Η αφήγηση της Ολίβια Ρουίζ στο «Ακου τη βροχή που πέφτει» (εκδ. Κριτική, μτφ. Φωτεινή Βλαχοπούλου) μας ταξιδεύει στην Ισπανία της δεκαετίας του 1970. Η Κάρμεν αναθυμάται το παρελθόν της. Εκείνη και οι δύο αδελφές της, κόρες ισπανών Δημοκρατικών, είχαν σταλεί από τους γονείς τους στη Γαλλία, όταν ήταν παιδιά ακόμη, για να γλιτώσουν από τη δικτατορία του Φράνκο. Κατέληξαν στη Μαρσεγιέτ του Νότου, όπου δούλευαν μαζί στο οικογενειακό ξενοδοχείο. Η Κάρμεν ασφυκτιά, ερωτεύεται έναν περαστικό ταυρομάχο, τον Αντόνιο, και φεύγει μαζί του στη Μαδρίτη. Εκεί φυλακίζεται για επτά χρόνια ως συνεργός του σε παράνομες δραστηριότητές του. Στη φυλακή υφίσταται βία και ταπεινώσεις, εθίζεται στα ναρκωτικά, αλλά σώζεται κυρίως χάρη στη φιλία που αναπτύσσει με μια μεγαλύτερη σε ηλικία κρατούμενη και στην παρηγοριά που βρίσκει στην ανάγνωση μυθιστορημάτων. Από το μυθιστόρημα, όπου η μεγάλη Ιστορία εισχωρεί στις ιστορίες των ανθρώπων, προδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα με την άδεια του εκδοτικού οίκου:
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
