Βουνίσιος στην καταγωγή. Μεγαλωμένος πλάι στις σκληρές πέτρες ενός μικρού χωριού τριών χιλιάδων ψυχών, που δεν κρύβει πως συχνά-πυκνά προσεύχεται (και) για χάρη του στον Αγιο Ανδρέα. Για τον τρόπο που ο «El Zorro de Zaldívar» έκανε το ταπεινό Θαλδίβαρ από κουκίδα κάπου στη χώρα των Βάσκων, ξακουστό στην παγκόσμια κοινωνία του football.
Τον λατρεύει τον τόπο του ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, δίχως αμφιβολία. Και όταν ο καλός του φίλος Ερνέστο Βαλβέρδε τον έπεισε τον Φλεβάρη του 2024 να τον αφήσει για λίγο και να δοκιμάσει μια εμπειρία μακριά πλάι στο μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, αρκετοί ήταν εκείνοι που απόρησαν. Ηταν ήδη στα 63 του. Η μεγαλύτερη μετακόμισή του για χάρη ενός πάγκου τον έφτασε ως την Ανδαλουσία για τη Σεβίλλη. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να ταιριάξει σε μια άλλη χώρα, μια άλλη κουλτούρα, μια άλλη ζωή. Πώς θα μπορούσε να γίνει ένα με τη θάλασσα μέσα του…
Εξακόσιες ογδόντα μία ημέρες μετά, η απάντηση χώρεσε ολόκληρη στο κάδρο μιας φωτογραφίας. Εκείνος αριστερά με το θρυλικό πια τζιν πουκάμισο, τη… χειμερινή στολή πολέμου. Και δεξιά του ο άνθρωπος που του έδωσε το δικαίωμα για τον… τελευταίο πειρασμό. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης που τον έπεισε να καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού. Και που τον έκανε σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής σε φόντο ερυθρόλευκο. Η ανακοίνωση της συμφωνίας μέσα από το τέταρτο συμβόλαιο που υπέγραψε στα μέρη μας ανακοινώθηκε. Η διαδικασία με κωδικό «Μεντιλίμπαρ… 2027», για την οποία σας έγραψαν από χθες «ΤΑ ΝΕΑ», που απέμενε μοναχά η επισημοποίησή της. Εγινε και αυτό.
Και όπως έγραψαν στα social media οι Ερυθρόλευκοι όλο καμάρι «το ταξίδι συνεχίζεται…».
Είναι πραγματικά τυχερός τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός – ειδικά στην εποχή του Βαγγέλη Μαρινάκη – για τους ανθρώπους που έπεισε να τους καθίσει στη γωνιά του πάγκου του. Προσωπικότητες του ποδοσφαίρου, τεχνοκράτες, επαγγελματίες που οι ιδέες και οι μέθοδοί τους συνέβαλαν ουσιαστικά ώστε το κορυφαίο ελληνικό club να κάνει πολλά βήματα προς τα εμπρός κερδίζοντας το σημερινό προφίλ του. Ο Ερνέστο (Βαλβέρδε) με το τετράγωνο ποδοσφαιρικό μυαλό, ο κοσμοπολίτης Μίτσελ που μπορούσε να σε πείσει ότι θα κερδίσει τον καθένα, ο χαρισματικός Μάρκο Σίλβα με τη θαυμάσια καριέρα του, ο «προφεσόρ» Πέδρο Μαρτίνς που έσπασε όλα τα ρεκόρ. Ολοι τους σπουδαίοι. Μα αν γινόταν σήμερα στον Πειραιά ένα δημοψήφισμα μάλλον δεν θα κατάφερνε κανείς ούτε να… σταθεί απέναντι στο φαινόμενο Μέντι.
