Φανταζόμαστε πως με όσο περισσότερους μπορούμε να μοιραστούμε τις αναμνήσεις μας τόσο περισσότερο συγκλονιστικές γίνονται αυτές. Αναμνήσεις που δεν συνδυάζονται με την ύπαρξη έστω και ενός μόνον ανθρώπου, μοιάζουν σαν ανυποστήρικτες μέσα σ’ έναν κόσμο που σαν προορισμένος να τις πολλαπλασιάζει ανεξέλεγκτα, ταυτόχρονα τις απειλεί έως εξαφανίσεως. Ισως αυτή η αυτόματη και ασύνειδη συνάρτησή τους με τους άλλους προκειμένου να μη χαθούν, ενώ εμείς θα έχουμε φύγει, να μας κάνει να τις λογαριάζουμε πιο ανθεκτικές σε σχέση με τη φύση τους που παραμένει, έτσι ή αλλιώς, πάντα ευάλωτη, δίνοντάς τους επιπλέον μια μορφή αθανασίας για όσο τουλάχιστον χρονικό διάστημα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θυμούνται.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή