|
|
ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στις 24 Αυγούστου στο Δοξάτο Δράμας.
ΑΓΑΠΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ: Τα κεράσια.
ΔΕΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ: Το σταυρουδάκι στον λαιμό του από μονόκερο.
ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ: «100 χρόνια μοναξιάς» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΙΑ: Για βόλτα αυτή της Θεσσαλονίκης. Για μπάνιο της
Βουρβουρούς, στη Χαλκιδική.
ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΑΝΤΑ: Το «West side story».
ΘΑ ΚΑΛΟΥΣΕ ΣΕ ΓΕΥΜΑ: Τον Paul Mac Cartney, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και
τον Quincy Jones.
Τα «Διαμάντια» (νέο CD) του Πασχάλη είναι για τον ίδιο… «παντοτινά», αφού
όπως λέει «μ’ αυτή τη σκέψη τα αγάπησα, τα επιμελήθηκα και τα ερμήνευσα». Ο
Πασχάλης, με πολύχρονη παρουσία στον χώρο του τραγουδιού, αισθάνεται
ευτυχισμένος κάθε φορά που τραγουδά δίπλα δίπλα με την κόρη του, ενώ για την
ώρα δεν έχει ξεχωρίσει τον νέο Πασχάλη, τονίζοντας πως «στο τούνελ επικρατεί
απόλυτο σκοτάδι».
ΕΡ.: Νέο CD, νέα όνειρα;
ΑΠ.: Νέοι στόχοι.
ΕΡ.: Τα «Διαμάντια» είναι παντοτινά;
ΑΠ.: Μ’ αυτή τη σκέψη τα αγάπησα, τα επιμελήθηκα, τα ερμήνευσα.
ΕΡ.: Μια ζωή τραγουδιστής. Το μεγάλο σας κέρδος;
ΑΠ.: Αυτή η μοναδική αίσθηση ότι η φωνή μου συντροφεύει και συνοδεύει
αισθήματα χαράς, έρωτα και νοσταλγίας σε πολύ κόσμο.
ΕΡ.: Τι θυμάστε από τα πρώτα σας βήματα;
ΑΠ.: Το «Στράτα στρατούλα» που τραγούδησα ανέμελα μαζί με τους Olympians.
ΕΡ.: Και πώς αισθάνεστε όταν τραγουδάτε δίπλα δίπλα με την κόρη σας;
ΑΠ.: Ευτυχισμένος.
ΕΡ.: Εδώ ισχύει το ρητό «το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά»;
ΑΠ.: Ακριβώς.
ΕΡ.: Η συμβουλή που της δώσατε;
ΑΠ.: Πρώτον: σπουδές. Δεύτερον: συνέπεια. Τρίτον: να είσαι ο εαυτός σου.
ΕΡ.: Κοιτάζοντας προς τα πίσω για ποιο πράγμα αισθάνεστε ικανοποιημένος;
ΑΠ.: Για τη μεγάλη μου καριέρα.
ΕΡ.: Και για ποιο έχετε μετανιώσει;
ΑΠ.: «Για ό,τι έχω κάνει δεν μετανιώνω».
ΕΡ.: Το μυστικό που σας κρατάει… νέο;
ΑΠ.: Είναι… μυστικό.
ΕΡ.: Θυμάστε την πρώτη φορά που πιάσατε το μικρόφωνο;
ΑΠ.: Σε ηλικία 17 ετών με το συγκρότημα των Brahms, λίγο πριν γίνουν οι Olympians.
ΕΡ.: Και το πρώτο τραγούδι που σας έκανε γνωστό;
ΑΠ.: «Ο τρόπος».
ΕΡ.: Οι Olympians στη ζωή σας;
ΑΠ.: «Ο τρόπος» του αυθορμητισμού μου, «Το σχολείο» της ζωής μου και το
ξεκίνημα της «Ιστορίας» μου.
ΕΡ.: Ήταν το Α και το Ω στην καριέρα σας;
ΑΠ.: Το Α σίγουρα.
ΕΡ.: Πόσο δύσκολο ήταν εκείνα τα χρόνια να καθιερωθεί ένας νέος τραγουδιστής
στον χώρο;
ΑΠ.: Τόσο δύσκολο όσο και εύκολο. Δύσκολο για τους ατάλαντους, εύκολο για τους ταλαντούχους.
ΕΡ.: Ισχύει το ίδιο και σήμερα;
ΑΠ.: Δεν θα το ‘λεγα, δυστυχώς.
ΕΡ.: Έχετε ξεχωρίσει τον νέο… Πασχάλη;
ΑΠ.: Για την ώρα στο… τούνελ επικρατεί απόλυτο σκοτάδι.
ΕΡ.: Η σχέση σας με την τηλεόραση;
ΑΠ.: Τυπική, χωρίς πολλά – πολλά.
ΕΡ.: Την αποφεύγετε ή σας αποφεύγει;
ΑΠ.: Κάποιες φορές σκοντάφτω επάνω της, κάποιες φορές την αποφεύγω.
ΕΡ.: Τι μετράει για σας περισσότερο στη ζωή;
ΑΠ.: Οικογένεια, δημιουργία, έρωτας.
ΕΡ.: Έχετε δεχθεί ποτέ χτυπήματα κάτω από τη μέση;
ΑΠ.: Ναι.
ΕΡ.: Και πώς αντιδράσατε;
ΑΠ.: Σφυρίζοντας.
ΕΡ.: Τι σημαίνει ευτυχία;
ΑΠ.: Ένα τρυφερό χάδι, μια γλυκιά κουβέντα, ένα αυθόρμητο γέλιο.
ΕΡ.: «Κατερίνα – Κατερινάκι». Το μυστικό της επιτυχίας του;
ΑΠ.: Εδώ μετράει το όνομα.
ΕΡ.: «Παραδώσου λοιπόν». Με αποδέκτη;
ΑΠ.: Τον έρωτα.
ΕΡ.: Τελικά υπάρχουν «Εννιά τρόποι αγάπης»;
ΑΠ.: Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Οι εννιά όμως είναι… πλατινένιοι.
ΕΡ.: «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη». Τελικά τι είναι;
ΑΠ.: Είναι η νέα ερμηνευτική μου άποψη που θα οδηγήσει το τραγούδι στο 2000
και πιο πέρα.
ΕΡ.: «Κάπου κάπου αναρωτιέμαι». Τι σας έρχεται στον νου όταν το τραγουδάτε;
ΑΠ.: Αν με πρόδωσε ποτέ… προτιμώ να μην το ξέρω.
ΕΡ.: Ένα τραγούδι συναδέλφου σας που θα θέλατε να είχατε πει εσείς;
ΑΠ.: «Μάτια μπλε».
ΕΡ.: Εάν δεν ήσασταν τραγουδιστής, τι θα θέλατε να είστε;
ΑΠ.: Ζωγράφος.
