Αν κάτι ενδεχομένως κάνει αντιπαθές, ή να προκαλεί επιφυλάξεις, οποιοδήποτε κείμενο, μη ποιητικής ή αφηγηματικής εννοείται τάξεως, είναι αναμφισβήτητα ο προσωπικός τόνος. Ενας τόνος όμως που γίνεται σχεδόν αναπόφευκτος όταν διευρυνόμενος, σχεδόν από μόνος του, χωρίς προσπάθεια, μπορεί να περιλάβει μέσα του πολλούς άλλους, σχεδόν όλους τους άλλους, θα διακινδύνευε να πει κανείς. Σε περίπτωση βέβαια που ο καθένας αναλογιζόμενος προσωπικές του στιγμές θα εξωθούνταν σε έναν απολογισμό της ζωής του, χωρίς επώδυνες διαδικασίες, χωρίς να προσπαθεί να σκεφτεί ή να έχει θυμηθεί περιστατικά που τον έχουν βαθιά στιγματίσει. Είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες – πόσες άραγε; – στους φανατικούς αναγνώστες των εφημερίδων και στους εφημεριδολάτρεις τα «στέκια», πάγκοι για την ακρίβεια, που στήνονται από νωρίς το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου σε τέσσερα σημεία της Αθήνας ώστε οι ανυπόμονοι και παθιασμένοι αναγνώστες να προμηθεύονται πολύ πριν από την «κανονική» ώρα – το πρωί δηλαδή – όπως όλοι οι άλλοι «κανονικοί» αναγνώστες, τις σαββατιάτικες και τις κυριακάτικες εφημερίδες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή