Όποτε υπήρξε έκρηξη σοβαρών βίαιων επεισοδίων στο Χαράμ ας-Σαρίφ ή το όρος του

Ναού, όπως το λένε οι Εβραίοι, Άραβες και Εβραίοι έριχναν ο ένας στον άλλον

την ευθύνη για τους νεκρούς. Το 1929, οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι πολέμησαν

στον ίδιο τόπο και αργότερα ξαναπολέμησαν, στη δεκαετία του 1930, όταν οι

Εβραίοι ισχυρίστηκαν πως ο μεγάλος μουφτής της Ιερουσαλήμ ­ ο οποίος διέφυγε

στη ναζιστική Γερμανία ­ είχε προκαλέσει τη βία.

Η βαθιά πνευματικότητα με την οποία έχει περιβληθεί αυτή η επικίνδυνη

τοποθεσία, πάντως, δεν θα πρέπει να συγκαλύπτει τα πραγματικά αίτια των

προχθεσινών τρομερών γεγονότων: την εξαιρετικά προκλητική επίσκεψη του ηγέτη

του Λικούντ Αριέλ Σαρόν στους μουσουλμανικούς αγίους τόπους την περασμένη

Πέμπτη και την πεποίθηση που επικρατεί μεταξύ των Παλαιστινίων ότι η

ειρηνευτική διαδικασία είναι μία απάτη, η οποία θα τους στερήσει όχι μόνο την

Ανατολική Ιερουσαλήμ αλλά και ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος. Αν οι

Παλαιστίνοι πίστευαν πραγματικά ότι η «ειρήνη» που τους προσφέρεται είναι

δίκαιη δεν θα προχωρούσαν προχθές σε λιθοβολισμούς.

Ο Σαρόν, που είναι μισητός από τους Παλαιστινίους για τον ρόλο του στη σφαγή

2.000 Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, στον

Λίβανο, πριν από 18 χρόνια ­ το ισραηλινό πόρισμα τον χαρακτηρίζει ως τον

βασικό υπεύθυνο ­ απάντησε εριστικά στις κατηγορίες ότι προκάλεσε σκοπίμως τη

βία.

«Το κράτος του Ισραήλ», δήλωσε στο CNN, «δεν μπορεί να ανεχθεί ένας Ισραηλινός

πολίτης να μην είναι σε θέση να επισκεφθεί ένα μέρος της χώρας του και να μην

μπορεί να μιλήσει για τον αγιότερο τόπο του εβραϊκού λαού σε όλον τον κόσμο».

Δεν εξήγησε, όμως, γιατί επέλεξε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ­ που η

«ειρηνευτική διαδικασία» βρισκόταν στο χειρότερο σημείο της και μόλις λίγες

ώρες ύστερα από μια φιλική συνάντηση του Αραφάτ με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό

Έχουντ Μπαράκ ­ για να επισκεφθεί την περιοχή όπου βρίσκονται τα τεμένη, πάνω

από το Τείχος των Δακρύων.