Περισσότερο και από το ίδιο το βιβλίο «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα ξεδιπλώνονται με ενδιαφέρον πολλών λογιών κατοπτρισμοί σε αυτό. Ο πρώτος και εύλογος είναι αυτός με πολιτικό και δημοσιογραφικό πρόσημο. Οι μισοί αναζητούν τον τρόπο που ο πρώην πρωθυπουργός αναστοχάζεται, απολογείται και συνοψίζει μία συλλογική και ατομική εμπειρία πάνω στο ίδιο το σχέδιο που εκείνος έθεσε τολμηρά: Αυτό της κυβερνώσας Αριστεράς (Ιούλιος του 2011). Οι άλλοι μισοί προσπαθούν να δουν αν όλο αυτό διαμορφώνει όρους μορφοποίησης ενός νέου πολιτικού εγχειρήματος το οποίο εκ των πραγμάτων θα αφήνει πίσω παλιούς και νέους συντρόφους. Η Δαμασκός του Αλέξη Τσίπρα προφανώς λόγω και της Ιθάκης θα είναι μία πολύ ατομική υπόθεση και απαλλαγμένη από τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις και τις αντινομίες που το συλλογικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ διαβίβαζε στο πολιτικό τοπίο και από το 2010 μέχρι το 2019 και από το 2019 μέχρι το 2023.
Ο επόμενος κόσμος που κατοπτρίζεται στο βιβλίο είναι όσοι θεωρούν πως το όλο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μέρος της Δημόσιας Ιστορίας. Είναι έτσι. Η αποδόμηση του παλιού δικομματισμού και η συνθήκη χρεοκοπίας, ήδη στις 22 Ιανουαρίου του 2015 η ΕΚΤ και ο Μάριο Ντράγκι ακύρωσε κάθε δυνατότητα ποσοτικής χαλάρωσης, έφερε μια νέα πολιτική δύναμη στην εξουσία. Τα διλήμματα που η ίδια έθεσε συν την πίεσης ενός μέρος του ευρωκράτους, επέδρασε στο σύνολο της Δημόσιας Ιστορίας. Εδώ τις τελευταίες ημέρες δεν αναβίωσαν απλώς εύλογα ερωτήματα για το είδος και την ποιότητα της διαπραγμάτευσης της τότε κυβέρνησης. Ολα αυτά ως ένα βαθμό είναι κατανοητά και ανοιχτά προφανώς σε κριτικές.
Αναβίωσε και ζωντάνεψε και μια λογική που δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει πως ο αρνητικός συσχετισμός εντός ΕΕ και μια είδους δημοσιονομική ορθοδοξία αγνοούσε τους όρους ανθρωπιστικής κρίσης τότε στη χώρα μας. Το σχέδιο κατά της τελευταίας – τουλάχιστον τα τέσσερα πρώτα άρθρα ανάμεσά τους την επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος σε ευάλωτους – το είχαν δε ψηφίσει όλα τα κόμματα (Μάρτιος του 2015). Ο τρίτος είναι όσοι πίστεψαν και στήριξαν μια εναλλακτική έστω με όρους θυμού το 2015 τη συριζαϊκή εκδοχή.
Εδώ ο κόσμος αυτός χωρίζεται σε όσους αντιλαμβάνονται την Πολιτική με κανόνες ήττας – νίκης – ήττας ή συμβιβασμού και όσους με όρους θεολογίας αναζητούν προδοσίες. Ενας αντεστραμμένος μεσσιανισμός αναζητά Ιούδες. Στο τρίτο σκέλος είναι και ο σκόπελος του Αλέξη Τσίπρα. Η αναζήτηση και η διαμόρφωση δηλαδή ενός νέου ακροατηρίου φαντάζει η πιο δύσκολη εξίσωση για τον ίδιο στον βαθμό που στοχεύει να επανέλθει με έναν πολιτικό μετωπικό φορέα. Μεγάλο μέρος του κοινού μένει εκτός Πολιτικής και η αιτία δεν είναι απλώς η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά από το 2015 και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχημα Τσίπρα είναι η απόλυτη απαγκίστρωση από το κομματικό τοπίο. Και ένα ελκτικό σχέδιο.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Επιταχυντής
Η στάση αναμονής του Σωκράτη Φάμελλου και η προσεκτική του συμπεριφορά έναντι των κινήσεων του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι μια εύκολη στιγμή για τον ίδιο και το επιτελείο του. Ορθά ο ίδιος διατύπωσε μια θετική θέση για τον πρώην πρωθυπουργό. Ανέκοψε τις επιπλέον ροές του κόμματός του προς την αδιευκρίνιστη ψήφο. Αυτό που τώρα μάλλον επείγει από τη μεριά του είναι μια δική του πρωτοβουλία καλεσμάτων και διεργασιών με αποφασιστικό πρόσημο και χρονοδιάγραμμα. Το πεδίο συγκλίσεων υπάρχει και ο χρόνος που πιέζει μπορεί να είναι και επιταχυντής των όποιων αποφάσεων.
#Hashtag: Αντοχές
Το καυτό θέμα για τη σύγχρονη πολιτική επιστήμη είναι η ανθεκτικότητα της ΝΔ. Και δεν εννοούμε μόνον ως κυβερνώσα δύναμη αλλά και ως κομματική οντότητα σε ένα περιβάλλον κρίσης του κομματικού φαινομένου. Αυτά σκεφτόταν η στήλη με αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ. Η πρόσδεση με την περιφέρεια, η μεγάλη δεξαμενή των αστικών κέντρων, η σχέση με τη νεολαία και με τις επαγγελματικές ενώσεις, η ιστορικότητα της παράταξης που διατήρησε τον λαϊκό δεξιό της πυρήνα – απόλυτα σεβαστά αυτά –είναι μερικές μόνον από τις παράμετρους αντοχής της ΝΔ. Σήμερα το όλον ενισχύει και παραμένει – προς το παρόν βέβαια – η μόνη δύναμη με πρόταση εξουσίας.
