Οι οκτώ δίκες του 2000 που «ταρακούνησαν» τα εδώλια

Το έτος 2000 «κληρονόμησε» από την προηγούμενη χρονιά μια σοβαρή

εκκρεμότητα. Την αντιδικία Γιαννόπουλου – Κατριβάνου. Ως συνεπής… διάδοχος

λοιπόν, όφειλε να αποπληρώσει τα χρέη του προκατόχου του. Και έσπευσε να το

κάνει αμέσως ολοκληρώνοντας την πολυτάραχη δίκη. Έτσι, παρά τις διακοπές των

δικαστηρίων, δύο ημέρες μετά την Πρωτοχρονιά, μια αίθουσα του Εφετείου «πήρε

φωτιά». Που πυροδότησε όλη τη χρονιά από πλευράς δικαστικών διενέξεων.

Καταπητές δασών, μεγαλέμποροι κοκαΐνης, δολοφόνοι κάθησαν στο εδώλιο και

τιμωρήθηκαν. Αντικείμενο δικών ωστόσο αποτέλεσαν και πνευματικά δημιουργήματα

που προκάλεσαν αντιδράσεις. Το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη εξασφάλισε την

ελεύθερη κυκλοφορία. Η πρόσφατη έκδοση για τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη

ακόμη… αγωνιά.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΟΚΑΪΝΗΣ

Ισόβια για τρεις – ελαφρυντικά για έξι

Ήταν η μεγαλύτερη υπόθεση διακίνησης τόνων κοκαΐνης που απασχόλησε ποτέ τις

ελληνικές δικαστικές αρχές. Ισόβια κάθειρξη και επιπλέον χρηματική ποινή που

φθάνει και τα 200.000.000 δραχμές ήταν η τιμωρία που επέβαλαν ύστερα από

πολυήμερη ακροαματική διαδικασία οι δικαστές του Τριμελούς Εφετείου

Κακουργημάτων της Αθήνας σε τρεις από τους δεκαπέντε κατηγορουμένους, που

φέρονται ως μέλη διεθνούς κυκλώματος κοκαΐνης.

Το δικαστήριο καταδίκασε σε ισόβια τους Ιωάννη Κατελούζο, Παναγιώτη Χαϊκάλη

και Δημήτρη Κονδυλιό, τους οποίους έκρινε ενόχους χωρίς κανένα ελαφρυντικό για

σωρεία κακουργηματικών παραβάσεων του νόμου περί ναρκωτικών, καθώς και για

παραβάσεις του νόμου περί νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες

(ξέπλυμα βρώμικου χρήματος).

Αντίθετα, ευνοϊκότερη ποινική μεταχείριση επιφύλαξαν οι δικαστές στους έξι

συγκατηγορουμένους τους, στους οποίους αναγνώρισαν το ελαφρυντικό είτε του

προτέρου εντίμου βίου είτε της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη, ενώ άλλοι

έξι κηρύχθηκαν ομόφωνα αθώοι λόγω αμφιβολιών ή λόγω ελλείψεως δόλου…

Σύμφωνα με τα στοιχεία της δικογραφίας, πλοία – φαντάσματα με παναμέζικες

σημαίες Ελλήνων πλοιοκτητών διέσχιζαν ωκεανούς και στις ανοιχτές θάλασσες

άλλαζαν ονόματα και φορτία, ενώ στα αμπάρια τους είχαν κρυμμένους τόνους

κοκαΐνης. Τις ποσότητες αυτές μετέφεραν από την Κολομβία προς την Ευρώπη και

τις ΗΠΑ. Μόνο τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να μεταφέρουν περισσότερους από

τέσσερις τόνους κοκαΐνης, αξίας δισεκατομμυρίων δραχμών.

ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ

Η «θύελλα» σταμάτησε στο Σύνταγμα

Δικαιωμένος βγήκε από τη δικαστική διαμάχη που ξέσπασε με αφορμή το βιβλίο του

«Μ^ν» ο συγγραφέας Μίμης Ανδρουλάκης. Το Μονομελές Πρωτοδικείο της

Αθήνας, συνεκτιμώντας τις καταθέσεις όλων των προσώπων που πέρασαν από το βήμα

του μάρτυρα στη θυελλώδη και πολύωρη συζήτηση της αίτησης των ασφαλιστικών

μέτρων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα έργο τέχνης, που

προστατεύεται από το Σύνταγμα.

Η πρόεδρος του δικαστηρίου μακριά από τη φορτισμένη ατμόσφαιρα που είχε

δημιουργηθεί την ώρα της συνεδρίασης έκρινε ελεύθερα και κατά συνείδηση, με

σύμμαχο τις διατάξεις του Συντάγματος ότι δεν μπορούσε να ευδοκιμήσει η αίτηση

των μελών του Ελληνορθοδόξου Κινήματος Σωτηρίας και μεμονωμένων πολιτών που

ζητούσαν από τη Δικαιοσύνη να απαγορεύσει την κυκλοφορία του επίδικου βιβλίου.

Στο σκεπτικό της απόφασης, που ήρθε να σφραγίσει και τυπικά την κυκλοφορία του

βιβλίου, αναφερόταν μεταξύ άλλων ότι: «Το βιβλίο «Μ^ν» είναι καθαρά

λογοτεχνικό και το κίνητρο του συγγραφέα υπήρξε η καλλιτεχνική δημιουργία, ο

χαρακτήρας δε και η ταυτότητα αυτού κινείται στον χώρο του παράδοξου, της

αλληγορίας και της ονειροφαντασίας, το κατατάσσει στην αντιμυθιστορία και τη

μεταλογοτεχνία, ώστε το εν λόγω έργο ως περιέχον δημιουργική έκφραση της

ανθρώπινης φαντασίας να θεωρείται έργο τέχνης, κατά την έννοια της διάταξης

του άρθρου 16 του Συντάγματος. Κατά συνέπεια, το βιβλίο αυτό, ως έργο τέχνης,

όπως πιθανολογήθηκε, εξαιρείται από τη δυνατότητα κατασχέσεως, έστω κι αν

ακόμη θεωρηθεί ότι με κάποιες περικοπές καθυβρίζεται η χριστιανική θρησκεία ή

ότι είναι άσεμνο».

ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΑΤΡΙΒΑΝΟΣ

Κρατάει χρόνια αυτή η διαμάχη

Ευάγγελος Γιαννόπουλος εναντίον Θεόδωρου Κατριβάνου. Υπουργός Δικαιοσύνης ο

μηνυτής, υπερνομάρχης ο κατηγορούμενος. Γνώριμοι από τα παλιά, βρέθηκαν να

αντιδικούν σε αίθουσα του Εφετείου της Αθήνας για το αν ο κ. Γιαννόπουλος είχε

καταταγεί στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ ­ όπως ο ίδιος υποστηρίζει ­ ή όχι, σύμφωνα με

τους ισχυρισμούς τού κ. Κατριβάνου. Η δίκη αυτή έγινε «γέφυρα» που… ένωσε το

1999 με το 2000, αφού ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του περασμένου χρόνου και

ολοκληρώθηκε στις 5 Ιανουαρίου του νέου.

Η πολυήμερη διαδικασία χαρακτηρίστηκε κάθε άλλο παρά ανιαρή, αφού ­ εκτός των

διαρκών διαξιφισμών ­ έως και τη φυλάκιση του «φίλου» των δικαστηρίων Δημ.

