Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ εμπίπτει στο προαιώνιο ερώτημα: τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Βλέπεις τον Ανδρουλάκη στη ΔΕΘ. Εντάξει, εκφέρει τις απαραίτητες κοινοτοπίες και προσθέτει μερικές προγραμματικές πινελιές. Είναι σοβαρός και αξιοπρεπής. Ομως ο δημοσκοπικός δείκτης δεν πρόκειται να κουνηθεί έντονα. Ενδεχομένως να μετακινηθεί λίγο προς τα πάνω και στη συνέχεια να επιστρέψει εκεί που βρίσκεται συνήθως. Για αυτό και όταν ακούς τον Ανδρουλάκη να λέει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να κυβερνήσει, θυμάσαι «Το ποντίκι που βρυχάται», με ένα μικρό βασίλειο που κηρύσσει τον πόλεμο στην Αμερική. Και να πεις ότι δεν προσπαθούν; Μπορεί να τους ξέφυγε λίγο το τιμόνι στην περίπτωση των Τεμπών, αλλά, από όποια πλευρά και αν το κοιτάξεις, το ΠΑΣΟΚ είναι η μοναδική εναλλακτική πολιτική πρόταση. Μόνο που έχει μικρή εμβέλεια για να αποτελεί και λύση. Τι να φταίει; Μην είναι ο ηγέτης που δεν διακρίνεται από τη χαρισματικότητα (και τη δημαγωγική επίδοση) όσων, συνήθως, διεκδικούν την εξουσία; Μήπως, τελικά, είναι το brand που έχει υποστεί ανεπανόρθωτη φθορά; Είναι, άραγε, η μακροχρόνια απόσταση που διατηρεί το κόμμα από τη σφαίρα της εξουσίας; Ενας νέος άνθρωπος δεν έχει γνωρίσει το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας. Περισσότερο το ξέρει ως meme. Προφανώς όλα τα παραπάνω λειτουργούν αθροιστικά. Και κάπως έτσι, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει, ως οφείλει, ότι είναι έτοιμος να πάρει τα ηνία της χώρας, δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά. Και, δυστυχώς, για το ΠΑΣΟΚ, τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά. Αν ο Τσίπρας κάνει κόμμα, θα του δαγκώσει κομμάτι. Και αν κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με τον Ανδρουλάκη, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει τον πρώτο λόγο. Και όταν ξημερώσει η Δευτέρα των εκλογών, θα ακούει ότι η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη και ο ίδιος, αν μείνει στη θέση του, θα καλείται να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη. Σκέτη μιζέρια. Τι μπορεί να κάνει το ΠΑΣΟΚ; Οχι πολλά. Στη ζωή δεν υπάρχουν λύσεις για τα πάντα.
O μέντοράς τους, ο Κερκ
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Υπάρχει μεγάλη απόσταση από το να καταδικάζεις, αυτονοήτως, τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ και από το να τον αναδεικνύεις ως μέντορα ή στοχαστή του «συντηρητικού χώρου». Και να πεις ότι τον ξέραμε στην Ελλάδα; Οι περισσότεροι τον έμαθαν όταν έπεσε νεκρός. Σε αυτούς περιλαμβάνω και τα μέλη της κυβέρνησης που έσπευσαν να εκφράσουν την οδύνη τους επειδή έσβησε ένα φάρος της σκέψης. Ομως είναι προφανές ότι κομμάτι του κυβερνητικού πολιτικού προσωπικού επενδύει πλέον σε ένα διχαστικό κλίμα, αντίστοιχο της αποπνικτικής ατμόσφαιρας που σκεπάζει την Αμερική. Σκάβουν, δηλαδή, χαρακώματα σε μία μάχη που δεν είναι ακριβώς πολιτική, αλλά εξελίσσεται πάνω στα ιδεολογήματα του τραμπισμού. Να το θυμηθείτε: όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, τόσο θα υψώνονται φωνές για τα ιδανικά του έθνους, τις αξίες της οικογένειας και τον ριζοσπαστισμό της Αριστεράς που θέλει να αλλοιώσει τον πολιτισμό μας. Και θέλω να δω ποιος υπουργός θα πει πρώτος ότι έχει παραγίνει το κακό με τους gay.
Ο κόσμος όπως είναι
Aυτό που συνέβη το βράδυ της Παρασκευής ήταν εξόχως διδακτικό, όσο και επώδυνο. Μία ολόκληρη χώρα έχει στηθεί μπροστά στις τηλεοράσεις. Τα παιδιά των delivery βρίσκουν άδειους δρόμους για να προλάβουν τις παραγγελίες. Γιγαντοοθόνες φύτρωσαν σε πλατείες. Και στο μυαλό όλων ανθίζει η πεποίθηση για περήφανη νίκη. Ο Κολοκοτρώνης παίζει το pick and roll με τον Νικηταρά. Και έρχεται η καρπαζιά επειδή, απλώς, οι Τούρκοι έχουν καλύτερη ομάδα. Και όταν άλλος έχει περισσότερους παικταράδες από σένα, η ελληνική ψυχή δεν μιλάει και το φιλότιμο δεν φτουράει. Διότι όταν πας να επιβεβαιωθείς εθνικά διά του αθλητισμού, θυμίζεις εκείνους που τονώνουν τον ανδρισμό τους με ακριβό αυτοκίνητο. Κρίμα, χάλασε το όνειρο, αλλά είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον κόσμο όπως είναι.
ΟΙ STARS ΤΗΣ ΗΜΈΡΑΣ
Τα παιδιά της Εθνικής μπάσκετ γυρίζουν πίσω με το χάλκινο μετάλλιο. Επαιξαν για το εθνόσημο και έφτασαν όσο πιο μακριά μπορούσαν. Και αν είστε στον καναπέ και ασκείτε κριτική επειδή δεν τα κατάφεραν με την Τουρκία, πάρτε ένα χαρτί και γράψτε όλα όσα έχετε κάνει εσείς για την πατρίδα.
