Είναι και κάτι σποτ στην τηλεόραση που μόνο διαφημιστικά δεν τα λες. Βλέπεις ένα πρόσωπο γκρο πλαν με τα όλα του. Τα μάτια του, τη μύτη του, το στόμα του, τ’ αφτιά του, και ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις ξεφυτρώνει από το κούτελό του άλλο ένα στόμα κι όχι μόνο, αλλά αρχίζει και μιλάει στον ιδιοκτήτη του απ’ το μέτωπο. Σκιάζεται ο νους του ανθρώπου με το εξάμβλωμα. Αποτέλεσμα δε αυτού του εκτρώματος είναι να ανατριχιάζεις τόσο με αυτή την ανωμαλία της φύσης, που να μη θυμάσαι τι ακριβώς δυσφημίζει.
Χωρίς να έχω προλάβει να συνέλθω από το σοκ και την αηδία (αφού μόλις βλέπω το γκρο πλαν πια, πριν καν εμφανιστεί το στόμα επί του κουτέλου, αν δεν προλάβω να κλείσω την τηλεόραση, κλείνω σφαλιχτά τα μάτια μην και μ’ εύρει το κακό) ήρθε και δεύτερο σποτ. Σ’ αυτό όμως δεν είναι στόμα που βγαίνει στο μέτωπο. Είναι ένα μάτι γούρλα. Να. Σαν το αβγό της χήνας. Ανοιγοκλείνει δε απειλητικά τα βλέφαρα ο νεοσύστατος οφθαλμός κι από κάτω το υπόλοιπο πρόσωπο δεν πιστεύει στα μάτια του. Ούτε κ εγώ επίσης.
Ασε που πληροφορήθηκα πως κυκλοφορεί και μια άλλη τοιούτη που το κούτελο αυτή τη φορά ξερνάει στα καλά καθούμενα μια μύτη. Η οποία μύτη, όπως έμαθα από πολύ σοβαρές κυβερνητικές πηγές πάσχει από ρινικόν κατάρρουν, ως σύμπτωμα κόβιντ, και μάλιστα εξαιρετικά σοβαράς μορφής. Αφού πολλοί υπουργοί είναι εμπύρετοι. Να σήμερα είδα με τα δυο μου μάτια τον κύριο Αδωνη Γεωργιάδη να διατείνεται ότι είναι της αμερικάνικης σχολής παιδιόθεν και εξ απαλών ονύχων, δηλαδή υπέρ της οπλοκατοχής με το άλλοθι της αυτοπροστασίας. Ε αν δεν είσαι άρρωστος με πυρετό, το λες αυτή τη στιγμή που χτυπιέται η κυβέρνησή σου από παντού αυτό το πράγμα;
Τέλος πάντων μην είμαι και απόλυτος γιατί έχουμε και στο θέατρο τέτοια θέματα. Οχι σαν του υπουργού Υγείας (αν και μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις) αλλά σαν της εμφάνισης οργάνων σε άλλης αντ’ άλλων θέσης.
Υπάρχει ένα θεατρικό του Εντουαρντ Αλμπι με τίτλο «Ο άνθρωπος με το τρίτο χέρι», όχι τόσο επιτυχημένο σαν έργο, αλλά ιδιοφυές σαν εύρημα, όπου στον ήρωα, έναν μεσοαστό με ήσυχη πεζή ζωή, αρχίζει να ξεφυτρώνει στην πλάτη ένα τρίτο χέρι. Ο ίδιος ανησυχεί, προσπαθεί να το κρύψει, αυτό όμως μεγαλώνει, μεγαλώνει μέχρι που δεν κρύβεται με τίποτα. Και τότε αρχίζει το πανηγύρι. Γίνεται το θέμα της ημέρας. Τα μέσα ενημέρωσης τον κυνηγάνε, οι επιστήμονες τρελαμένοι τρέχουν πίσω του, το κοινό παραληρεί, οι τηλεοράσεις τον κάνουν χρυσό για μια και μόνο εμφάνιση οι φωτογράφοι σκοτώνονται για ένα κλικ, το κοινό τον αποθεώνει, όλοι βλέπουν σ’ αυτόν ένα νέο είδος ανθρώπου. Με λίγα λόγια γίνεται πάμπλουτος περιζήτητος κι ο πιο επιτυχημένος άνδρας στον κόσμο. Μόνο που το τρίτο χέρι με τον ίδιο τρόπο που βγήκε στην πλάτη του με τον ίδιο τρόπο άρχισε να συρρικνώνεται να μαζεύει μέχρι που εξαφανίζεται εντελώς.
Το κατάπιε η σπάλα που το γέννησε. Κι όπως εξαφανίζεται το τρίτο χέρι εξαφανίζεται σιγά σιγά και το ενδιαφέρον του κόσμου. Πάνε οι τηλεοράσεις, πάνε οι θαυμαστές και τα χρήματα που τον χρυσώνουν. Γίνεται σαν όλους τους άλλους, κι έτσι κανένας δεν του δίνει σημασία πια καμιά. Ο ήρωάς μας βυθίζεται στη μοναξιά και την οδύνη. Απ’ την ώρα που χάνει αυτό το περιττό χέρι νιώθει σαν ακρωτηριασμένος όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Σαν ύπαρξη.
Το σκέφτομαι βλέποντας γύρω μου πολλούς, πολλές, πολλά (για να είμαι κι εγώ με το γουόκ, μη χάσω) να καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια με το καινούργιο τους το χέρι στην πλάτη, απ’ όλους τους χώρους, πολιτικούς (εν ενεργεία και εν δυνάμει), καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, εργολάβους, κι ινφλουένσερ. Τους βλέπω όλους να περιφέρουν το νέο τους άνω άκρο, εκμεταλλεύοντάς το στο έπακρο, χωρίς να πάει το μυαλό τους πως έτσι όπως ήρθε, έτσι και θα φύγει. Γιατί το περιττό πάντα θα περισσεύει. Και ο προσωρινός τους Θρόνος μια μέρα θα χάσει το ερεισίνωτο, θα πέσουν τα ερεισίχειρα, θα εξαφανιστούν δηλαδή η πλάτη και τα χερούλια, και θα γίνει εν μια νυκτί από θρόνος, σκαμνί. Κι εκεί θα κάτσουν. Στο σκαμνί.
Αμποτε. Που έλεγε κι ο θείος μου ο Βρασίδας.
Χαιρετώ.