Ρέλου είδαμε, καθώς μηνύθηκε από τον κ. Γιαννόπουλο επιτόπου επειδή του

επιτέθηκε φραστικά κατά τη διάρκεια της δίκης. Η απόφαση εκφωνήθηκε απουσία

του υπουργού «για να μη θεωρηθεί ότι επιδρά η παρουσία του στην έκδοσή της»,

όπως ο ίδιος διεμήνυσε. Ο κ. Κατριβάνος καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε φυλάκιση

15 μηνών για συκοφαντική δυσφήμηση κατ’ εξακολούθηση και για απλή δυσφήμηση

εις βάρος του κ. Γιαννόπουλου. Το δικαστήριο τού αναγνώρισε το ελαφρυντικό ότι

«παρασύρθηκε από οργή που του προκάλεσε άδικη εναντίον του επίθεση». Ότι

δηλαδή αμφισβήτησε την αντιστασιακή δράση του κ. Γιαννόπουλου όταν εκείνος τον

αποκάλεσε «νενέκο», με αφορμή την εκλογή του ως υπερνομάρχη με την υποστήριξη

της Ν.Δ. και του ΣΥΝ. Στις 4 Απριλίου θα εκδικαστεί η υπόθεση σε δεύτερο βαθμό.

ΑΒΡΑΑΜ ΛΕΣΠΕΡΟΓΛΟΥ

Καταδίκη με οριακή πλειοψηφία από το Μεικτό Ορκωτό Αθηνών

Δεκαεπτά χρόνια κάθειρξη, όσα και τα χρόνια της φυγοδικίας του, ήταν η τιμωρία

που επέβαλαν με οριακή πλειοψηφία οι δικαστές του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου

της Αθήνας στον Αβραάμ Λεσπέρογλου, που τον κήρυξαν ένοχο χωρίς κανένα

ελαφρυντικό για την απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος του αστυνομικού Γιώργου

Ψαρουδάκη.

Οι τρεις γυναίκες δικαστές και μία ένορκος πείστηκαν ότι ο κατηγορούμενος που

είχαν απέναντί τους ήταν ο δράστης της δολοφονικής επίθεσης που έγινε στις 24

Οκτωβρίου 1982, ενώ οι άλλοι τρεις ένορκοι ψήφισαν «αθώος λόγω αμφιβολιών».

Αντίθετα, ομόφωνη ήταν η ετυμηγορία του δικαστηρίου όσον αφορά τη μετατροπή

της κακουργηματικής κατηγορίας της απόπειρας διακεκριμένης κλοπής σε απλή, που

είναι πλημμέλημα, για την οποία έπαυσε οριστικά η ποινική δίωξη εις βάρος του

Α. Λεσπέρογλου, λόγω παραγραφής.

Ωστόσο, η υπεράσπιση του κατηγορουμένου διατύπωσε την άποψη ότι και η μοναδική

κακουργηματική πράξη για την οποία ο Α. Λεσπέρογλου κρίθηκε ένοχος έχει πλέον

υποπέσει σε παραγραφή. Σύμφωνα με τη δική της νομική θέση θα έπρεπε να

εφαρμοστεί ο νόμος περί παραγραφής, που ίσχυε κατά τον χρόνο τέλεσης της

πράξης και προέβλεπε ότι τα κακουργήματα παραγράφονται στα 18 και όχι στα 20

χρόνια, όπως ορίζεται από τις μεταγενέστερες διατάξεις.

Πάντως, μετά την καταδίκη του ο Α. Λεσπέρογλου μίλησε για πολιτικές πιέσεις

που ασκήθηκαν από ξένα κέντρα για την τιμωρία του.

ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕΙΣ

Επιείκεια μέχρι το Εφετείο

Το επιεικές πρόσωπό της έδειξε η Δικαιοσύνη στους κατηγορουμένους, οι οποίοι

κρίθηκαν ένοχοι για την υπόθεση των καταπατήσεων 1.200 στρεμμάτων δασικής

έκτασης, ιδιοκτησίας της Ιεράς Μονής Πεντέλης.

