Τον περασμένο Νοέμβριο προέβλεψα ότι το Ισραήλ ήταν πιθανό να επιτεθεί στις πυρηνικές και άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ακόμη και να φτάσει στο σημείο να εξοντώσει την «ανώτατη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του καθεστώτος».
Παρά τις βαθιές διαιρέσεις εντός του Ισραήλ σχετικά με τη διεξαγωγή του πολέμου στη Γάζα, υπάρχει ευρεία συναίνεση στο ισραηλινό πολιτικό φάσμα – συμπεριλαμβανομένων κεντροαριστερών επικριτών του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου – ότι το Ιράν πλησίαζε στην ανάπτυξη πυρηνικού όπλου, κάτι που θεωρείται υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ.
Ηταν θέμα χρόνου να χτυπήσει το Ισραήλ το Ιράν, το οποίο, ξεκινώντας από τις 7 Οκτωβρίου 2023, εξαπέλυσε επιθέσεις μέσω της Χαμάς, της Χεζμπολάχ, των Χούθι της Υεμένης και σιιτικών πολιτοφυλακών στη Συρία και το Ιράκ εναντίον του Ισραήλ. Αφού το Ισραήλ αποδεκάτισε αυτές τις πληρεξούσιες δυνάμεις και το Ιράν έχασε τη στρατηγική του αποτρεπτική ισχύ, η μόνη του επιλογή ήταν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα – μια απαράδεκτη εξέλιξη για το Ισραήλ και τη Δύση γενικότερα. Ετσι προέκυψε η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν. Και καθώς ορισμένες από τις ενισχυμένες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν ήταν αρκετά ανθεκτικές για να αντέξουν τα ισραηλινά όπλα, ήταν σαφές ότι οι ΗΠΑ θα επενέβαιναν για να τις καταστρέψουν, παρά το αντι-επεμβατικό αίσθημα της βάσης του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Το Ιράν αντεπιτέθηκε με ρίψεις πυραύλων στο Ισραήλ και πλέον απειλεί τις αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή. Αλλά το καθεστώς είναι τόσο αποδυναμωμένο που μετά βίας μπορεί να αμυνθεί.
Επιπλέον, η ικανότητα και η διάθεση του ιρανικού καθεστώτος να αποκλείσει τα Στενά του Ορμούζ, να ναρκοθετήσει τον Περσικό Κόλπο ή να επιτεθεί σε εγκαταστάσεις και αγωγούς ενέργειας των αράβων γειτόνων του είναι πλέον περιορισμένη. Το καθεστώς επικεντρώνεται στην επιβίωσή του, αλλά η κατάρρευσή του είναι πιθανή τους επόμενους μήνες.
Σήμερα, οι Ιρανοί αντιμετωπίζουν εκρηκτικό πληθωρισμό, κατάρρευση των πραγματικών εισοδημάτων, μαζική φτώχεια και ακόμη και πείνα – όχι εξαιτίας των αμερικανικών ή δυτικών κυρώσεων, αλλά λόγω των παράλογων πολιτικών των ηγετών τους.
Η κατάρρευση του καθεστώτος στο Ιράν, πρέπει να ελπίζουμε ότι θα ενισχύσει τη σταθερότητα και θα επιτρέψει την ανοικοδόμηση στην περιοχή, μαζί με την εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας. Ενα νέο, πιο μετριοπαθές καθεστώς στο Ισραήλ, ανοικτό στην ειρήνη με τους Παλαιστινίους και σε μια ενδεχόμενη λύση δύο κρατών, θα μπορούσε τότε να καταστεί εφικτό.
