Αρχικά ήθελε να μοιραστεί μαζί τους τις σκέψεις του για το ζήτημα της ελπίδας, αλλά διαπίστωσε ότι τα αποθέματα ελπίδας μέσα του έχουν οριστικά αδειάσει, κάτι που εμένα προσωπικά δεν με εκπλήσσει, αν κρίνω από αυτά που ένιωθα παρακολουθώντας στον κινηματογράφο τη «Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ», μια ταινία για ένα εξάχρονο κορίτσι από τη Γάζα που είχε παγιδευτεί σε ένα αυτοκίνητο δίπλα στα πτώματα έξι μελών της οικογενείας του που είχαν σκοτωθεί από τον ισραηλινό στρατό, και ζητούσε απελπισμένα βοήθεια από την Παλαιστινιακή Ημισέληνο στη Ραμάλα, τα μέλη της οποίας προσπαθούσαν απεγνωσμένα με τη σειρά τους να εξασφαλίσουν από το Ισραήλ μια ασφαλή δίοδο για να καλύψει το ασθενοφόρο τους μια διαδρομή οκτώ λεπτών μέχρι το κοριτσάκι.
Κι αφού λοιπόν δεν του είχαν μείνει αποθέματα ελπίδας, αποφάσισε να τους μιλήσει για αγγέλους, αλλά όχι τους παλιούς, εκείνους με τα φτερά, γιατί εκείνοι μετέφεραν ένα μήνυμα, το μήνυμα ότι θα γεννιόταν Αυτός Που Θα Γεννιόταν, κι οι άγγελοι αυτοί δεν υπάρχουν πια, θα τους μιλούσε λοιπόν για τους καινούργιους αγγέλους, που δεν έχουν φτερά, κυκλοφορούν ανάμεσά μας με κανονικά ρούχα, εμφανίζονται όπως οι παλιοί και είναι εύκολο να τους αναγνωρίσουμε αν εκείνοι το θέλουν, αλλά δεν είμαστε πια σίγουροι ότι έρχονται από κάπου ψηλά, γιατί δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει αυτό το «κάπου ψηλά», λες και έχει δώσει κι αυτό τη θέση του, όπως οι παλιοί άγγελοι, στο αιώνιο ΚΑΠΟΥ, όπου μόνο οι παρανοϊκές δομές των Ίλον Μασκ αυτού του κόσμου οργανώνουν τον χώρο και τον χρόνο, και διαβάζοντας εγώ τον λόγο αυτού του μοναδικού ανθρώπου ήρθαν ξανά στο μυαλό μου η ευχή του Μασκ να καταργηθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο ισχυρισμός του υιού Τραμπ ότι η Ουκρανία είναι πιο διεφθαρμένη από τη Ρωσία.
Κι εκτός από τους αγγέλους, ο φετινός νομπελίστας Λογοτεχνίας μίλησε προχθές στο κοινό της Στοκχόλμης για την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, που εφηύραν τον τροχό, και ανακάλυψαν τη φωτιά, και κατασκεύασαν οχήματα, και δημιούργησαν τέχνη από σπηλαιογραφίες, και περιπλανήθηκαν στο Άγνωστο, και λεηλάτησαν ό,τι μπορούσε να λεηλατηθεί, κι ύστερα έπαψαν να πιστεύουν σε οτιδήποτε, και κατέστρεψαν τη φαντασία, και εγκατέλειψαν την ευγενή κατοχή της γνώσης και της ομορφιάς και του ηθικού καλού.
Κι ύστερα ο Λάσλο Κράσναχορκαϊ μίλησε για την εξέγερση, ξεκινώντας από μια αντιπαράθεση που παρακολούθησε πριν από τριάντα χρόνια στον σιδηροδρομικό σταθμό του Βερολίνου ανάμεσα σε έναν κλοσάρ κι έναν αστυνομικό, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως, όχι, η εξέγερση δεν θα έχει πρωταγωνιστές τους παρίες, θα είναι διαφορετική, θα είναι μια εξέγερση εναντίον όλων.
Kι εγώ δεν βρήκα πόση ώρα χειροκρότησαν τον νομπελίστα, δεν θα ήταν μάλλον τα 26 λεπτά που γνώρισε στη Βενετία η ταινία για το παγιδευμένο κοριτσάκι στη Γάζα, αλλά σίγουρα θα ήταν πολλή.
