Η τελευταία στήλη που υπέγραψε ο Γκίντεον Λέβι στην ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz» πριν ξεκινήσει η Χαμάς το φρικώδες τρομοκρατικό της χτύπημα στη χώρα του είχε πρωταγωνιστή τον Ταρέκ Τζουμάα, έναν 15χρονο Παλαιστίνιο από το Καφρ Καντούμ, ένα χωριό της Δυτικής Οχθης. Εδώ και 12 χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού αυτού πραγματοποιούν μία φορά την εβδομάδα διαδήλωση διαμαρτυρίας για τον αποκλεισμό του βασικού δρόμου που το συνδέει με τη Ναμπλούς – αποκλεισμός που έχει άμεση σχέση με την επέκταση του παρακείμενου εβραϊκού οικισμού Κεντουμίν. Ο πατέρας του Ταρέκ, όμως, υπηρετεί στην παλαιστινιακή αστυνομία, του απαγορεύεται λοιπόν η συμμετοχή σε διαδηλώσεις: μαζί του, απέχει όλη η οικογένεια. Για να μη μακρηγορούμε, το Σάββατο 12 Αυγούστου, ενώ πολλοί συγχωριανοί του ετοιμάζονταν για την εβδομαδιαία διαμαρτυρία τους, ο Ταρέκ πήρε το ποδήλατό του να πάει στο γυμναστήριο, όπως συνηθίζει να κάνει. Καθ’ οδόν, έπεσε πάνω σε ισραηλινούς μεθοριοφύλακες. Ενας από αυτούς έβαλε εναντίον του από απόσταση μόλις 10 μέτρων, το πλαστικό σφαιρίδιο με την αφρώδη άκρη τον βρήκε στο πρόσωπο. Επειτα από μακρά νοσηλεία, πρώτα στη Ναμπλούς, κατόπιν στην Ιορδανία, ο 15χρονος έχει πια ένα ψεύτικο μάτι. Οταν ο δημοσιογράφος ζήτησε εξηγήσεις από την ισραηλινή αστυνομία, του είπαν πως δεν ήξεραν τίποτα. Την ίδια ακριβώς απάντηση του είχαν δώσει και για την υπόθεση του 49χρονου Τζαφέρ Αμπού Ραμούζ, ενός παλαιστίνιου μικροπωλητή στη Χεβρώνα, που επίσης χτυπήθηκε από ισραηλινό μεθοριοφύλακα στο πρόσωπο, από κοντινή απόσταση, με ένα τέτοιο σφαιρίδιο: «Δεν γνωρίζουμε τίποτα».

Η πρώτη στήλη που υπέγραψε ο Γκίντεον Λέβι στην ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz» μετά τις θηριωδίες που διέπραξε η Χαμάς το περασμένο Σάββατο στο Νότιο Ισραήλ είχε έναν τίτλο που δεν θα περίμενε κανείς – παρά μόνο αν τον παρακολουθεί, δεκαετίες τώρα. «Το Ισραήλ δεν μπορεί να κρατάει φυλακισμένους δύο εκατομμύρια ανθρώπους στη Γάζα χωρίς να πληρώσει ένα σκληρό τίμημα». «Πίσω από όλα αυτά», έγραψε, «βρίσκεται η ισραηλινή αλαζονεία· η ιδέα ότι μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε θέλουμε, ότι δεν θα πληρώσουμε ποτέ το τίμημα ούτε θα τιμωρηθούμε για αυτό. Οτι θα συνεχίσουμε ανενόχλητοι. Θα συλλαμβάνουμε, σκοτώνουμε, παρενοχλούμε, διώχνουμε και θα προστατεύουμε τους έποικους που είναι υπερβολικά απασχολημένοι με τα πογκρόμ τους. […] Θα πυροβολούμε αθώους ανθρώπους, θα βγάζουμε τα μάτια ανθρώπων και θα διαλύουμε τα πρόσωπά τους, θα κατάσχουμε, θα κλέβουμε, θα αρπάζουμε ανθρώπους από τα κρεβάτια τους, θα πραγματοποιούμε εθνοκάθαρση και φυσικά θα συνεχίζουμε με την απίστευτη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας, και όλα θα είναι εντάξει. Θα χτίσουμε ένα τρομακτικό εμπόδιο γύρω από τη Γάζα – μόνο το υπόγειο τείχος κόστισε τρία δισεκατομμύρια σέκελ (765 εκατομμύρια δολάρια) – και θα είμαστε ασφαλείς. Θα βασιστούμε στη διάνοια της μονάδας κυβερνοασφάλειας του στρατού και στους πράκτορες της Σιν Μπετ που γνωρίζουν τα πάντα. Θα μας προειδοποιήσουν εγκαίρως. […] Θεωρούσαμε ότι θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στη Γάζα, να μοιράζουμε λίγα ψίχουλα με τη μορφή δεκάδων χιλιάδων ισραηλινών αδειών εργασίας – πάντα υπό τον όρο της καλής συμπεριφοράς – και θα τους κρατήσουμε στη φυλακή. Θα κάνουμε ειρήνη με τη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ και οι Παλαιστίνιοι θα ξεχαστούν μέχρι να εξαφανιστούν, όπως αρκετοί Ισραηλινοί θα ήθελαν»…

