Οταν η Καλλιθέα νίκησε τη Χούντα σε έναν αγώνα μπαράζ

Ο Θανάσης Σκρουμπέλος είναι ιδιότυπη περίπτωση συγγραφέα και σκηνοθέτη. Εκκινώντας από τη γενέτειρά του, τον Κολωνό, και ανήκοντας στις δύσκολες γενιές που ενηλικιώθηκαν μετά τον πόλεμο, είναι σαν να έχει χρεωθεί άτυπα την ξενάγησή μας σε όλες τις όψεις και πτυχώσεις του τότε λαϊκού κόσμου. Στα βιβλία του διαπραγματεύεται πέραν των σκληρών ιστοριών, των λαϊκών παιδιών του Κολωνού (σαν τα Παιδιά της Ζωής του Παζολίνι), όλη του την περιπέτεια στην Αριστερά, από την ΕΔΑ, τον Ρήγα Φεραίο, την παρανομία αλλά και την Αριστερά της Μεταπολίτευσης. Εδώ, στα γραπτά του, θα μυηθεί κάποιος στο παρακράτος του ’50, στο πρώτο γκέι μπαρ ή λαϊκή ταβέρνα με παρενδυτικούς του ’60, την περίφημη Χαβάη, αλλά και τη Μακρόνησο, τους Λαμπράκηδες, τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, τον Μπούκοβι και όλα του τα προσφιλή θέματα. Πιο νωπό του πόνημα είναι από τις εκδόσεις Τόπος το «1969: το Μπαράζ, Καλλιθέα αγάπη μου». Doc fiction πάνω σε ένα πραγματικό και αθέατο γεγονός. Πώς ένας αγώνας μπαράζ ποδοσφαίρου έλαβε χαρακτηριστικά μίας από τις πρώτες έμμεσες αντιδικτατορικές εκφράσεις. Μου τα διηγείται όλα αυτά ένα απόγευμα στην Καλλιδρομίου, εδώ κοντά διαμένει εξάλλου. Και παρότι καθόμαστε σε καφέ των Εξαρχείων, όλη η κουβέντα (διήγησή του μάλλον και μάλιστα απολαυστική) είναι σαν να γίνεται στον αγαπημένο του Κολωνό αλλά και στα σκληρά μα συναρπαστικά 60s.