Ήταν η πρώτη φορά που μία τέτοια υπόθεση με κακουργηματικές κατηγορίες έφθανε

στο ακροατήριο. Πρωταγωνιστικό ρόλο φέρεται να έχει, παρά το γεγονός ότι η

ίδια ουδέποτε το αποδέχθηκε, η 62χρονη δικηγόρος Μαρία Παπαγεωργίου. Οι

δικαστές ομόφωνα την έκριναν ένοχη για απάτη και χρήση πλαστού εγγράφου σε

συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις του νόμου περί καταχραστών του

Δημοσίου, αλλά την καταδίκασαν σε ποινή κάθειρξης 14 ετών αφήνοντάς την

ελεύθερη με περιοριστικούς όρους, τουλάχιστον μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης

σε δεύτερο βαθμό.

Την ίδια τύχη είχαν και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι που κρίθηκαν ένοχοι και

ήταν ο εμφανιζόμενος ως πωλητής της επίδικης έκτασης Χ. Γεωργόπουλος και οι

υποψήφιοι αγοραστές και μέλη του σωματείου με την επωνυμία «Η Μεγαλόχαρη» Αν.

Βασιλειάδης, Αλ. Αγγελής, Ν. Βαλάτας, Μιχ. Φιλόπουλος και Δημ. Αράπογλου. Από

τη δίκη αυτή, που επί μέρες απασχόλησε τους δικαστές του Τριμελούς Εφετείου

Κακουργημάτων της Αθήνας, κρίθηκαν αθώοι, επίσης ομόφωνα, ο εμπλεκόμενος

συμβολαιογράφος και ο υποθηκοφύλακας Κορωπίου, οι οποίοι επί ένδεκα μήνες

παρέμειναν άδικα, όπως αποδείχθηκε, κρατούμενοι στις φυλακές του Κορυδαλλού με

οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία τους, αλλά και στην επαγγελματική και κοινωνική

τους ζωή. Και αν οι δικαστές με επιείκεια έκριναν τους ενόχους και τους άφησαν

με όρους ελεύθερους, γι’ αυτούς που αποφάσισαν πως είναι αθώοι έκριναν ότι δεν

συντρέχει λόγος αποζημίωσης για την προφυλάκισή τους…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΟΒΗΣ

Αθώος στα μάτια όλων ο πατροκτόνος

Στα μάτια της κοινής γνώμης ο Γιάννης Κολόβης ήταν αθώος, έστω κι αν αφαίρεσε

τη ζωή του πατέρα του. Όλοι συμμερίστηκαν την οργή που τον κυρίευσε το βράδυ

της 26ης Φεβρουαρίου 1998, όταν είδε για μια ακόμη φορά τον πατέρα του να

προσπαθεί να βιάσει τη μητέρα του ενώπιον του ιδίου και του 10χρονου αδελφού

του.

Στην κρίσιμη ηλικία των 18 ετών, αποφάσισε, χωρίς να το σκεφθεί, να αντιδράσει

επιτέλους. Να προστατεύσει τη μητέρα του, αφού εκείνη δεν είχε το σθένος να το

κάνει. Το θέαμα που αντίκρυσε, αν και ήταν σύνηθες, τον εξόργισε. Ο πατέρας

του είχε πέσει πάνω στη μητέρα του, της είχε κλείσει το στόμα και ετοιμαζόταν

να τη βιάσει. Δίπλα τους, στο κρεβάτι, καθόταν ο μικρός γιος της οικογένειας.

Ο Γιάννης τρομοκρατήθηκε. Φοβήθηκε πως ο πατέρας του θα έπνιγε τη μητέρα του.

Προσπάθησε να τον τραβήξει από πάνω της, αλλά δεν τα κατάφερε. Ένα σφυρί, που

βρήκε πρόχειρο στην κουζίνα του μικρού διαμερίσματος, τον βοήθησε να σώσει τη

μητέρα του, αλλά συγχρόνως να αφαιρέσει τη ζωή του πατέρα του.