Το εύρος της σφαγής στο φεστιβάλ μουσικής Nova μόλις που είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό όταν ο Λέβι υπέγραψε αυτά τα λόγια. Η έκταση των ωμοτήτων στα κιμπούτς Μπεερί και Κφαρ Αζά μόλις που είχε αρχίσει να αποκαλύπτεται όταν η συνάδελφός του στη «Haaretz», η Αμίρα Χας, έγραψε κάτι ακόμα πιο σκληρό, απευθυνόμενη στους συμπατριώτες της: «Μέσα σε λίγες ημέρες, οι Ισραηλινοί πέρασαν αυτά που βιώνουν εν είδει ρουτίνας οι Παλαιστίνιοι εδώ και δεκαετίες – στρατιωτικές εισβολές, θάνατο, αγριότητα, σφαγιασμένα παιδιά, πτώματα στοιβαγμένα μέσα στον δρόμο, πολιορκία, φόβο, αγωνία για τους αγαπημένους, αιχμαλωσία, το να γίνεσαι στόχος εκδίκησης, αδιάκριτα φονικά πυρά και εναντίον όσων εμπλέκονται στη μάχη (στρατιώτες) και όσων δεν εμπλέκονται (άμαχοι), μία θέση κατωτερότητας, καταστροφή κτιρίων, κατεστραμμένες διακοπές ή εορτασμοί, αδυναμία και ανημποριά απέναντι σε πανίσχυρους ενόπλους και αφόρητο εξευτελισμό. Πρέπει λοιπόν να το επαναλάβουμε – σας είχαμε προειδοποιήσει. Η συνεχιζόμενη καταστολή και η αδικία εκρήγνυνται σε απροσδόκητους χρόνους και χώρους. Η αιματοχυσία δεν γνωρίζει σύνορα».

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το ένα, να είναι πράγματι ο Γκίντεον Λέβι και η Αμίρα Χας προδότες της χώρας τους, εγκάθετοι της Χαμάς, όπως άλλωστε τους κατηγορούν (κάποιοι) εδώ και χρόνια. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε, κακώς είπαμε και αυτά που είπαμε. Το δεύτερο, να είναι πράγματι οι δύο αυτοί δημοσιογράφοι οι φωνές της συνείδησης του Ισραήλ, όπως άλλωστε θεωρούνται (από άλλους) εδώ και χρόνια. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση τι άλλο να πούμε; Τα προφανή; Οτι είναι απολύτως θεμιτό να θρηνεί κανείς και για τα παιδιά του Ισραήλ και για τα παιδιά της Γάζας, για όσα έγιναν και για όσα έρχονται; Ή ότι δεν παρακολουθούμε αγώνα ποδοσφαίρου για να ουρλιάζουμε οπαδικά συνθήματα ενώ μασουλάμε αμέριμνοι ποπκόρν;