Υπάρχει μια διάσταση της ιστορίας του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ που με εξοργίζει και που δεν έχει να κάνει με τον αν δηλώνονταν από επιτήδειους στρατόπεδα για βοσκοτόπια ούτε με το ότι διοικήσεις του οργανισμού άλλαζαν αν δεν διευκόλυναν κομματάρχες κ.λπ. Στην προκειμένη περίπτωση με θλίβει και με θυμώνει η αντίληψη των κυβερνήσεων που πιστεύουν πως το να μοιράζεις λεφτά σε αγρότες και κτηνοτρόφους είναι ό,τι καλύτερο έχεις να κάνεις για την κακόμοιρη ελληνική επαρχία. Στην πολιτική αργκό το «μοιράζω χρήματα» λέγεται «μπουκώνω». Η αντίληψη που βασίζεται στο «πρέπει να τους “μπουκώσουμε” κι αυτό αρκεί» οδηγεί την ελληνική επαρχία σε έναν χωρίς προηγούμενο μαρασμό.
Είμαι αυτό τον καιρό στο Πήλιο. Το Πήλιο χτυπήθηκε από την κακοκαιρία με το κωδικό όνομα Ντάνιελ. Αυτή ξεκίνησε στις 4 Σεπτεμβρίου 2023 από το Ιόνιο πέλαγος, και είχε επίκεντρο την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας. Αφησε πίσω της 17 νεκρούς και τεράστιες καταστροφές. Στο Πήλιο ο Ντάνιελ σχεδόν κατέστρεψε το εθνικό δίκτυο – ο έτσι κι αλλιώς δύσκολος δρόμος που συνδέει τα χωριά του βουνού με τον Βόλο έγινε ακόμα χειρότερος. Δεν αναφέρομαι στους εντός των χωριών επαρχιακούς δρόμους: αυτοί έχουν γίνει πλέον ειδικές διαδρομές στις οποίες δοκιμάζονται τα δισκόφρενα των αυτοκινήτων και οι ικανότητες των οδηγών.
Από τον καιρό της ιστορικής αυτής κακοκαιρίας πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια. Το περασμένο καλοκαίρι οι κάτοικοι της περιοχής έδειχναν τις πληγές του οδικού δικτύου για να σε κάνουν να καταλάβεις τι πέρασαν. Φέτος δεν κάνουν ούτε αυτό: απλά νιώθουν ξεχασμένοι. Δεν είναι άνθρωποι που θα πάρουν τα τρακτέρ να κλείσουν τις εθνικές οδούς: δεν έχουν καν τρακτέρ αλλά και να είχαν δεν θα το έκαναν. Πολλοί είναι καλλιεργητές, δεμένοι με τη γη τους. Δεν ζουν από τον τουρισμό, παρά ελάχιστοι σχετικά. Παράγουν – κάτι που στην Ελλάδα ως επάγγελμα θεωρείται σπάνιο. Κρατάνε ζωντανό τον τόπο τους για όλο τον χρόνο κι όχι για δύο μήνες το καλοκαίρι. Θέλουν σε αυτό το μέρος να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να συνεχίσουν να ζουν – δεν θέλουν πολυτέλειες: θέλουν έναν δρόμο της προκοπής – το μίνιμουμ δηλαδή που μπορεί να ζητάει κάποιος πολίτης το 2025.
Δύο χρόνια μετά τον Ντάνιελ δεν έχει υπάρξει απολύτως καμία πρόοδος στην αντιμετώπιση εκείνης της καταστροφής: ίσα ίσα που οι δρόμοι, που παραμένουν ενωμένοι χάρη και σε στρατιωτικές γέφυρες (!) λες και το μέρος έχει βομβαρδιστεί, είναι ακόμα χειρότεροι. Υποθέτω πως υπάρχουν συγκρούσεις αρμοδιοτήτων ανάμεσα στην Περιφέρεια και το κεντρικό Κράτος, ακούω ότι στο μεταξύ υπήρξαν αναθέσεις έργων στους πάντοτε απαραίτητους εθνικούς μας εργολάβους οι οποίοι πήραν τις δουλειές από τους… κακούς τοπικούς εργολάβους που έκαναν λέει για χρόνια μπαλώματα κ.λπ. Φυσικά κανείς από αυτούς, που ανέλαβαν τα έργα, δεν έχει κάνει το παραμικρό αλλά και δεν έχει δεσμευτεί για το πότε θα παραδοθούν τα έργα. Και στο μεταξύ φορτηγά ανεβοκατεβαίνουν το βουνό (μαζί και λεωφορεία που μεταφέρουν μαθητές) και οι οδηγοί κάνουν τον σταυρό τους να μη σύρει ό,τι έχει απομείνει και θεωρείται δρόμος. Αν στο όλο προσθέσεις και τουρίστες που ιδροκοπούν για να διασχίσουν το βουνό ή να φτάσουν σε παραλίες, έχεις μια πλήρη εικόνα μιας σχεδόν απόλυτης εγκατάλειψης, που δεν απασχολεί ούτε καν τους βουλευτές του νομού: οι ψήφοι του βουνού είναι λίγες και βουλευτές όπως ο Τριαντόπουλος ή ο Μποκόρος έχουν άλλα ζόρια.
Με εξοργίζει ότι για το κεντρικό μας Κράτος η λύση θα ήταν το να υπήρχαν λεφτά στον ΟΠΕΚΕΠΕ να μοιραστούν. Αν υπήρχαν θα λειτουργούσαν ως αποζημίωση για την απόλυτη κρατική αδιαφορία. Θα ήταν ο τρόπος για να ζήσουν όλοι καλά. Και οι ευρωπαίοι εισαγγελείς καλύτερα. Με ή χωρίς φραπέ.
