Οι Πλάτρες… στη Ρόδο

Οσο και αν παραμένει κανείς ένας επιλεκτικός τηλεθεατής είναι τόσος ο αριθμός των εκπομπών με τα τηλεπαιχνίδια και τα υψηλά οικονομικά bonus που δεν μπορεί, όχι μόνο να έχει επισημάνει την παρουσία τους αλλά και ένα βασικό και κυριαρχικό τους «σύμπτωμα». Το πόσο, όσον αφορά τις τέχνες γενικότερα (θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, ζωγραφική), είναι η λογοτεχνία που αποτυγχάνει το συνηθέστερο, τι το συνηθέστερο, κατά κύριο λόγο και αποκλειστικά σε σχέση με ερωτήσεις που αναφέρονται στα πάμπλουτα πεπραγμένα της του παρελθόντος και του παρόντος της. Σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς γιατί να μην καταργείται εντελώς ως ένας τομέας οι ερωτήσεις που προορίζονται για ένα κοινό, για σύνολα μάλιστα ανθρώπων, με κυριολεκτικά τόσο απαξιωμένη για τη συνείδησή της την υπόθεση της λογοτεχνίας ώστε να εμφανίζεται η τελευταία ως μια επαίτισσα που διεκδικεί το ενδιαφέρον τους. Είναι σίγουρα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για έναν βαθύτατο ηθικής και πνευματικής τάξεως προβληματισμό αν, δεν περίσσευε το παράπονο, πώς συμβαίνει, για εκατοντάδες πια ανθρώπους που θα πρέπει στην πραγματικότητα να είναι χιλιάδες, που γνωρίζουν την τελευταία ατάκα που έχει εκφέρει ένας κομπάρσος σε μια οποιαδήποτε ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου (όταν μάλιστα δεν γνωρίζουν απέξω ολόκληρα κατεβατά διαλόγων από τις ταινίες αυτές), αλλά στην ερώτηση για το ποιο είναι το νησί της καταγωγής του Παπαδιαμάντη ακούμε να λένε το οποιοδήποτε άλλο (έχουν ακουστεί τα ονόματα «Ζάκυνθος», «Σίφνος», «Μυτιλήνη») αλλά ποτέ το όνομα «Σκιάθος».