Ακόμη κι αν περιορίζονται προσώρας στην καμπάνια προώθησης ενός υπό έκδοση βιβλίου, οι κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα έχουν ήδη παρενέργειες –τρομοκρατώντας την Κουμουνδούρου. Δημοσκοπικά προκύπτει ότι οι δύο στους τρεις εναπομείναντες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν έναν νέο πολιτικό φορέα υπό τον πρώην αρχηγό.
Αυτό δεν λέει πολλά για ένα νέο «κόμμα Τσίπρα», οι δεξαμενές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν συρρικνωθεί και δεν αποτελούν εγγύηση για τη επιτυχία του εγχειρήματος. Λέει, ωστόσο, πολλά για τον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να εξανεμιστεί. Αν ο Τσίπρας έχει ήδη χρεωθεί μια πολιτική «πατροκτονία» (του Αλέκου Αλαβάνου), τώρα δείχνει έτοιμος να διαλύσει και το κόμμα με το οποίο έφτασε μέχρι το Μαξίμου. Στο μυαλό του, όπως και στο μυαλό αρκετών, αποτελεί ίσως μια επιβεβαίωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας, αλλά η παραδοχή δεν λύνει τα προβλήματα των στελεχών που είχαν ή θεωρούσαν ότι είχαν σημαίνοντα ρόλο στο οικοδόμημα της Κουμουνδούρου. Παρασκηνιακά ή δημόσια, αρκετοί από την πλειάδα που ανέλαβε επιτελικά κομματικά ή κυβερνητικά καθήκοντα την προηγούμενη δεκαετία, δηλώνουν τώρα έτοιμοι να ακολουθήσουν τον Τσίπρα στη νέα διαδρομή του. Το ζήτημα είναι ότι δεν γνωρίζουν εάν τους περιμένει ο Τσίπρας, αναζητώντας εκ νέου την πολιτική «Ιθάκη» – και ευλόγως αγωνιούν.
Είναι πρόδηλο ότι πολλά από αυτά τα στελέχη θα μετρήσουν προσεχώς το δικό τους ειδικό βάρος. Οπως είναι ξεκάθαρο και από τα μηνύματα που ήδη εκπέμπει ο Τσίπρας, ότι ένας νέος φορέας με τον ίδιο ως δημιουργό δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε να καταγράφεται ως συνέχειά του. Ο Τσίπρας δεν στοχεύει μόνον στην Κεντροαριστερά, αλλά διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία σε έναν εναλλακτικό πόλο εξουσίας απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, που θα μπορεί να απευθυνθεί και στους κεντρώους, ακόμη και στους κεντροδεξιούς.
Το τέλος της αυταπάτης φαίνεται να είναι το νέο δικό του μήνυμα –και προσεχώς η αριστερή όχθη μπορεί να γεμίσει από τα λεγόμενα «ορφανά του Τσίπρα», εάν εκείνος δεν αποφασίσει να τους προσφέρει στέγη.
Το rebranding Τσίπρα μπορεί να μη διαγράφει το δικό του παρελθόν, αλλά διαγράφει όλη την παλιά ομάδα που στην αλλαγή της χιλιετίας διαμόρφωνε μια νέα αριστερή ατζέντα και εξελίχθηκε τελικά, εκμεταλλευόμενη ευκαιρίες και συγκυρίες, και σε εξουσιαστική ομάδα. Από καιρό έχουν πάψει να είναι όλοι μαζί, αλλά στο νέο εγχείρημα του Τσίπρα ουδείς δείχνει επιλογή για το μέλλον.
Από εκείνη την ομάδα, για παράδειγμα, ο Νίκος Παππάς, ο άλλοτε ισχυρός βραχίονας του τσιπρικού συστήματος, μπορεί να βρεθεί ολότελα εκτός, όχι μόνον επειδή το «13-0» θα επανέλθει στην επιχειρηματολογία του Μαξίμου για να απαξιώσει εν τη γενέσει της την κίνηση Τσίπρα. Στον κατάλογο προφανώς περιλαμβάνονται κι άλλα στελέχη, αλλά σε αυτό το σκηνικό σχεδόν όλα έχουν αρχίσει να ψάχνουν δρόμους πολιτικής επιβίωσης – και οι δρόμοι δεν είναι πολλοί. Μέχρι τις εκλογές όσοι κρατήσουν τα κλειδιά της Κουμουνδούρου θα κινούνται με όσα προνόμια είχαν εξασφαλίσει οι τελευταίες κάλπες, ιδίως κρατικής επιχορήγησης. Αλλά το αργότερο μέχρι το καλοκαίρι του 2027 θα πρέπει να έχουν καταλήξει πώς θα κινηθούν, σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από το χρονοντούλαπο.
Δεν υπάρχουν εύκολες συνταγές. Η συνένωση με τους άλλοτε συντρόφους που στεγάζονται σήμερα στη Νέα Αριστερά, αποτελεί ένα βασικό σενάριο. Αλλά δεν είναι ίδιο το μονοπάτι που θέλει ο καθένας να ακολουθήσουν, καθώς άλλοι δείχνουν στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και άλλοι ξεπατικώνουν εκ νέου αντισυστημικά συνθήματα. Τον τελευταίο χώρο, ωστόσο, οι μετρήσεις δείχνουν πως έχει ήδη σπεύσει να καλύψει η Ζωή Κωνσταντοπούλου – στην οποία επενδύει και το Μαξίμου για μια νέα αποκαθήλωση του Τσίπρα.
Για όλους τους άλλοτε «συντρόφους» κι εκείνους που θα αφήσει άστεγους ο αρχηγός, στο τέλος της ημέρας η πορεία οδηγεί αναγκαστικά σε μονόδρομο: Θα βρεθούν απέναντι στον Τσίπρα, σκληρά και ανελέητα.
