Ξέρω ένα μουσικό ντουέτο που εμφανίζεται τα Σαββατοκύριακα σε γηροκομεία. Βρίσκω σταγόνες μελαγχολίας σε αυτή τη δουλειά, αλλά οι ίδιοι μου λένε ότι έχει συγκινητικές στιγμές. Το ρεπερτόριό τους είναι κατά βάση ελαφρολαϊκό, μπορεί να πουν και κάτι από Κηλαηδόνη.
Εδώ κάνουμε μία παύση και ανοίγουμε το Spotify. Και βλέπουμε τα τραγούδια που ακούστηκαν περισσότερο στην Ελλάδα κατά τη χρονιά που φεύγει. Είναι ένας ασφαλής τρόπος για να αισθανθείς γέρος, απόμαχος, ξεπερασμένος, πεταμένος στην καταβόθρα της εποχής. Με εξαίρεση τον σπουδαίο ΛΕΞ και μία παρουσία της Βίσση, δεν αναγνωρίζω κανένα όνομα. Και μου φαίνεται ότι όλοι τους λένε το ίδιο τραγούδι με διαφορετικά ηχητικά εφέ. Κάνουν κάτι μεταξύ λαϊκοπόπ και τραπ. Δηλαδή η φωνή βγαίνει με το ζόρι που έχεις όταν μιλάς στο τηλέφωνο και κάθεσαι στη λεκάνη της τουαλέτας. Αμάξια, γκόμενες, ναρκωτικά. Και σκέφτομαι αυτούς που θα παίζουν στα γηροκομεία κάπου κοντά στο 2080. Ασθάνομαι απέραντο οίκτο, με μία μικρή τζούρα χαιρεκακίας.
Ναι, το ξέρω. Κάποτε και η δική μας μουσική ήταν μεταλλικός θόρυβος στα αφτιά των μεγαλύτερων. Και σήμερα είναι ξενέρωτο άκουσμα για τους νεότερους. Η μάνα μου δεν άντεχε να ακούσει τους Deep Purple. Και για τον γιο μου είναι απολύτως αδιάφοροι.
Το χάσμα των γενεών δεν περιέχει μουσική. Υπάρχει μόνο ένα κουμπί που χαμηλώνει την ένταση. Ομως αν τα μουσικά ρεύματα μεταφέρουν κάτι από τον ψυχισμό της γενιάς που τα μετατρέπει σε κύμα, τότε σήμερα έχουμε πολιτισμό σε συνθήκες υπαρξιακής επισφάλειας. Οι νέοι δεν έχουν βεβαιότητες, ούτε σταθερά σημεία αναφοράς. Οι γονείς τους έζησαν με το όνειρο μιας κανονικής ζωής: δουλειά, σπίτι, διακοπές, ίσως και μια σύνταξη. Εκείνοι μεγαλώνουν με τα αυτονόητα υπό αμφισβήτηση ή και ακύρωση. Αναπόφευκτα, η μουσική τους δεν παράγει ύφος, αλλά ατμόσφαιρα. Δεν περιγράφουν συναισθηματική κατάσταση, αλλά στιγμιαίο status. Ο καημός γίνεται καταγγελία και ο πόθος αναβαθμίζεται σε απαίτηση. Ισως είναι κάτι ακόμα, αλλά αδυνατώ να το καταλάβω. Πρέπει να ακούσω ολόκληρο το τραγούδι. Ομως δεν αντέχω, την ίδια στιγμή, να αισθάνομαι γέρος, βλάκας και να τρέχει αίμα από τα αφτιά μου.
Να κρεμαστούμε
Ο Μασκ προτείνει να διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Την ίδια στιγμή, η στρατηγική εθνικής άμυνας των ΗΠΑ θεωρεί ότι η Ευρώπη διατρέχει κίνδυνο πολιτισμικής εξάλειψης, λόγω των μεταναστευτικών ροών. Η Αμερική του Τραμπ βλέπει την Ευρώπη ως πρόβλημα. Το επόμενο βήμα είναι να την αντιμετωπίσει ως εχθρό. Και εμείς εδώ, στην ήπειρο με τα μη αποσπώμενα καπάκια από τα μπουκάλια του νερού, διαπιστώνουμε ότι οι άνεμοι της εποχής πάνε να σηκώσουν την πολυκαιρισμένη μας στέγη. Είναι η Ευρώπη το παλαιό που υποχωρεί έναντι του νέου; Προφανώς. Τι μας μένει; Ολοκλήρωση της ομοσπονδιακής ιδέας με ταχύτερους ρυθμούς. Γιατί αν δεν κρεμαστούμε ο ένας πάνω στον άλλον, θα έρθουν κάποιοι και θα μας κρεμάσουν χώρια.
Στα πατώματα
Το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής» κρέμασε τον Τσίπρα στα μανταλάκια. Αλλά και τον διευθυντή της εφημερίδας. «Εκανε την ξεκάθαρη επιλογή για την αποκλειστικά δική του πορεία». Και από δίπλα διαβάζουμε ότι ο Φάμελλος με τον Χαρίτση θα ανασυνθέσουν τον προοδευτικό χώρο. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν λογικό. Ηταν το μόνο που μπορούσαν να δουν από το θεωρείο του «Παλλάς». Μάλιστα τη βρήκα και αξιοπρεπής ως απάντηση, μετά τη μεταχείριση που τους επεφύλαξε στην παρουσίαση του βιβλίου. Λάθος. Οι άνθρωποι έχουν πέσει στα πατώματα, είναι έτοιμοι να του φιλήσουν τα πόδια. Μας είπαν ότι το πρωτοσέλιδο δεν εκφράζει στον ΣΥΡΙΖΑ και εξώθησαν τον διευθυντή της εφημερίδας σε παραίτηση. Πάντως μέχρι την άλλη Κυριακή, που θα βγάλουν την εφημερίδα με ολοσέλιδη φωτογραφία Τσίπρα, έχουν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν ότι ο Αλέξης αδιαφορεί για τους στρατηγούς. Απευθύνεται κυρίως σε λοχαγούς και φαντάρους.
Ο star της ημέρας
Ο Τεντ Σαράντος. Αν ο παππούς του, όταν μετανάστευσε από τη Σάμο στην Αμερική, δεν άλλαζε το επίθετο του, ο CEO του Netflix σήμερα θα λέγονταν Καρυωτάκης. Η εξαγορά της Warner Bros (και της βιβλιοθήκης της) από το Netflix θα φέρει σαρωτικές αλλαγές στο θέαμα και στα βράδια μας μπροστά στην οθόνη. Και όταν η Warner έκανε υπερπαραγωγές, το Netflix ήταν απλώς ένα video club…