Ο Γιάννης Κολόβης έμαθε τι είχε κάνει λίγες ώρες αργότερα, όταν είχε ήδη

συλληφθεί. Δεν ήθελε να φτάσει έως εκεί. Η οργή όμως τον είχε τυφλώσει. Έτσι

αντιμετώπισε αυτό το έγκλημα η Δικαιοσύνη. Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο

Λιβαδειάς τού επέβαλε ποινή κάθειρξης 8 ετών για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε

βρασμό ψυχικής ορμής και του ανέστειλε την έκτιση της ποινής, αφήνοντάς τον

ελεύθερο, τουλάχιστον έως την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΟΥΛΑΣ

Ούτε ένα ελαφρυντικό για τον στραγγαλισμό

Ένα έγκλημα που συγκλόνισε κυρίως λόγω της επαγγελματικής και κοινωνικής

υπόστασης θύτη και θύματος απασχόλησε επί σαράντα ημέρες τους δικαστές του

Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας, στο εδώλιο του οποίου βρέθηκε ο

δικηγόρος Γρηγόρης Κούλας, κατηγορούμενος για τον στραγγαλισμό της συζύγου

του, δικηγόρου επίσης, Άντας Σίμου. Η τελευταία πράξη του οικογενειακού

δράματος «παίχτηκε» στις 11 Μαΐου 1999 στο σπίτι του ζεύγους Κούλα – Σίμου,

στην Κηφισιά. Και η πρώτη δικαστική ετυμηγορία ήταν ένοχος ­ κατά πλειοψηφία

με ψήφους 5 έναντι 2 ­ χωρίς κανένα ελαφρυντικό, απόφαση που ισοδυναμούσε με

την ποινή της ισόβιας κάθειρξης. «Δεν δέχομαι την κατηγορία. Όλα δείχνουν ότι

η γυναίκα μου πέθανε στα χέρια μου», υποστήριξε στη χειμαρρώδη απολογία του, ο

Κούλας, επιχειρώντας να αποδώσει την εγκληματική του πράξη σε στιγμιαία

απώλεια συνείδησης, σύμπτωμα της ασθένειας από την οποία ισχυρίστηκε ότι πάσχει.

Μόνο δύο ένορκοι τελικά αναγνώρισαν ότι ο Γρηγόρης Κούλας δολοφόνησε την Άντα

Σίμου ευρισκόμενος σε κατάσταση βρασμού ψυχικής ορμής ενώ η πλειοψηφία των

δικαστών δεν πείστηκε καταδικάζοντάς τον σε ισόβια κάθειρξη.

ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΝΙΩΤΗ

Τρίτη φορά ισόβια

Τρεις φορές ισόβια και επιπλέον 25 χρόνια κάθειρξη ήταν για τρίτη φορά η

ετυμηγορία των δικαστών, που έκριναν ομόφωνα ένοχη την 67χρονη Μαρία

Σαμπανιώτη, η οποία τον Ιανουάριο του 1992 είχε… προσφέρει τον θάνατο σε δύο

φιλικές της οικογένειας με τα δηλητηριασμένα τηγανόψωμα. Η κατηγορουμένη, που

από την πρώτη στιγμή φωνάζει ότι είναι αθώα, στο τρίτο κατά σειρά δικαστήριο

που έγινε τον περασμένο Οκτώβριο έφθασε στο σημείο υπερασπιζόμενη τον εαυτό

της να… ενοχοποιήσει τον πρώην αρραβωνιαστικό της κόρης της.

Όπως αποδείχθηκε, όμως, δεν κατάφερε να πείσει ούτε έναν δικαστή όχι μόνο για

την αθωότητά της αλλά ούτε για την αναγνώριση έστω ενός ελαφρυντικού, που θα

είχε ως αποτέλεσμα να… σπάσουν τα ισόβια δεσμά. Με την απόφασή τους τα μέλη

του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου της Αθήνας έκλεισαν την πόρτα προς την ελευθερία

που μένει όνειρο για την κατηγορουμένη.