Κάνε κι εσύ ένα κόμμα ηθικολογίας, μπορείς. Η πολιτική μάς τελείωσε κι όλοι το γύρισαν στην κοσμιωτάτη διαγωγή, στη μαμα-Τερέζα και στη διάπλαση των παίδων. (Οποιος από εμάς είναι καλό παιδί θα τον κεράσουν και μια πάστα.) Το νέο, βέβαια, είναι παμπάλαιο – ακόμα και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος έλεγε ακριβώς ή περίπου τα ίδια με τον Τσίπρα, την Καρυστιανού και όποιον άλλον φέρελπι ντελιβερά της ηθικής: η κοινωνία είναι σάπια, διεφθαρμένη, χρειάζεται ένα σοκ εντιμότητας, γιατρό και γυψάρισμα. Και έρχεται ο ιππότης της ασφάλτου κραδαίνοντας το σουηδικό αλυσοπρίονο για να μας σώσει για άλλη μια φορά διά ακρωτηριασμού ή με γύψο, γυψοσανίδες και ψευδοροφές.
Η ηθικολογική αυτή ρητορική, προνόμιο συνήθως άσχετων, πανομοιότυπη, γραφική κι επικίνδυνη, ξεκίνησε προαιώνια, μαζί με την πολιτική – μαζί με τις λάσπες. Αν δεν έχεις συγκεκριμένη, ξεκάθαρη ιδεολογία και πρόγραμμα, το γυρίζεις στην καταγγελία της διαφθοράς, στην αόριστη παπαρολογία-χρηστομάθεια, ξανά και ξανά, ξανά και ξανά στους αιώνες των αιώνων. Ποιος δεν μπορεί να μπουρδολογήσει εύκολα περί του καλού και του κακού που είναι ποιότητες ρευστές κι αόριστες – άσε που στο όνομα του Καλού έχουν γίνει αδιανόητα εγκλήματα και οι απόλυτες ιδέες οδήγησαν σε σφαγές. Σοκ εντιμότητας και έτος μηδέν ήθελε και ο Πολ Ποτ και σκότωσε δύο εκατομμύρια Καμποτζιανούς και όλη η σαρία και η επιβολή των χιτζάμπ επικαλούνται κάποια ηθικολογία για τις γυναίκες – πάντα κάποιος παπάρας θέλει να μας κάνει έντιμους και θεοσεβούμενους με το ζόρι και κατά το μυαλό του, ενώ η στόχευση είναι πάντα η ανεξέλεγκτη εξουσία. (Ακου εκεί «σοκ εντιμότητας».)
Πες μας, άνθρωπέ μου, καμιά άλλη κοινοτοπία, πες μας κανένα βαρετό κλισέ για την Αριστερά και το ηθικό πλεονέκτημα (να ‘την πάλι η ηθικολογία), πες μας καμιά κοινοτοπία για τον κακό καπιταλισμό, μίλα μας για τους «φραπε-λεστάιν» και την καλή ισλαμιστίλα, μήπως και τσιμπήσουμε για λίγο, από περιέργεια έστω. Δηλαδή ύστερα από τόσες δεκαετίες αριστερής σκέψης, τόσα περιοδικά και διανοουμένους, τόσο «Αντί», τόσο «Πολίτη» (άντε, μετά, Ελεφάντη, να αποδείξεις πως δεν ήσουν ελέφαντας), να έρχονται πάλι διάφοροι να φτιάξουνε νέα κόμματα μιλώντας για «σοκ εντιμότητας»; Πες μας λοιπόν τι πολίτευμα θες να εφαρμόσεις ξεκάθαρα. Θα είναι ελεύθερη οικονομία, με Βουλή, κόμματα και εφημερίδες, δηλαδή ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία; Θα είναι σοσιαλδημοκρατία (γιατί δεν πας τότε στο ΠΑΣΟΚ), θα είναι σταλινοφρένεια ή θα είναι κάτι σαν Μαδουρολοίμωξη, αριστερή δικτατορία λατινοαμερικανικής έμπνευσης – τι θα είναι απ’ όλα; Μίλα μας καθαρά και πες αυτό θέλω να εφαρμόσω, κι όχι να αρπάξεις τους «αρμούς της εξουσίας» που έλεγε η Μπέττυ, με προβατόσχημο προσωπείο και στο όνομα κάποιας δήθεν εντιμότητας. Με γύφτικο πρόλογο παίρνεται η εξουσία;
