Ο Κασσελάκης στον Αργυρό

H Αριστερά στην Ελλάδα, όλων των αποχρώσεων, είχε ένα σάουντρακ – και τις παραλλαγές του: τα εμβατηριακά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, εμπλουτισμένα με διάφορα άλλα εξίσου εμβατηριακά που αντλούσαν έμπνευση απ’ αυτά. Το ΠΑΣΟΚ, που τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια εμφανιζόταν ως αναπλήρωμα του ΚΚΕ, η βατή εκδοχή του, εκτός από τον «Ηλιο που θα τον μεθύσουμε» του Λοΐζου σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου, και ανεπίσημα τα τραγούδια του Μπακαλάκου και του Ανδριόπουλου, είχε υιοθετήσει τα «Κάρμινα Μπουράνα» του Καρλ Ορφ, μια καντάτα που ο γερμανός συνθέτης είχε στηρίξει σε σειρά δημωδών τραγουδιών του 13ου αιώνα, γραμμένα σε λατινικά εμπλουτισμένα με γαλλικά ή γερμανικά ιδιώματα της εποχής, κατά κύριο λόγο σατιρικές συνθέσεις που σατίριζαν την Εκκλησία και, κάποια απ’ αυτά, εξυμνούσαν την ευωχία της ταβέρνας.