Ονομάζεται Δημήτρης Λιάκος. Ηταν στην ομάδα που υπό τον Βαρουφάκη παρίστανε ότι διαπραγματεύεται με τους εταίρους, ως την αναγγελία του δημοψηφίσματος, το κλείσιμο των τραπεζών και την κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα. Παρέμεινε στο περιβάλλον Τσίπρα, διατέλεσε μάλιστα υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ στη δεύτερη κυβέρνησή του – αυτή που ξεκίνησε μετά το 3ο Μνημόνιο και κατέληξε χωρίς τον Καμμένο, αλλά με όλους τους βουλευτές του Καμμένου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Προφανώς ανήκει στα αναβαθμισμένα στελέχη στη μετά το ριμπράντινγκ εποχή του πρώην πρωθυπουργού, σε αυτούς που δεν υπερεκτέθηκαν και συνεπώς έχουν διασωθεί στο περιβάλλον Τσίπρα. Ως εκ τούτου, έχει ενδιαφέρον η δήλωσή του στο Mega ότι θα προσέλθει σε εκδηλώσεις διαφόρων πολιτικών χώρων, για τον διάλογο αλλά και επειδή, στο τέλος της ημέρας, ίσως προκύψει «μια εναλλακτική πρόταση που να είναι ελπιδοφόρα, να δίνει απάντηση, και γιατί όχι, να γίνει και νικηφόρα».
Νικηφόρα; Δηλαδή κόμμα που θα τα βάλει με τη σημερινή κυβερνώσα παράταξη; «Ε, κάποια στιγμή… Κάποια στιγμή θα αναμετρηθούμε», απάντησε ο Δημήτρης Λιάκος. Πολύ ωραία. Ας προετοιμάσουμε λοιπόν την αναμέτρηση. Αρχικά, με μια ανακεφαλαίωση:
Ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, έφυγε και από τη Βουλή και ανακοίνωσε την ανασυγκρότηση του Ιδρύματος που έχει το όνομά του. Στο μεταξύ, ετοιμαζόταν το βιβλίο του, το οποίο και κυκλοφόρησε. Με την ευκαιρία του βιβλίου, του «ερωτικού γράμματος προς την ολιγαρχία» κατά τον Βαρουφάκη, κατάφερε να συζητηθεί πολύ. Οχι ως κάτι νέο, θετικό και ωραίο αλλά για τον εξωραϊσμό παρελθόντων γεγονότων, για τους παλιούς συντρόφους του που πλέον δεν τους χρειάζεται και αποφάσισε να τους πετάξει σαν λεμονόκουπες και για τη μιντιακή προσπάθεια να εμφανιστεί ως κάτι καινούργιο.
Αλλά η ζωή δεν είναι μιντιακά χαμόγελα. Και η δημοκρατία δεν είναι προϊόν ερωτικής παραζάλης. Αλλωστε η μέθοδος Τσίπρα είναι γνωστή: φύγε εσύ, έλα εσύ. Κι αφού φτιάξει ένα καινούργιο μείγμα, από τις ίδιες εν υπνώσει ή από παραπλήσιες εν δυνάμει συνιστώσες, κι αφού διάφοροι φιλόδοξοι γύρω του τον πλαισιώσουν ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά αυτοί θα βρουν πρόσβαση στη Βουλή και αργότερα στην εξουσία, θα αρχίσει νέα «πορεία προς τον λαό». Με τι αφήγημα; Προσωπικά, προσδοκώ, για πραγματιστικούς λόγους, πλέον να μην υπόσχεται την ανατροπή αλλά τη συνέχεια.
Αλλά όπως και να εμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο, η ουσία είναι ότι το παρελθόν του θα τον κυνηγά. Δεν φτάνει ένα βιβλίο να διαγράψει το έργο του, την επιπολαιότητα και την εχθροπάθεια. Ούτε τα μιντιακά φώτα για να ξεχάσουμε οι άνθρωποι τι πάθαμε απ’ αυτόν.
Πώς μπορεί κανείς να ξεχάσει, δηλαδή, ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο πολιτικός που επένδυσε στο μίσος και στη βία; Οτι ήταν ο άνθρωπος που υιοθέτησε το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί, ή θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε». Οτι αναγγέλλοντας δημοψήφισμα έκλεισε τις τράπεζες. Οτι με τη σκευωρία Νovartis σχεδίασε να βάλει φυλακή χωρίς λόγο τους πολιτικούς αντιπάλους του, όπως έλεγε ο Πολάκης για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Οτι ρήμαξε στη φορολογία τη μεσαία τάξη. Κι ότι, μετά το Μάτι, πήγε κρυφά διακοπές με το κότερο μιας πλούσιας.
Προσωπικά, επειδή είμαι μερακλής, δεν θα ξεχάσω δυο ακόμα κατορθώματά του. Οτι έβαλε υφυπουργό Κοινωνικών Ασφαλίσεων τον μετέπειτα αστρολόγο Χαϊκάλη. Κι ότι πήγε σε ζωντανή μετάδοση να μιλήσει με τον Κλίντον για οικονομία στα αγγλικά, χωρίς να ξέρει ούτε οικονομία ούτε αγγλικά. Με αυτόν θα αναμετρηθούμε;
Το ΠΑΣΟΚ ως πρόβλημα της Αριστεράς
Μπορεί η Αθήνα να μην είναι στα καλύτερά της, αλλά ο δήμαρχος Χάρης Δούκας νοιάζεται περισσότερο για το ΠΑΣΟΚ και τη θέση του σε αυτό την επόμενη μέρα, αν κατά κακή τύχη δεν καταφέρει το κόμμα στις επόμενες εκλογές να πάρει τη μία επιπλέον ψήφο που ψάχνει. Προς τούτο, εκλαϊκεύει ότι το κόμμα πρέπει να έχει αυτόνομη πορεία.
«Δεν θα πάμε σε καμία περίπτωση με τη ΝΔ, και μπορούμε να συζητήσουμε και να συνεργαστούμε με τις προοδευτικές δυνάμεις» δηλώνει ο δήμαρχος και δελφίνος. Προσπερνώ το άκυρο μιας τέτοιας δήλωσης, τις συνέπειες δηλαδή που υπό προϋποθέσεις μπορεί να έχει στην οικονομία και στην κοινωνία η ενδεχόμενη υπονόμευση μιας πολιτικής λύσης σταθερότητας αντί της αποσταθεροποιητικής ακυβερνησίας, και ας σταθώ στον στόχο της: πιέζοντας για ένα ΠΑΣΟΚ με τις δυνάμεις με τις οποίες βρέθηκε απέναντι στη μεγάλη κρίση της χρεοκοπίας, ο Χάρης Δούκας ουσιαστικά εργάζεται για μια γκρούπα που θα συμμετάσχει στους διαγκωνισμούς εξουσίας της πολυδιασπασμένης Αριστεράς. Εργάζεται, δηλαδή, για ένα μόρφωμα που θα κινείται στην αντιπολίτευση, θα συνομιλεί με τον Βαρουφάκη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη Νέα Αριστερά και άλλα γκρουπούσκουλα και θα αναπτύσσει κινηματική δραστηριότητα.
Ωραίο σχέδιο, αλλά χωρίς μια πηγή εξουσίας, όπως π.χ. ο Δήμος, θα μείνει από καύσιμα. Ποιος αρκείται στον ρόλο του λούζερ για μια ιδεολογία;