Ποια είναι η αλήθεια – και ποια η εντιμότητα; Και πώς γίνεται τώρα τελευταία (αλλά και ανέκαθεν) να προκύπτουν διάφοροι αρχοντορεμπέτες με χαλασμένα μπουζί που ονειρεύονται κι αυτοί, πάλι, πρωθυπουργία, κι άλλοι θέλουν ρεβάνς λες και η χώρα και όλος ο Ελληνισμός είναι ένα παίγνιο που υπάρχει μόνο και μόνο για να ικανοποιεί τα πληγωμένα «εγώ» και τις λυσσασμένες καρδιές του κάθε λούζερ – πάει πολύ. Μάλλον έχουν κάποια αυλή που τους μαρσάρει και τους έκανε να το πιστέψουν. Δεν τους αρκεί η ζημιά που έκαναν – κι έρχονται κι άλλες, κι άλλοι ελαφρολαϊκοί, πάντα στο όνομα της ηθικολογίας και της διάπλασης των παίδων να μας σώσουν από τον κλύδωνα της διαφθοράς. Ποιος ξέρει, ως τις εκλογές, πόσες νέες Φρουτοπίες θα προκύψουν – διότι τώρα έχουμε και τη γενικευμένη απόγνωση έλλειψης καλού γαμπρού στην αντιπολίτευση, οπότε θα πολλαπλασιαστούν οι επίδοξοι διασώστες. Το έλα να δεις θα γίνει από συμμετοχές και το πόσα μαθήματα ηθικής έχουμε να ακούσουμε δεν λέγεται – ούτε στο κατηχητικό να ήμασταν ανήμερα των Τριών Ιεραρχών.
Στο μεταξύ αυτά τα γνωστά θέματα της ηγεσίας και της αρετής τα έχει λύσει ο Πλάτωνας με τον Σωκράτη αρκετούς αιώνες πριν – αλλά άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα με άγευστους που θέλουν να καβαλήσουν και τ’ άλογο. Ούτε τα στοιχειώδη δεν έχουν μελετήσει και ονειρεύονται λαϊκίστικα πρωθυπουργιλίκια – με ποια προσόντα, καημένοι άνθρωποι, αφού τα έχουμε δει τα χαΐρια. Ενώ είναι και η άλλη ποικιλία των έξωθεν αμόλυντων και άσπιλων με τη ρομφαία βουτηγμένη στο ξυλόλιο που θα ‘ρθουν να μας διασώσουν – ξέρετε στην Λεγεώνα των Ξένων, αν βρεθούν σε αμηχανία κατά την διάρκεια τη μάχης, διατάσσουν καλπασμό. Και τώρα τι κάνουμε; Καλπασμό. Διάταξε καλπασμό εν γένει.
Αυτή η καταγγελτική ευκολία και το συλλήβδην, δηλαδή «όλοι είναι διεφθαρμένοι» και όλοι είναι το ένα ή το άλλο και θα ‘ρθουμε εμείς οι Τζάνγκο της κάθαρσης να καθαρίσουμε την κόπρο είναι μια λούμπεν συμπεριφορά ωρυόμενων συνταξιούχων ορεινού καφενείου. Μια παντοτινή ελληνική σκηνή της υπαίθρου, αενάως επαναλαμβανόμενη, ένα βουκολικό κλισέ. Μια ζωή διάπλασις των παίδων. Κατανοητός ο καημός, αλλά από εκεί και πέρα άιντε σύρε και καθάριζε πατσές, ορέ μπάρμπα.
