Ο Σίμος, ο Γιούρι, ο Ρεζάι, ζουν δίπλα μας

Η κάμερα μετασχηματίζεται σε σφυρί και με αυτήν 143 νέοι 16 – 26 ετών από πέντε χώρες της Μεσογείου επιχειρούν να σπάσουν στερεότυπα και παγιωμένες αντιλήψεις για την «Αγνωστη ζωή των άλλων», που μπορεί να είναι οι διπλανοί μας.

«Πριν αρχίσω να κάνω την έρευνα για τους καλλιτέχνες του δρόμου είχα την αντίληψη, όπως και οι περισσότεροι, ότι είναι άστεγοι», λέει ο νεαρός πολιτικός μηχανικός –που μάλλον τον έχει κερδίσει ο κινηματογράφος –Ευριπίδης Ταρασίδης, σκηνοθέτης του μικρού μήκους φιλμ «Busking in Thessaloniki». Ο Ευριπίδης με μια παρέα τεσσάρων ακόμη νέων εστιάζει σε μουσικούς του δρόμου. Στα κάδρα του πρωταγωνιστούν ο Νίκος, ο Φώτης, ο Θανάσης και ο Γιάννης, οι Ananas Band –όπως αποκαλούνται από το Ανεργοι, Ανασφάλιστοι, Αστεγοι, που όμως κάθε άλλο παρά κάτι από τα τρία είναι. Βιοπορίζονται ως μουσικοί και συνειδητά επιλέγουν να παίζουν στον δρόμο.«Ο κόσμος μάς προσεγγίζει διστακτικά» λένε στην κάμερα. «Εχουν το χέρι στην τσέπη για να αφήσουν κάτι αλλά κάποιοι πρώτα ρωτούν αν είμαστε Ελληνες και μετά ρίχνουν τα κέρματα».

Την ίδια επιφυλακτικότητα αντιμετωπίζει και ο Σίμος, μουσικός από πέντε ετών, που παίζει ακορντεόν στον δρόμο, παρέα με τον σκύλο του, «κασέτα». Παρά την αντιμετώπιση που τυγχάνει από περαστικούς –«όχι όλους» –λέει ότι κάνει «μια από τις πιο ωραίες δουλειές».

Τι Σίμος, τι Γιούρι. Ο Γιούρι παίζει κλαρινέτο στις παγκάδες μπροστά από τον Λευκό Πύργο. Οικονομικός μετανάστης από τη Βουλγαρία εξακολουθεί να βιώνει τον ρατσισμό «ακόμα και στο φιλοδώρημα», παρ’ ότι είναι τρία χρόνια στην Ελλάδα. Το φιλμάκι «Busking in Thessaloniki» όπως κι εκείνα μαθητών από τη Ρόδο και νέων από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μαρόκο, τη Μάλτα είναι «μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τους συνανθρώπους μας, να αντιληφθούμε επιτέλους ότι οι άλλοι δεν είναι διαφορετικοί από μας» εξηγεί η Δάφνη Καλαφάτη (από την ΜΚΟ ΑΜΑΚΑ) που συνέδραμε στο 20λεπτο φιλμάκι «E-fyga» νέων, πολιτικών προσφύγων από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μπανγκλαντές. Η κάμερα καταγράφει ένα βιωματικό θεατρικό δρώμενο στο οποίο ξετυλίγεται η ζωή των άλλων. Ο Ρεζάι Τζαβάντ από την Καμπούλ ανήκει σε μειονοτική φυλή του Αφγανιστάν και μετουσιώνει το βίωμά του σε θεατρική πράξη: έτρωγε ξύλο ως παιδί στο σχολείο, τον αντιμετώπιζαν ως παρακατιανό στην πατρίδα του, ξύλο έφαγε και στην Αθήνα ως πολιτικός πρόσφυγας. «Δείχνουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν τις ίδιες ανησυχίες με κάποιους από μας και μέσα από την καταγραφή του έργου τους συστήνουν μια μικρή κοινωνία με ιστορίες από το παρελθόν, από άλλες χώρες, από την Αθήνα», σημειώνει η Δάφνη Καλαφάτη.

Μια ντουζίνα μαθητών της Α’ Λυκείου έβαλαν στο κάδρο τους έναν μαθητή της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου, 87 ετών. Το φιλμάκι τους «Το σχολείο του κ. Τζιοβάνι», με πρωταγωνιστή τον ελληνικής καταγωγής Τζιοβάνι Νισίριο (από το Νισυρόπουλος), διηγείται την ιστορία της Ρόδου τον 20ό αιώνα (από το 1926 έως σήμερα και με χρήση αρχειακού υλικού) και πραγματεύεται μέσα από τις διηγήσεις του συμπαθούς ήρωα ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η άνοδος του φασισμού που απασχολούν εξίσου και σήμερα. «Με την ταινία τους θέτουν το ερώτημα αν μπορούμε να συνυπάρξουμε με τους άλλους» λέει ο ιστορικός – εκπαιδευτικός Κώστας Κορρές που συντόνισε την προσπάθεια των παιδιών. Μάλιστα παρακινήθηκαν από την σαν κινηματογραφική ταινία ζωή και το γενεαλογικό δέντρο του Τζιοβάνι Νισίριο, αναζήτησαν τις δικές τους ρίζες και «10 από τα 12 παιδιά διαπίστωσαν ότι είχαν συγγενείς μετανάστες».