Ήθελε όραμα, χρήμα και επιμονή να μετατραπεί η ιστορική «Αίγλη» με έναν τέτοιο

τρόπο ώστε να τιμά το ίδιο της το όνομα. Σίγουρα βρήκε τον «σωτήρα» της στο

πρόσωπο του μέγα υπεύθυνου τροφοδοσίας Θάνου Πλατή, ο οποίος κατάφερε να

ξαναδώσει στη μυθική αυτή γωνία της Αθήνας το χαμένο της λούστρο.

Το Platis Bistrot Cafe, όπως ονομάζεται επίσημα, είναι πολύ ωραίο. Το βράδυ

που πήγαμε εμείς άρχιζε το φθινόπωρο. Δίπλα στο Ζάππειο γινόταν η εκδήλωση για

το καινούργιο περιοδικό μόδας «L’ Officiel». Ο αέρας είχε κάτι το γιορτινό

εκείνη τη Δευτέρα.

Η ανακαίνιση του χώρου είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Τα χρώματα είναι θερμά,

κυμαίνονται στις κοκκινωπές αποχρώσεις της γης ­ σομόν, ώχρες, κεραμιδί κ.λπ.

Το μάρμαρο υπάρχει σε αφθονία, είναι όμως χρησιμοποιημένο με λεπτό γούστο. Ο

πολυέλαιος μέσα στη σάλα είναι το μόνο στοιχείο που είναι λίγο εκτός χρόνου

και τόπου ­ θυμίζει μοναστήρι. Ακόμα, τα πόμολα στις πόρτες του μπάνιου έχουν

κάτι το ευχάριστο όταν τα πιάνεις. Με λίγα λόγια ο χώρος είναι αποτέλεσμα

αρκετής σκέψης και αυτό φαίνεται.

Το ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, ισχύει για την κουζίνα. Ο Γαλλο-Έλληνας σεφ

Ζαν Λουί Καψαλάς ήταν ο κρυμμένος θησαυρός της εταιρείας κέτεριγκ του Πλατή

εδώ και επτά ολόκληρα χρόνια, ένας ευγενέστατος κύριος με φιλικό χαμόγελο και

πολύ καλό χέρι στη μαγειρική.

Ο κατάλογος είναι διεθνής, με μεσογειακές και μάλιστα αρκετές ελληνικές

αποχρώσεις, αλλά επίσης με φανερή γαλλική φινέτσα και λογική. Είναι

ενδιαφέρον, δημιουργικός, ελκυστικός, εκπλήσσει όσο ακριβώς χρειάζεται, αλλά

συγχρόνως είναι ευχάριστα προσγειωμένος. Είναι μικρός, κάτι το οποίο

εκτιμήσαμε ιδιαιτέρως εν πλήρη γνώση το ότι θέλει περισσότερη τόλμη,

αυτοπεπίθεση και σκέψη να αποφασίσει ο σεφ για αυτά τα λίγα ­ στη συγκεκριμένη

περίπτωση 19 ­ προσεγμένα πιάτα (δεν μετράμε τα γλυκά εδώ). Διαβάζοντάς το

καταλαβαίνει κανείς επίσης ότι λειτουργεί με μία συγκεκριμένη φιλοσοφία. Η

κρέμα γάλακτος δεν κάνει καθόλου παράσταση στα αλμυρά πιάτα. Τα κλασικά

προϊόντα της γαλλικής γαστρονομίας, τα οποία έχουν κερδίσει την καρδιά πολλών

Ελλήνων, όπως το φουά γκρα, η τρούφα κ.λπ., είναι σχεδόν ανύπαρκτα στον

κατάλογο. Τη θέση τους την έχουν πάρει τα καλά της ελληνικής γης και θάλασσας.

Ο σεφ δουλεύει πολύ με φρέσκα βότανα (φαίνεται να έχει αδυναμία στο

κόλιανδρο), διάφορα πιάτα με ψάρι φαίνεται να έχουν εμπνευστεί από απλές

ελληνικές γεύσεις και ορισμένα γλυκά δείχνουν την ελληνική τους ψυχή κι ας

είναι στολισμένα με γαλλική haute κουλτούρα.

Alors, πολύ έχουμε φιλοσοφήσει. Ας δούμε λίγες λεπτομέρειες. Δοκιμάσαμε την

κρύα σούπα από καπνιστή μελιτζάνα. Ήταν το μόνο που παραγγείλαμε, το οποίο

κατά τη γνώμη μου ήθελε δυο τρεις νότες παραπάνω. Ήταν λίγο άγευστη. Η υφή της

τέλεια, αλλά η ωραία γεύση της καμένης μελιτζάνας κάπου εξατμίστηκε. Ο σολομός

με πατάτες ρόστι ήταν ένας ύμνος στη φρεσκάδα και στις απλές, αλλά ταιριαστές

μεταξύ τους γεύσεις. Ο σολομός σχεδόν ωμός, με έντονη γεύση και μαλακιά υφή, η

πατάτες ρόστι ­ κάτι σαν τηγανίτα ­ έδωσαν μια γήινη αντίθεση και τα φρέσκα

χορταρικά (ρόκα και γλιστρίδα) την απαραίτητη σπιρτάδα. Δοκιμάσαμε δύο μόνο

κυρίως πιάτα. Το ριζότο με αβγοτάραχο ήταν πάρα πολύ καλό. Ένα πραγματικό

ριζότο. Ένα πιάτο που απαιτεί χρόνο να γίνει, κάπου μεταξύ 20 και 30 λεπτά,

αλλά αξίζει κάθε λεπτό της αναμονής. Το μοσχάρι σοταρισμένο με αμύγδαλα,

σταφίδες και μοσχάτο Λήμνου ήταν ένα πλούσιο συμπαγές κομμάτι κρέας, ψημένο

στην εντέλεια, όπως ακριβώς το παραγγείλαμε, και η σάλτσα του ονειρεμένη. Ο

σομελιέ Μαρκ Ντέιβιντ είχε τη δύσκολη δουλειά να μας διαλέξει ένα κρασί που να

ταιριάζει και με το μοσχάρι αλλά και με το αβγοτάραχο και αυτό που πρότεινε,

ένα pinot noir του ’97 του Louis Jadot, ήταν τέλειο, στυφό χωρίς να έχει

πολλές τανίνες.

Τα γλυκά. Θα υμνήσω και αυτά. Πρώτον, το λεπτότατο στη γεύση μους από ανθόμελο

με σάλτσα από καραμελόφλουδες και φρέσκα γκροζέ (κάτι σαν κασίς). Από πάνω

διασπαρμένα χαρούμενα ήταν μια άσπρη περούκα από τηγανισμένα γιαπωνέζικα

νουντλς ρυζιού με λίγη ζάχαρη άχνη. Το πιάτο αυτό θα σαγηνεύει τους λάτρεις

των «λευκών» επιδόρπιων. Για μας όμως τις αραπίνες… δεν συγκρίνεται με την

τάρτα σοκολάτας με αχλάδια, κυδώνι γλυκό και κρεμ αγκλέζ. Λεπτή, βουτυρώδη,

συμπαγή, με μία έντονη γεύση από πικρή σοκολάτα, η οποία έμεινε για ώρα στον

ουρανίσκο, είναι απλά τέλεια.

Τι άλλο να πω. Η αίγλη του «Bistrot» είναι μεγάλη. Ελπίζω να το κρατήσουν έτσι

ώστε να είναι και διαχρονική.

«Platis Bistrot Cafe» Αίγλη, Ζάππειο

Τηλ. 3369.363

Ανοιχτό κάθε βράδυ.

Τελευταία Νέα