Πώς έγινε «δεδομένο» ότι το σύστημα ασύλου μας καταστράφηκε από ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από πολέμους και όχι από αυτούς που το διαχειρίζονται; Ο παραλογισμός ενός «αποτρεπτικού μέτρου» που περιελάμβανε την απέλαση τεσσάρων ατόμων στη Ρουάντα με κόστος 700 εκατ. στερλίνες δίνει τώρα τη θέση του σε υπουργούς που παραβιάζουν συμβάσεις 70 και πλέον ετών, προσφέροντας όχι καταφύγιο αλλά καχυποψία.
Το Κοινοβούλιο κυριεύεται από τον φόβο ότι το «shopping ασύλου» είναι ευρέως διαδεδομένο, ότι γενειοφόροι άνδρες μελετούν έγγραφα πολιτικής πριν επιβιβαστούν σε φουσκωτά σκάφη και κατευθυνθούν προς το Γκρέιτ Γιάρμουθ. Ακόμα και εκείνοι που αναγνωρίζουν ότι το X δεν είναι αξιόπιστη πηγή για τη χάραξη πολιτικής ασύλου φαίνεται να έχουν αποδεχτεί την ιδέα ότι υπάρχουν ψήφοι στο να αντιμετωπίζονται όλοι όσοι ζητούν βοήθεια ως πιθανό να την καταχραστούν. Ως απάντηση σε μια πρόκληση της Ακροδεξιάς, η κυβέρνηση προτείνει να κρατάει θύματα βασανιστηρίων ή διώξεων σε μια αέναη αβεβαιότητα, προσφέροντάς τους μόνο προσωρινό άσυλο. Αν επιθυμούν να μείνουν, θα πρέπει να υποβάλλουν εκ νέου αίτηση για το καθεστώς του πρόσφυγα κάθε δυόμισι χρόνια. Αντί να μπορούν να υποβάλουν αίτηση για άδεια επ’ αόριστον παραμονής ύστερα από πέντε χρόνια, θα πρέπει να περιμένουν 20.
Αυτό δεν είναι μόνο σκληρό από πρακτική άποψη, είναι και οικονομικά λανθασμένο. Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η απόφαση της Δανίας να αρνείται τη χορήγηση μακροπρόθεσμου ασύλου στους περισσότερους αποτρέπει όσους θα την επέλεγαν ως προορισμό. Ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο οι μετανάστες έχουν περισσότερες πιθανότητες να εργάζονται από τους ντόπιους, το 2021 τα ποσοστά απασχόλησης των μεταναστών και των προσφύγων στη Δανία ήταν περίπου 20 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερα, με όλα τα οικονομικά και κοινωνικά κόστη που αυτό συνεπάγεται.
Το κόστος στέγασης των αιτούντων άσυλο στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει εκτοξευθεί λόγω των καθυστερήσεων στην επεξεργασία των αιτήσεων – κάτι σαφώς απαράδεκτο. Το ίδιο θα ήταν και η δαπάνη χρημάτων για την επαναξιολόγηση των ίδιων ατόμων με την προσδοκία ενός διαφορετικού αποτελέσματος. Οταν παρέχουμε σε κάποιον προστασία από διώξεις στη χώρα καταγωγής του λόγω της θρησκείας ή του σεξουαλικού του προσανατολισμού, εκείνοι που τον στοχοποίησαν για αυτά τα χαρακτηριστικά σπάνια αλλάζουν γνώμη.
Στην πραγματικότητα, αν αυτή η πολιτική γίνει νόμος, το Ηνωμένο Βασίλειο θα χρειαστεί να πραγματοποιεί επιδρομές τύπου ICE για να απομακρύνει ανθρώπους – και τα παιδιά τους. Αν συμφωνηθεί εκεχειρία με τον Πούτιν, οι σχεδόν 250.000 Ουκρανοί που έχουν έρθει εδώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια και συνεχίζουν να έρχονται θα αναγκαστούν να «γυρίσουν στην πατρίδα τους» ή θα απελαθούν χωρίς δεύτερη σκέψη;
Το γεγονός ότι ο αριθμός των ατόμων που αναζητούν καταφύγιο στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει αυξηθεί δεν αντανακλά τη γενναιοδωρία του συστήματός μας, αλλά το χάος του κόσμου μας. Τα τελευταία 10 χρόνια, πολλαπλές συγκρούσεις έχουν οδηγήσει ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η δημιουργία ενός νέου εχθρικού περιβάλλοντος δεν θα συμβάλει στην αντιμετώπιση αυτών των παραγόντων ή του κόστους διαχείρισης του ασύλου. Αντίθετα, είναι πιθανό να το αυξήσει.
Είναι καιρός να επικρατήσει η κοινή λογική όσον αφορά το άσυλο, καθώς και η συμπόνια.
H Στέλλα Κρίζι είναι βουλευτής των βρετανών Εργατικών
