Ενα κορίτσι στα μέσα της δεκαετίας του ’50 που μεγάλωνε στη Μυτιλήνη μπορούσε να ονειρεύεται το θέατρο. Εκτός αν έχεις την τόλμη, το τσαγανό να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, να έρθεις στην Αθήνα, να παντρευτείς αλλά να μην αφήσεις στην άκρη την επιθυμία σου να γραφτείς στη Δραματική Σχολή. Πρόκειται για την αρχή της διαδρομής που διένυσε η πολυσχιδής Ντόρα Γιαννακοπούλου, η οποία έφυγε από τη ζωή χθες σε ηλικία 88 ετών και άφησε πίσω μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές τόσο στη δισκογραφία αλλά και στη συγγραφή. Οταν ήρθε στην Αθήνα, μετά το τέλος των σπουδών της, έπαιξε και τραγούδησε στο έργο του Μπρενταμ Μπίαμ, «Ενας Ομηρος», σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά, στο «Κυκλικό θέατρο» με τραγούδια που είχε γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης. Ενα από αυτά ήταν το εμβληματικό «Το γελαστό παιδί» που πρώτη η Ντόρα Γιαννακοπούλου τραγούδησε, πριν γίνει ευρέως γνωστό από την ερμηνεία τής Μαρίας Φαραντούρη.
Γεννημένη το 1937 στη Μυτιλήνη, κινούνταν παράλληλα στον χώρο του θεάτρου και του τραγουδιού με εμφανίσεις στις θεατρικές σκηνές, στον κινηματογράφο αλλά και στις πρώτες μπουάτ στην Πλάκα. Μετά την ηχογράφηση των τραγουδιών που ακούστηκαν στην παράσταση «Ομηρος», συνέχισε με την «Ομορφη πόλη» των Θεοδωράκη – Μποστ, Κακογιάννη και ακολούθησαν οι «Μικρές Κυκλάδες» του Οδυσσέα Ελύτη. Κατά τη διάρκεια της χούντας φεύγει στο εξωτερικό και μαζί με μια μικρή ομάδα κάνει περιοδεία σε χώρες της Δυτικής και της Ανατολικής Ευρώπης με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Αποφασίζει μετά τη μεταπολίτευση να σταματήσει τις εμφανίσεις της στο θέατρο και το τραγούδι. Οπως είχε πει η ίδια «δεν έβρισκα πια τον λόγο. Με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου η μπουάτ στην Πλάκα όπου τραγουδούσα έκλεισε. Λίγο μετά ο Θεοδωράκης τραγουδιόταν ελεύθερα και από όλους. Γεννήθηκε και ο γιος μου (σ.σ.: ο συγγραφέας Λένος Χρηστίδης) και όλα άλλαξαν. Ξέρετε πόσο υπερήφανη είμαι για τον Λένο;». Το 1993 κυκλοφορεί το πρώτο της μυθιστόρημα «Πρόβα νυφικού», ενώ το 1995 ακολουθεί ένα διήγημά της με τίτλο «Ο πάπαρδος». Εναν χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημά της «Ο μεγάλος θυμός». Και τα δυο μυθιστορήματά της βρήκαν τον δρόμο της μικρής οθόνης σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη. Το πρώτο παρουσιάστηκε στον ΑΝΤ1 και το δεύτερο στο Mega – αμφότερα γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.
Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Με τα μάτια του έρωτα» (1999), «Οι τρεις χήρες» (2001), που έγινε σειρά στον ALPHA, «Αμαρτωλέ μου άγγελε» (2002), «Ερως μετ’ εμποδίων» (2004), «Το μενταγιόν» (2007), «Ενοχα μυστικά» (2009) και «Πεθαίνω για σένα» (2011).
