Η ιστορία πίσω από τον «Θούριο του Γουέμπλεϊ»

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα για τους φίλους του Παναθηναϊκού είναι ξεχωριστή. Σήμερα συμπληρώνονται 50 χρόνια από τις 2 Ιουνίου 1971, τη μέρα δηλαδή που οι Πράσινοι έγραψαν την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία τους. Τη μέρα που όλος ο κόσμος τούς παρακολουθούσε να αγωνίζονται στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στο Γουέμπλεϊ, με αντίπαλο τον Αγιαξ. Πριν από δύο χρόνια η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ετοίμασε και παρουσίασε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για εκείνη την πορεία ως το Γουέμπλεϊ. Ενα ντοκιμαντέρ που ξέφυγε από τα καθιερωμένα, που αποκάλυψε ιστορίες τις οποίες δεν γνωρίζαμε.

Υπάρχουν κι άλλες, πολλές. Αλλες γνωστές σε όλο τον κόσμο, άλλες που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ. Υπήρξαν και πολλά τραγούδια που γράφτηκαν τότε για την αρμάδα του Πούσκας που έφτασε έως το όνειρο και διεκδίκησε το τρόπαιο στο πιο θρυλικό γήπεδο της Ευρώπης. Ενα από αυτά έμελλε να γράψει ιστορία. Να περάσει από γενιά σε γενιά και ακόμα και σήμερα να το τραγουδούν μικροί και μεγάλοι φίλοι του Παναθηναϊκού. Θα μπορούσε να ήταν και ο... ευρωπαϊκός ύμνος του Τριφυλλιού. «Ο Θούριος του Γουέμπλεϊ». Αυτός είναι ο τίτλος του θρυλικού τραγουδιού, ένας τίτλος που πολλοί δεν γνωρίζουν. Οι περισσότεροι το ξέρουν ως το «Εχω στο Λονδίνο μια δουλειά» ή το «Φεύγω από το σπίτι μου το πατρικό», που είναι και οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού. Ομως το όνομά του είναι «Ο Θούριος του Γουέμπλεϊ» και η ιστορία του το ίδιο θρυλική με το τραγούδι.

«Εθνική υπόθεση»

Ο «Θούριος» είναι ένας πατριωτικός ύμνος που έγραψε ο Ρήγας Φεραίος για να ξεσηκώσει τους Ελληνες και κάπως έτσι αντιμετωπίστηκε τότε και η πορεία του Παναθηναϊκού. Ως μια εθνική, πατριωτική υπόθεση. Το τραγούδι προέκυψε από έναν στιχουργό, ο οποίος συνέθεσε στίχους για πρώτη και τελευταία φορά. Και το έκανε χάρη στο Γουέμπλεϊ. Και το συγκρότημα που το τραγούδησε δημιουργήθηκε μόνο γι' αυτόν τον σκοπό. Για να τραγουδήσει ένα και μοναδικό τραγούδι κι έπειτα να διαλυθεί. Ποιος κρύβεται πίσω από τους στίχους; Οχι κάποιος μουσικός, όχι κάποιος στιχουργός, όχι κάποιο όνομα του ελληνικού πενταγράμμου της εποχής. Αλλά ο ποδοσφαιριστής, Φραγκίσκος Σούρπης, μέλος της ομάδας που πήγε στο Γουέμπλεϊ.

«Obladi-Oblada»

«Είχαμε αποκλείσει τον Ερυθρό Αστέρα στα ημιτελικά και είχαμε προκριθεί στον τελικό. Ολη η χώρα ζούσε αυτό τον ρυθμό. Τότε με συνάντησε ένας κύριος από δισκογραφική εταιρεία. Είχε μαζί του κάτι 45άρια δισκάκια με ξένες επιτυχίες της εποχής: Θέλουμε να βάλεις ελληνικό στόχο σε ένα από αυτά να το κάνουμε το τραγούδι του τελικού. Ξέρουμε ότι σ' αρέσει η ποίηση και θα τα καταφέρεις. Γιατρός σπούδαζα τότε, δεν είχα ξαναγράψει τίποτα, αλλά η ιδέα μού άρεσε. Το βράδυ σπίτι βάζω το πρώτο δισκάκι. Ηταν το "Obladi-Oblada" των Beatles. Πήρα χαρτί και μολύβι κι άρχισα να γράφω: "Φεύγοντας από το σπίτι μου το πατρικό/έχω στο Λονδίνο μια δουλειά". Το επόμενο πρωί έκανα κάποιες διορθώσεις και του το πήγα. Το τραγούδησε το συγκρότημα Bunions κι έγινε επιτυχία», έχει πει ο Φραγκίσκος Σούρπης για το τραγούδι.

Obla Di Obla Da

Τραγουδιστής και κιθαρίστας των Bunions ήταν ο Γιάννης Χατζηαναστασίου. Στο αρμόνιο ήταν ο Ευάγγελος Παυλούδης, στα κρουστά ο Γιάννης Λυμπέρης, στο μπάσο ο Παντελής Βασιλείου. Ο τραγουδιστής Γιάννης Χατζηαναστασίου είχε τονίσει ότι λόγω του πτυχίου στα Οικονομικά αποφάσισε να μη συνεχίσει το τραγούδι. Και η φωνή του ακούγεται μόνο στο συγκεκριμένο. Φυσικά, η μελωδία ήρθε από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από το Λίβερπουλ και τους θρυλικούς Beatles, που είχαν τραγουδήσει το πασίγνωστο «Obla Di Obla Da». Οι Beatles... έγιναν Bunions και το «Obla Di Obla Da» έγινε «Ο Θούριος του Γουέμπλεϊ». Το τραγούδι έφρασε φυσικά στ' αφτιά και των ίδιων των Beatles και μάλιστα τα Σκαθάρια θέλησαν να σταματήσουν τη διάδοσή του και μέσω δικηγόρων ζήτησαν την απαγόρευσή του. Γι' αυτό τον λόγο ο δίσκος τυπώθηκε μία και μοναδική φορά και δεν έγινε επανέκδοση από τότε. Το τραγούδι του Γουέμπλεϊ ακούστηκε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1971 και έπαιξε για πρώτη φορά από τα μεγάφωνα του γηπέδου μετά τη νίκη με 2-0 του Παναθηναϊκού επί της Καβάλας.