Δεδομένο πρώτο: Αν δεχτούμε πως υφίσταται ο όρος του αντισυστημισμού, δηλαδή μία καθολική εναντίωση στη σημερινή κυρίαρχη πολιτική – και έχει διαφορά από τον ριζοσπαστισμό που συνήθως πάει αριστερά ή δεξιά – θα λέγαμε πως αυτός δεν είναι αμελητέος όσο πλησιάζουμε προς τις εθνικές κάλπες ενώ δείχνει να σταθεροποιείται. Δεδομένο δεύτερο: Ο ίδιος ο αντισυστημισμός είναι ένα ρεύμα και μία πολιτική συμπεριφορά άτυπη πολλές φορές, η οποία δεν συγκροτεί αυτοτελώς απλώς και μόνον μία δική της περιοχή αλλά συχνά διαχέεται – μπορεί και με όρους προσωρινότητας ή μη αν δεν βρει δίοδο – και σε πολλούς πολλαπλούς πολιτικούς χώρους ακόμα και στα κυβερνώντα κόμματα. Προφανώς πάει και σε αυτούς-ες που δεν ψηφίζουν ή στις γκρίζες ζώνες των αναποφάσιστων (εξού και είναι ελκτικός για τα κόμματα). Το σημερινό ιδιότυπο χαρακτηριστικό είναι πως ακριβώς η στασιμότητα στη μεριά της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και τουλάχιστον στα κεντροαριστερά του τόξου έρχεται να εμφανίσει πολλαπλούς μνηστήρες για αυτό το κύμα του αντισυστημισμού. Δεδομένο τρίτο: Τα χαρακτηριστικά ακριβώς αυτού του ρεύματος μετατρέπονται και αλλάζουν ανά εποχή. Αν την περίοδο του 2010-2015 είχαμε το αντιμνημόνιο, σήμερα φαίνεται πως ένα μέρος του αντισυστημισμού φλερτάρει ακόμα και με πιο αυταρχικά χαρακτηριστικά, όπως λένε οι πολιτικοί επιστήμονες. Εχει ένα σκληρό ευρωσκεπτικισμό απέναντι σε πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ορισμένοι εξ αυτών βλέπουν με απόλυτα αποδομητικούς όρους την αρχιτεκτονική της σημερινής Ευρώπης, ενώ φαίνεται πως ακόμα και η ακροδεξιά πολυκατοικία δεν μπορεί να εκταμιεύσει το σύνολο του ρεύματος αυτού. Δεδομένο τέταρτο: Τα Τέμπη δεν είναι ένα γεγονός το οποίο κανείς μπορεί να υποτιμήσει. Οι ασάφειες ως προς τη διερεύνηση του δυστυχήματος που επέτεινε το πόρισμα Καρώνη λειτουργούν πολλαπλασιαστικά ως προς το ρεύμα του αντισυστημισμού, το οποίο επίσης θέτει ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αμφισβήτηση των θεσμών (κυρίως της Δικαιοσύνης) ακόμα και της λειτουργίας της Δημοκρατίας. Επομένως οι μνηστήρες είναι ένας, δύο, τρεις, πολλοί. Κάποιος θα εντόπιζε καταρχάς την Πλεύση Ελευθερίας και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Καθόλου τυχαία η δική της δημοσκοπική εκτίναξη έρχεται να συνδυαστεί με μία σειρά παραγόντων όπως είναι η δυσφορία απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, που όμως συνδυάζεται και με δυσφορία απέναντι στην κεντροαριστερή αντιπολίτευση ταυτόχρονα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή