Ο πρώτος Έλληνας αλεξιπτωτιστής

«Τι είναι αυτό που έμεινε τελικά, ε;». «… Ύστερα από 10 χρόνια πολέμου…»,

επαναλαμβάνει την ερώτηση.

«Να σας πω…», ξεκινά σιγά σιγά. «Έμαθα να μην τα χάνω, να ελέγχω τον εαυτό

μου, τα αισθήματά μου».

Σταματά ξανά σαν να τον εγκατέλειψε ο ενθουσιασμός που είχε νωρίτερα, όταν

θυμόταν ξανά όσα είχαν προηγηθεί της ανατίναξης στον Γοργοπόταμο.

Ανασηκώνεται λίγο από την πολυθρόνα και ξαναλέει, πιο σιγά αυτήν τη φορά: «Η

λογική έμαθε να ελέγχει την καρδιά μου. Εγώ έμαθα να μη χάνω τον αυτοέλεγχό

μου ό,τι και να συμβεί. Να αφήνω τα πράγματα να εξελιχθούν και μετά να

αποφασίζω. Να είμαι διπλωμάτης, να μπορώ να τα φέρνω βόλτα με κάθε είδους

άνθρωπο. Να μη δείχνω αυτό που αισθάνομαι, να είμαι σκληραγωγημένος στην ψυχή,

αλλά όχι εξαγριωμένος».

Φαίνεται να μοιάζουν σαν μια άλλη Οδύσσεια όσα βίωσε στη διάρκεια του Β’

Παγκοσμίου Πολέμου ο κ. Θεμιστοκλής Μαρίνος. Σήμερα είναι 84 χρόνων, αλλά όταν

ξέσπασε ο πόλεμος στην Αλβανία με τους Ιταλούς ήταν 20. Ο κ. Μαρίνος πήγε

φαντάρος το 1937 και στο σπίτι του, στη Ζάκυνθο, γύρισε ύστερα από 10 χρόνια.

Έχοντας πολεμήσει στην Αλβανία, έχοντας ανατινάξει τη γέφυρα στον Γοργοπόταμο,

έχοντας πολεμήσει στη Μάχη της Κρήτης και έχοντας αντισταθεί κατά του Ρόμελ

προτού επιχειρήσει να εισβάλει στην Αλεξάνδρεια.

Ο κ. Μαρίνος ήταν ο πρώτος Έλληνας αλεξιπτωτιστής που έλαβε μέρος σε πολεμική

επιχείρηση. Από την Αίγυπτο στην Ελλάδα, ένα μήνα πριν από την ανατίναξη. Ήταν

μέσα στο ένα από τα τρία αεροπλάνα που έριξαν τους αλεξιπτωτιστές για να

προετοιμάσουν την επιχείρηση. Οι σφαίρες που έριχναν οι Ιταλοί όταν τους

αντελήφθησαν στον αέρα δεν τον άγγιξαν. «Πέρασαν πάνω από το αλεξίπτωτο».

Στα 10 χρόνια που έλειψε από τη Ζάκυνθο, επικοινώνησε μόνο τρεις φορές με τους

δικούς του, μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Τη μητέρα, τον πατέρα του και τα τρία

από τα τέσσερα αδέλφια του έκανε από τότε να τα αντικρύσει. Μόνο τον Απρίλιο

του ’44, όταν προσέγγισε την ακτή με υποβρύχιο, συναντήθηκε κρυφά με ένα από

τα αδέλφια του. Ύστερα χάθηκαν ξανά.

Και όμως, αυτός ο άνθρωπος που πέρασε μέσα από φωτιά και ατσάλι, που παγίδευσε

με εκρηκτικά τόσους και τόσους στόχους, που πιάστηκε, αιχμαλωτίστηκε και

ξέφυγε από τους Γερμανούς δύο φορές, που έστησε δίκτυα αντικατασκοπίας στην

Αλεξάνδρεια όταν όλοι την εγκατέλειπαν στο άκουσμα της «Αλεπούς της Ερήμου»,

που έτρεχε εθελοντής σε κάθε δύσκολη αποστολή, δεν σήκωσε ποτέ το πιστόλι του

να σκοτώσει άλλον άνθρωπο.

«Δεν σκότωσα εχθρό μου εξ επαφής. Πολέμησα τον ναζισμό, αγαπούσα την πατρίδα

μου, βρέθηκα σε τόσο δύσκολες ώρες, πέρασα τόσα πολλά, αλλά το όπλο μπροστά σε

άνθρωπο δεν το σήκωσα ποτέ». Και η εξήγηση είναι τόσο απλή. «Δεν αντέχω τις

εκδηλώσεις βίας, δεν μπορώ να υποφέρω τη βιαιοπραγία».

