Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Τέρενς Σταμπ που πέθανε χθες σε ηλικία 87 χρονών παρέμενε ένα από τα ομορφότερα, πειστικότερα αλλά και πιο παράξενα πρόσωπα που «γέννησε» ο αγγλικός κινηματογράφος μέσα σε εκείνη την παράξενη περίοδο των μεγάλων αλλαγών, τη δεκαετία του 1960. Είχε ταινίες και ποικιλία ρόλων για να το αποδείξει και ενώ για ένα σύντομο διάστημα αφοσιώθηκε ολόψυχα στην καλλιέργεια της εικόνας του, όταν κάποια στιγμή τα πράγματα δεν είχαν την πορεία που πίστευε, απλώς σταμάτησε να το κάνει.
Γεννημένος στο Λονδίνο, ο Σταμπ πέρασε τα πρώτα του χρόνια βλέποντας αμερικανικές ταινίες με όνειρο να γίνει αστέρι της οθόνης. Κέρδισε υποτροφία για τη Σχολή Δραματικής Τέχνης Webber Douglas και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 τον ανακάλυψε ο Πίτερ Ουστίνοφ δίνοντάς του τον ρόλο του ατίθασου αντάρτη «Μπίλι Μπαντ» όπου ο Σταμπ έκανε το αξιοσημείωτο κινηματογραφικό ντεμπούτο του κερδίζοντας την πρώτη και μοναδική υποψηφιότητα για Oσκαρ το 1962 (Β’ ρόλου).
Πάντα στα sixties, ο Σταμπ ήταν ρομαντικός ήρωας – με έναν σκοτεινό τρόπο – στο αισθηματικό δράμα εποχής του Τζον Σλέσινγκερ «Μακριά από το αγριεμένο πλήθος», και ο «Συλλέκτης» του Γουίλιαμ Γουάιλερ, όπου έπλασε έναν από τους αινιγματικότερους ψυχοπαθείς της ιστορίας του κινηματογράφου. Ακόμα και ο Φεντερίκο Φελίνι γοητεύτηκε από το πρόσωπο του Σταμπ για να το χρησιμοποιήσει στο «Τόμπι Ντάμιτ», το καλύτερο «επεισόδιο» της τριλογίας «Ιστορίες φαντασίας» (από διηγήματα του Εντγκαρ Αλαν Πόε).
Ο Σταμπ, ο οποίος συνεργάστηκε και με τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι στο «Θεώρημα», ήταν, τέλος, ο κακοποιός που μπαινόβγαινε στην φυλακή στο «Οχι δάκρυα για την Τζόυ» (Poor cow) του Κεν Λόουτς, μια ταινία που πολλά χρόνια αργότερα ο Στίβεν Σόντερμπεργκ θυμήθηκε στον «Εγγλέζο» (1999), δίνοντας στη δική του ταινία την όψη σουρεαλιστικού «σίκουελ» της και πάλι με τον Σταμπ στον ίδιο ρόλο.
10 χρόνια ανεργίας
Ωστόσο, κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1970, μια πολύ σοβαρή κάμψη επήλθε στην καριέρα του και δεν αφορούσε μόνο το σκέλος του Χόλιγουντ, με το οποίο ποτέ δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις, αλλά το επάγγελμά του γενικότερα. «Το δυσκολότερο κομμάτι στο τέταρτο μέρος των απομνημονευμάτων μου ήταν αυτά τα δέκα χρόνια ανεργίας μου, όταν γύριζα τον κόσμο» μου είχε πει προσωπικά όταν τον συνάντησα με αφορμή την προώθηση της κωμωδίας κατασκοπείας «Get Smart». «Μια Οδύσσεια που δυσκολεύομαι να μετατρέψω σε λέξεις».
Mε την επιστροφή του, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και χάρη στην επιτυχία που σημείωσε ο «Σούπερμαν», ο Σταμπ έγινε χαρακτηριστική «φάτσα», συνήθως «κακού» σε σύντομους ρόλους ταινιών όπως «Συμβόλαιο με τον θάνατο» (1984), «Τρεις και μοναδικοί» (1986), «Ο Σικελός» (1987), «Wall Street» (1987), «Νέα πιστόλια» (1988), «Alien Nation» (1988), «Οι περιπέτειες της Πρισίλα, βασίλισσας της ερήμου» (1994), «Επιχείρηση Βαλκυρία» (2008) και «Το τραγούδι της καρδιάς μου» (2012).
Τελευταία ταινία του είναι το κοινωνικό δράμα «Συνέβη στο Σόχο», παραγωγή του 2021.
