Τα τελευταία περίπου 20 χρόνια το είδος του κινηματογραφικού biopic με θέμα μουσικές προσωπικότητες έχει χαρίσει το λότο στα ταμεία των κινηματογραφικών αιθουσών και σε πολλές περιπτώσεις διακρίσεις και βραβεία στους συντελεστές των ταινιών. Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; Από τον Τζόνι Κας του Χοακίν Φίνιξ στο «Walk the Line» ως τον Ρέι Τσαρλς του Τζέιμς Φοξ στο «Ray» και από τον Μπομπ Ντίλαν του Τιμοτέ Σαλαμέ στο «No direction home» ως τον Φρέντι Μέρκιουρι του Ράμι Μάλεκ στο «Bohemian Rhapsody», η λίστα είναι μεγάλη. Παραείναι ίσως, γιατί και λίγους αναφέραμε… Ορισμένες φορές σκέφτεσαι ότι οι χαρτογιακάδες των στούντιο του Χόλιγουντ έχουν μια λίστα και τσεκάρουν ποιος μουσικός δεν έχει ακόμη γίνει ταινία και αξίζει (ή δεν αξίζει) να γίνει. Κάτι που από μόνο του ακούγεται βαρετό.
Ο Μάικλ Τζάκσον, εκ πρώτης, είναι ένα φαινόμενο που λες ότι μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον, όχι μόνο των ανθρώπων που τον έζησαν αλλά και νεότερων γενιών. Μην πάτε μακριά. Το ήδη θεωρούμενο all time classic άλμπουμ του «Thriller» απέδειξε ότι δικαίως θεωρείται all time classic αφού στα μέσα του Νοεμβρίου βρέθηκε σε πολύ υψηλή θέση στο Hot 100 του Billboard, χαρίζοντας στον πάλαι ποτέ βασιλιά της ποπ, εκλιπόντα εδώ και 16 έτη, ένα ακόμα ρεκόρ: μια επιτυχία στο Top 10 σε έξι διαφορετικές δεκαετίες!
Ομως το σκοτάδι που καλύπτει την προσωπική ζωή του Μάικλ Τζάκσον είναι μια «καυτή πατάτα» που οφείλει να ληφθεί υπόψη από τους δημιουργούς της βιογραφικής ταινίας που ετοιμάζεται για αυτόν και αναμένεται να προβληθεί τον Απρίλιο του 2026. Αναρωτιέται κανείς πως η παραγωγή θα χειριστεί (αν βέβαια αγγίξει το θέμα) το γεγονός ότι ο Τζάκσον είχε κατηγορηθεί για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και εν τέλει αθώθηκε ύστερα από δίκη διάρκειας 14 εβδομάδων το 2005. Ολα δείχνουν ότι αυτό το ζήτημα θα αποσιωπηθεί, κάτι που δεν έγινε στο είδος του ντοκιμαντέρ που ορισμένες φορές λέει περισσότερα από όσα θα πει μια κινηματογραφική ταινία μυθοπλασίας. Το παραγωγής Netflix «Leaving Neverland» εστιάζει στους δύο άνδρες που ισχυρίζονται ότι κακοποιήθηκαν από τον Τζάκσον. Επίσης υπάρχει και το ντοκιμαντέρ «Off the Wall» που μιλά γενικώς για τον Τζάκσον στη σόλο καριέρα του.
Η Εϊμι και ο Μπρους
Και εδώ έρχεται στο μυαλό η περίπτωση της Εϊμι Γουάινχαουζ (1983-2011), της οποίας η βιογραφική ταινία μυθοπλασίας «Back to Black» πάτωσε στα ταμεία. Γιατί; Ενας από τους λόγους ενδεχομένως να είναι το ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια «Amy» (2015). Γυρισμένο τέσσερα μόλις χρόνια μετά τον θάνατό της, με ανέκδοτο οπτικοακουστικό υλικό για την τραγουδίστρια, και πολύ κοντά στην ταινία ήταν, και είχε κερδίσει το Οσκαρ. Κάπου, λες, αρκετά.
Πάντως ούτε η πρόσφατη ταινία για τον Μπρους Σπρίνγκστιν τα πήγε καλά στα ταμεία. Το «Springsteen: Deliver me from nowhere» έχει καταγράψει παγκόσμιες εισπράξεις 42,4 εκατ. δολαρίων (τα 22 εκατ. στις ΗΠΑ), έχοντας κοστίσει 55 εκατ. δολάρια, χωρίς τα έξοδα προώθησης.