Είναι 84 χρόνων, φίλος του Κρις Γούντχαουζ και του Έντι Μάγιερς μέχρι τα

τελευταία του. Του είχε σώσει τη ζωή, σε ένα χωριό της Ηπείρου όταν είχαν

εισβάλει οι Ιταλοί και έκαιγαν σπίτια.

«Εκείνος ήταν άρρωστος, κρυβόταν σε μια οικογένεια, αλλά όλοι έλεγαν πως αν

μετακινηθεί κινδύνευε άμεσα η ζωή του. Τον άφησαν λοιπόν να πεθάνει. Θα ήταν

μεγάλο λάφυρο για τους Ιταλούς να τον συλλάβουν. Τον πήρα στην πλάτη μου και

τον φυγάδευσα με ένα μουλάρι. Το θυμόταν και μου το έλεγε ακόμα και όταν τον

επισκεπτόμουν στην πατρίδα του, στον οίκο ευγηρίας όπου πέρασε την τελευταία

φάση της ζωής του».

Με τον Κρις Γούντχαουζ εκπαιδεύτηκαν μαζί στον ανορθόδοξο πόλεμο, στο Κέντρο

Εκπαίδευσης Ειδικών Υπηρεσιών Πολέμου στη Χάιφα.

Έφθασε εκεί με βρετανικό υποβρύχιο που στο περισκόπιό του είχε τον «Τζόλι

Ρότζερ», τη μαύρη πειρατική σημαία με τη νεκροκεφαλή. Το υποβρύχιο είχε

πλησιάσει στον κόλπο κάτω από τη Μονή Πρεβέλης για να παραλάβει Άγγλους

στρατιώτες. Χωρούσε τόσους λίγους που θα τους έπαιρνε με κλήρο. Βαθιά τα νερά

εκεί, καθισμένο στον βυθό το υποβρύχιο, σβηστές οι μηχανές, εξείχε μόνο ο

πυργίσκος. Ένα σκοινί το συνέδεε με την ακτή για να το κρατούν οι στρατιώτες

που κληρώνονταν να μπουν μέσα. Επικηρυγμένος από όλες τις γερμανικές

περιπόλους στην Κρήτη, έπρεπε να φύγει. Βουτά στη θάλασσα, κολυμπά, φθάνει

στον πυργίσκο. Φίλος του ο αξιωματικός εκεί, «ο λοχαγός Σάναχαν» του λέει ότι

δεν μπορεί να τον βάλει μέσα. Ρωτά τον καπετάνιο, του λέει για έναν Έλληνα για

τον οποίο εγγυάται και αυτός από κάτω του απαντά: «Push him down».

Από τη Χάιφα πρότεινε στο Αρχηγείο του Στρατού στο Κάιρο να εκπαιδευτεί μια

μοίρα αλεξιπτωτιστών ώστε να μπορεί να δρα στην Ελλάδα και να προκαλεί

δολιοφθορές στον εχθρό. «Να τη φτιάξουμε τη μοίρα», του είπαν. «Θες να είσαι

στους πρώτους που θα εκπαιδευτούν;». Και είπε ναι.

Το «ναι» το είπε και στη μητέρα του όταν λίγο καιρό αφού γύρισε στο σπίτι τον

πίεσε να παντρευτεί. Δεν ήταν πια το 20χρονο παιδί που εκείνη είχε

αποχαιρετήσει! Είχε ήδη γνωρίσει την Τζουν Θεοφίλου στη Βουλγαρία, στα τέλη

της δεκαετίας του ’40. Αγγλίδα εκείνη, δούλευε για λογαριασμό του Φόρεϊν Όφις.

Από τότε δεν χώρισαν ποτέ. Έκαναν μια κόρη, δύο αγόρια και οκτώ εγγόνια. Ο

ίδιος συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Εμπορική και η γυναίκα του τον

βοήθησε οικονομικά για το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία.

«Ήθελα πάντα να τελειώνω ό,τι άρχιζα. Όσο και να χρειαζόταν να κουραστώ γι’

αυτό».

Ο κ. Θεμιστοκλής Μαρίνος θα βραβευτεί σε λίγες ημέρες, με αφορμή την εορτή των

Ενόπλων Δυνάμεων, από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Εφέδρων Αξιωματικών και τον

Σύνδεσμο Εφέδρων Καταδρομέων με πρόεδρο τον Αλέξη Κόντο.