Ο βασικός κατηγορούμενος

Το μοναδικό από τα δέκα μέλη της τζιχαντιστικής ομάδας που χτύπησε στις 13 Νοεμβρίου του 2015 το οποίο επέζησε (διέφυγε στις Βρυξέλλες, τη γενέτειρά του, για να συλληφθεί τελικά, έπειτα από τεράστιο ανθρωποκυνηγητό, τέσσερις μήνες αργότερα, λίγο πριν χτυπήσουν μέλη του ίδιου τρομοκρατικού πυρήνα στο μετρό και στο αεροδρόμιο της βελγικής πρωτεύουσας) ήταν και ο βασικότερος και ο πλέον ενδιαφέρων ανάμεσα στους κατηγορουμένους.

Δικαστές, δικηγόροι, πολιτική αγωγή τον παρακολούθησαν την πρώτη μέρα να δηλώνει «μαχητής του Ισλαμικού Κράτους», να απαντάει στον δικαστή που τον καλούσε να πει το όνομά του με τη σαχαντά, την ισλαμική ομολογία πίστης, να συμπεριφέρεται προκλητικά και αλαζονικά.

Ενδεχομένως να είχαν παίξει κάποιον ρόλο σε αυτή τη συμπεριφορά τα έξι χρόνια που είχε περάσει πριν σε απομόνωση, σε συνθήκες εξαιρετικά σκληρές, μαγνητοσκοπούμενος 24 ώρες το 24ωρο. O ψυχίατρος που τον είχε εξετάσει είχε χαρακτηρίσει τις συνθήκες της κράτησής του ως «ντελιριογενείς».

Σε κάθε περίπτωση, στο πέρασμα του χρόνου, η φωνή του 32χρονου Γαλλομαροκινού απάλυνε, το ύφος του μαλάκωσε. Και έφτασε σε σημείο, στα τέλη Απριλίου, να ζητήσει από τα θύματά του συγχώρεση - παρότι αρνείται πάντα να καταδικάσει τις επιθέσεις, επιμένει πλέον πως δεν ανατινάχθηκε και ο ίδιος εκείνο το βράδυ από «ανθρωπιά». Η δικηγόρος του τον ρώτησε πώς θέλει να τον θυμούνται κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να με θυμούνται. Θέλω να ξεχαστώ διά παντός. Δεν επέλεξα να είμαι αυτός που είμαι σήμερα».

Ο Σαλάχ Αμπντεσλάμ στο κλείσιμο της δίκης διαβεβαίωσε ότι «έκανα λάθη, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά δεν είμαι δολοφόνος, δεν είμαι φονιάς», ζητώντας για μια ακόμα φορά «ειλικρινή» συγγνώμη από τα θύματα. Κάποιοι - ανάμεσά τους και οι εισαγγελείς - είδαν σε όλα αυτά μόνο μανούβρες και υπολογισμούς, ώστε να γλιτώσει τα ισόβια. Και άλλοι θεωρούν πως οι δέκα μήνες της δίκης, η επαφή με τα θύματα κάπως τον «εξημέρωσαν», κάπως τον «εκπολίτισαν».