Σαν να μην έχουν παίξει ποδόσφαιρο

Από τότε που είχα δει πρώτη φορά τον Ερλινγκ Χάαλαντ, νομίζω το 2019 με τη φανέλα της Ζάλτσμπουργκ να διαλύει σε ένα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ την τίμια και συχνά ανταγωνιστική Ντιναμό Κιέβου σκοράροντας τρεις φορές αναρωτιόμουν για ένα και μόνο πράγμα: πως κάποια εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι μπαμπάδες στον κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους προσπαθώντας να τους εξηγήσουν πως ο κορυφαίος φορ στον κόσμο δεν είναι Αργεντίνος ή Βραζιλιάνος, ή Αγγλος ή Γάλλος ή Γερμανός, ή Ισπανός ή έστω Πορτογάλος, αλλά είναι ένας Νορβηγός. Πριν από τον Χάαλαντ ο καλύτερος νορβηγός κυνηγός ήταν θέμα συζήτησης: υπήρχαν οι υποστηρικτές του Τζον Κάριου, του μαύρου γρήγορου δυναμικού φορ που ήθελε την μπάλα στα πόδια και οι υποστηρικτές του Τόρε Αντρε Φλο που ήθελε την μπάλα ψηλά και μόνο. Και οι δυο έκαναν καριέρες κυρίως στην Αγγλία, ο μεν Φλο αποκλειστικά (καθώς μόνο εκεί και στη Σκωτία βρήκε ανθρώπους να εκτιμούν την ικανότητά του στο ψηλό παιχνίδι), ο δε Κάριου κατέληξε εκεί παίζοντας για χρόνια στην Αστον Βίλα αφού προηγουμένως είχε περάσει από τη Ρόμα, τη Βαλένθια, τη Λυών κ.λπ. Τους δυο αυτούς, αν τους συγκρίνεις με τον διάδοχό τους Χάαλαντ, είναι σαν να μην έχουν παίξει ποδόσφαιρο.