ΠΡΟΣΩΠΑ «Η υποκρισία της Αριστεράς»

Ο Τούτι Κουντούλ θα μπορούσε να είναι σήμερα υφυπουργός Εσωτερικών της

Ιταλίας· αλλά «στην Αριστερά έλειψε το κουράγιο»…

Σενεγαλέζος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων

του Κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών του Αρμάντο Κοσούτα, ο Τούτι Κουντούλ

ήταν πράγματι τον Οκτώβριο του 1998 στον κατάλογο των υποψηφίων για τη θέση

αυτή. Έπειτα όμως από πολλές διαβουλεύσεις, αποκλείσθηκε επειδή άσκησε βέτο

ένα από τα κόμματα της πλειοψηφίας. Τότε δεν είχε διαρρεύσει τίποτε, αλλά

σήμερα ο Κουντούλ αποφάσισε να μιλήσει για την «υποκρισία της Αριστεράς».

«Πικράθηκα για την απόρριψη της υποψηφιότητάς μου επειδή δείχνει ότι στην

Ιταλία ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά είναι σε θέση να κάνουν πράξη μια

πραγματική πολιτική κοινωνικής ένταξης των μεταναστών», λέει στη

«Ρεπούμπλικα». «Είναι φανερό ότι ο πόνος μου γίνεται μεγαλύτερος όταν

διαπιστώνω πόσο πολύ ορισμένες προσωπικότητες της Αριστεράς, άνθρωποι που είχα

γνωρίσει ως υπερασπιστές των μεταναστών, άλλαξαν μόλις ανέβηκαν στην εξουσία».

Ο Κουντούλ, ο οποίος είναι παντρεμένος με Ιταλίδα και έχουν μία κόρη τριών

χρόνων, έφθασε στην Ιταλία το 1986 σε ηλικία 25 χρόνων. Έφυγε από τη Σενεγάλη

για να καλυτερεύσει τη ζωή του και πήγε αρχικά στο Λιβόρνο, όπου το πρωί

δούλευε στον δρόμο και το βράδυ έμενε κλεισμένος στο σπίτι, όπως όλοι οι άλλοι

μετανάστες που γνώριζε, περιθωριακός. Θέλησε να ενώσει και να οργανώσει τους

συμπατριώτες του, να τους μετατρέψει από περιθωριακούς σε πολίτες, και το 1988

ίδρυσε τη Συντονιστική Επιτροπή Ενώσεων Σενεγαλέζων στην Ιταλία. Το 1990

εντάχθηκε στο ΚΚΙ, μετά τη διάσπαση του κόμματος επί Οκέτο, εντάχθηκε, το

1991, στην Κομμουνιστική Επανίδρυση και, όταν διασπάσθηκε και αυτή, πριν από

δύο χρόνια, πέρασε στο Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών.

Αν η υποψηφιότητά του γινόταν δεκτή, η κυβέρνηση του Ντ’ Αλέμα θα είχε έναν

μαύρο υφυπουργό και η Ιταλία θα είχε τολμήσει ένα μεγάλο βήμα στη διαδικασία

της ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία και της μετάβασης προς μια

διαπολιτισμική κοινωνία. Και αν δεν το κάνει η Αριστερά αυτό το βήμα, αν δεν

δώσει αυτή ένα τόσο ισχυρό μήνυμα, ποιος θα το κάνει; «Στη μετανάστευση Δεξιά

και Αριστερά είναι όμοιες, και οι δύο φοβούνται την αντίδραση του κόσμου και

ενεργούν βάσει των εκλογικών υπολογισμών τους», λέει ο Κουντούλ. «Πιο ένοχη

είναι η Αριστερά η οποία, αφού για καιρό μιλούσε για αδελφοσύνη και

δικαιοσύνη, όταν έφθασε στο διά ταύτα είπε, «μα ποιος με υποχρεώνει να το κάνω

αν μετά ο κόσμος δεν με καταλάβει;»». Αν όμως τα κόμματα δεν καταφέρουν να

εκφράσουν τις προσδοκίες και τις πολιτικές διεκδικήσεις των μεταναστών, μήπως

θα προκαλέσουν τελικά τη δημιουργία ενός Κόμματος των Μεταναστών;