Και φυσικά στο Mendiball που μας έμαθε να πιστεύουμε σε θαύματα. Που έφερε τον τίτλο που περίμενε το λιμάνι μια ζωή. Που έχει κάνει τα sold out στο Γ. Καραϊσκάκης χάντρες στο κομπολόι του. Καθολικής αποδοχής. Στο κοινό. Στα αποδυτήρια. Στην κοινωνία του football. Κάποιος που έγινε ένα με τον Ολυμπιακό σε μια εξέλιξη που όταν συμβαίνει, απλά την καταλαβαίνεις. Ηρθε για λίγους μήνες ο Μεντιλίμπαρ στην Ελλάδα. Να δει πριν από όλα αν μπορεί ο ίδιος. Να μετρήσει τα δεδομένα. Αποδείχθηκε ότι έκανε ένα πραγματικό δώρο στην καριέρα του. Και είναι σίγουρα τυχερός που όλο αυτό του συνέβη στην εποχή του Βαγγέλη Μαρινάκη. Τον έπεισε να υπογράψει το δεύτερο συμβόλαιο έπειτα από εκείνη την 1-4 συντριβή από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στους «16» του Conference League όταν κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί τη συνέχεια. Ανακοίνωσε το τρίτο ακριβώς στα 100 γενέθλια του συλλόγου σε εκείνη την απίθανη Κυριακή με τον ΟΦΗ. Συμφώνησε για το τέταρτο έπειτα από την ήττα με τη Ρεάλ Μαδρίτης όταν οι πιθανότητες για πρόκριση στο Champions League ήταν πλέον λίγες και ανακοινώθηκε χθες σαν δώρο Χριστουγέννων.
Και έπειτα από δυόμισι χρόνια δεν είναι ότι νιώθει μόνο τον Ολυμπιακό ομάδα του. Νιώθει και λίγο Ελληνας απολαμβάνοντας τη ζωή εδώ με τη σύζυγό του, τη Μαρί Κάρμεν, που η παρουσία της εδώ έφερε στο προσκήνιο μια άλλη απίθανη ιστορία.
Καθηγήτρια Αγγλικών και ο 65χρονος πια Μέντι, πιστός στον δικό του τον δρόμο, να αρνείται να μάθει και να πει έστω μια λέξη στα αγγλικά. Ποιος ξέρει, ίσως αυτή να πρέπει να είναι πλέον συνολικά μια ερυθρόλευκη πρόκληση. Να τον πείσουν με έναν τρόπο οι Πειραιώτες να μιλήσει και αγγλικά. Ισως σε κάποια συνέντευξη Τύπου μεγάλης διοργάνωσης σαν εκείνη στο Μπέρμιγχαμ πριν από τον ημιτελικό με την Αστον Βίλα του φίλου του Ουνάι Εμερι. Τότε που είπε «ήρθαμε να νικήσουμε» και τον κοίταζαν όλο περιέργεια οι άγγλοι δημοσιογράφοι μέχρι να καταλάβουν μία νύχτα μετά ότι το εννοούσε.
Ο κόουτς με τον Ολυμπιακό πέρα από το Conference League πήρε το νταμπλ και στο ξεκίνημα του 2026, στον τελικό της 3ης Ιανουαρίου στην Κρήτη με τον ΟΦΗ, μπορεί να κατακτήσει και το Super Cup. Παράλληλα κατάφερε να επαναφέρει την ομάδα στο κυρίως μενού του Champions League σε μια διαδικασία αρκετά υποτιμημένη αν σκεφτεί κανείς ότι είχαμε να δούμε το σεντόνι στην Ελλάδα μια ολόκληρη πενταετία. Το Σάββατο κόντρα στην Κηφισιά έφτασε τα 97 παιχνίδια στον ερυθρόλευκο πάγκο (64 νίκες, 19 ισοπαλίες και 14 ήττες).
Με το καλό θα πιάσει τα 100 στον προημιτελικό Κυπέλλου του Γ. Καραϊσκάκης, πιθανόν με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ (13-15/1). Και θα είναι η τέταρτη ομάδα της καριέρας του με τριψήφιο κωδικό. Στην Οσασούνα έμεινε 102, στη Βαγιαδολίδ 156, και στην Εϊμπάρ 256. Η τελευταία, η Εϊμπάρ, είναι η ομάδα της πιο κοντινής (ομώνυμης) πόλης στο Θαλδίβαρ. Εμεινε από τις 30 Ιουνίου 2015 ως τον Μάη του 2021 χαϊδεύοντας τον αέρα του τόπου του. Πού να το ήξερε τότε πως χρόνια μετά θα σκεφτόταν πως σπίτι δεν είναι μόνο από εκεί που είσαι, αλλά και εκεί που πραγματικά σε αγαπούν. Οπως το μαθαίνει μέρα με τη μέρα σε φόντο ερυθρόλευκο.
