Οποιος συναναστρέφεται με ανθρώπους από το Ιράν, που δεν ζουν εκεί εννοείται, έχει ακούσει τις ιστορίες για τα πάρτι της καλής κοινωνίας: συγκεντρώσεις σε πολυτελείς βίλες με αυστηρά μέτρα ασφαλείας, αλκοόλ, ναρκωτικά και φυσικά γυναίκες με μπικίνι. Ετσι το γλεντάνε οι πλούσιοι, όπως άλλωστε και στη Σαουδική Αραβία. Η νεολαία της μεσαίας τάξης καταφεύγει στις ερημιές για να χορέψει, να πιει και, φυσικά, να καταναλώσει χημικά ναρκωτικά. Ο νόμος του Ισλάμ και η αισθητική της μαντίλας επιβάλλεται με θανάσιμη αυστηρότητα στις πλατιές μάζες, στους φτωχούς και στους αμόρφωτους. Για αυτό και δεν πρόκειται για «πολιτισμική ιδιαιτερότητα», αλλά για ένα σύστημα καταπίεσης. Ακουγα την Αννα Διαμαντοπούλου (Παραπολιτικά FM, Νίκη Λυμπεράκη) να κάνει κριτική στη νιότη της, τότε που ο προοδευτικός χώρος είχε ενθουσιαστεί με τους αγιατολάχ. Αυτό ήταν το πρόβλημα με τη νιότη εκείνης της εποχής. Λάτρεψε τυράννους ως απελευθερωτές.