Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016, δύο ημέρες πριν από την προεδρική εκλογή, έπαιρνα brunch με φίλους στην Αστόρια, σε εστιατόριο ελληνοαμερικανικής ιδιοκτησίας. Το κατάστημα γέμισε από το εκκλησίασμα του Αγίου Δημητρίου, λίγο μετά το τέλος της λειτουργίας. Συζητούσαμε, φυσικά, για τις εκλογές. Μια κυρία από το διπλανό τραπέζι μάς διέκοψε. «Εγώ πάντα ψήφιζα Δημοκρατικούς, αλλά τώρα θα πάω με τον Τραμπ. Δεν μπορώ να ψηφίσω τη Χίλαρι που ανέχθηκε με τέτοιον τρόπο την απιστία του άνδρα της». Τι να σκέφτεται τώρα εκείνη η κυρία; Ψήφισε Τραμπ για λόγους που άπτονται της γυναικείας αξιοπρέπειας, κατά το δικό της κριτήριο. Και εκείνος έβαλε το τσουλούφι του στη σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ενδεχομένως η απόφαση για τις αμβλώσεις να ικανοποίησε την ομογενή μας, ειδικά αν η ίδια συνδέει τα δικαιώματα με τη θρησκευτική επιταγή. Αν όμως την προβληματίζει, καταλαβαίνει ότι, τελικά, η ψήφος έχει και συνέπειες. Τώρα η χώρα στην οποία ζει νοηματοδοτεί εμφατικά τον συμβολισμό του «Handmaid's Tale» της Μάργκαρετ Ατγουντ. Για όσους δεν το έχουν διαβάσει ή δει ως σειρά, η Αμερική κυβερνάται από φανατικούς πουριτανούς που μεταχειρίζονται τις γυναίκες ως ζώα αναπαραγωγής. Και μας θυμίζει ότι είναι το κεντρικό θέατρο μιας μάχης που, σε μικρότερη κλίμακα, δίδεται σε όλον τον δυτικό κόσμο - περιμένετε να δείτε πόσοι και ποιοι θα χαιρετίσουν την απόφαση στα μέρη μας.
Ωστόσο την ίδια στιγμή η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, πέρα από το θέριεμα των διχαστικών ερεισμάτων στις ΗΠΑ, δίνει και την ευκαιρία για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Πολιτικά μπορεί να βγει και σε καλό του Μπάιντεν, στις ενδιάμεσες εκλογές, αν και είναι ειρωνικό να ηγείται της φωτεινής πλευράς ένας παραπαίων, υπό κάθε έννοια, πρόεδρος. Ταυτόχρονα, στα αφτιά κάθε προοδευτικού, σύγχρονου πολίτη ανά τον κόσμο ηχεί ένας διαπεραστικός συναγερμός που τον κινητοποιεί για να δώσει τη μάχη της λογικής και των δικαιωμάτων. Είναι μια στιγμή για να μετρηθούμε και να αναμετρηθούμε στη Δύση για να υπερασπιστούμε τον κόσμο μας, τον τρόπο ζωής μας.
Τζουμ ντε λα Τζουμ
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας πέθανε σε ηλικία 220 ετών, ίσως και μεγαλύτερος. Διότι έζησε πολλές ζωές μέσα σε μία και αποχώρησε χορτάτος, πλήρης εμπειριών και γεύσεων. Ας πούμε πάντα ήταν ένα παιδί από τον Πειραιά που έχασε τη μαμά του και η πληγή δεν έκλεισε ποτέ. Ηταν και ένας τύπος με μόνο ένα κέρμα για τηλεφώνημα, κάπου στη Νέα Υόρκη. Και εκεί ακολούθησε μία άγνωστη που τον οδήγησε στο πιο συναρπαστικό μέρος του κόσμου στη δεκαετία του ‘70, στο άγριο Μανχάταν. Ηταν ο θεατράνθρωπος και ο Δράκουλας των Εξαρχείων. Ηταν και αυτός στο ραδιόφωνο, με τον εστέτ κυνισμό και τη λεπτή ειρωνεία που κατάφερε να γίνει κομμάτι του σύγχρονου αστικού πολιτισμού της πρωτεύουσας. Και ασφαλώς, αν τώρα διάβαζε αυτές τις γραμμές θα έλεγε ένα «βρε άντε από εκεί που με πιάσατε όλοι στο στόμα σας με μίζερα και θανατικά. Γλεντήστε τη ζωή σας...».
Ερχεται σοσιαλισμός
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα σημαντικό tweet το οποίο αξίζει να μεταφερθεί κατά λέξη: «Εμείς μπορεί να μην είμαστε σε θέση να υποσχεθούμε ότι θα φέρουμε τον σοσιαλισμό την επόμενη τετραετία, αλλά δεσμευόμαστε ότι θα σώσουμε την κοινωνία από τη βαρβαρότητα». Είναι, πράγματι, μία δήλωση με τεράστια βαρύτητα. Οχι για τη δέσμευση που αναλαμβάνει, απαλλαγής από τη βαρβαρότητα, αλλά για την προοπτική που αφήνει ανοιχτή: ο σοσιαλισμός μπορεί να μας προκύψει κατά τη δεύτερη ή την τρίτη τετραετία. Σίγουρα δεν θα έρθει από την πρώτη. Αλλωστε εξαρτάται και από την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων πενταετούς σχεδιασμού. Εκτός και αν, μετά τον Βαρουφάκη, κληθεί στην προοδευτική διακυβέρνηση και ο Κουτσούμπας που έχει το manual με καλή μετάφραση από τα ρωσικά.
