Το τρένο μου έφτασε στο Κίεβο την περασμένη εβδομάδα καθώς ρωσικοί βαλλιστικοί πύραυλοι και drones έπλητταν την πόλη, σκοτώνοντας μια μητέρα και τον γιο της. Η τελευταία φορά που είχα βρεθεί στην Ουκρανία ήταν λίγο περισσότερο από έναν χρόνο πριν. Τότε, τον Απρίλιο του 2024, το κλίμα ήταν ζοφερό. Οι άνθρωποι, απογοητευμένοι από τις καθυστερήσεις στη δυτική στρατιωτική βοήθεια, ζούσαν με έναν απτό φόβο για την κλιμάκωση των εδαφικών κερδών της Ρωσίας – ίσως ακόμα και για μια κατάρρευση της ουκρανικής γραμμής του μετώπου. Σήμερα, το διεθνές πλαίσιο είναι ακόμη πιο φορτισμένο. Η κυβέρνηση Μπάιντεν υπήρξε απογοητευτικά αργή και επιφυλακτική αν και λίγοι αμφέβαλλαν ότι οι ΗΠΑ ήθελαν να αποτρέψουν τη νίκη της Ρωσίας. Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για τον Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου η ιδεολογική συγγένεια με τον Βλαντίμιρ Πούτιν έχει αποσταθεροποιήσει την Ευρώπη, ξεκινώντας από την Ουκρανία.


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