«Ο,τι κι αν γίνει, εγώ θα είμαι εδώ…»

Πώς είναι άραγε να κατοικείς στην ακριτική Ελλάδα, σε μέρη αποκομμένα τον χειμώνα, χωρίς πρόσβαση σε γιατρό, ψυχαγωγία, επιμορφωτικές δραστηριότητες, με τουρκικά μαχητικά πάνω από το κεφάλι και ευθείες απειλές από τον αρχηγό του γειτονικού κράτους για την περιουσία, το σπίτι, το χωράφι σου; Κάποιοι ίσως να σκέφτονταν ότι το να επιλέγεις ως τόπο μόνιμης διαμονής ένα νησί δύο εκατοντάδων κατοίκων που δεν διαθέτει τις σταθερές στις οποίες η πλειοψηφία έχει μάθει να ποντάρει εμπεριέχει μια μικρή η μεγάλη δόση «τρέλας». Τελικά, όμως, τι ισχύει; Είναι τρελοί αυτοί οι ακρίτες ή μήπως η επιμονή τους, κόντρα σε κάθε δυσκολία, να κατοικούν τους τόπους των προγόνων τους, θυσιάζοντας τα βασικά, δείχνει ανθρώπους βαθιά συνειδητοποιημένους που αγαπούν πολύ την πατρίδα τους για να την αφήσουν να ερημώσει;