Πριν από πέντε χρόνια τέτοια εποχή έδινε αγώνα… επιβίωσης στην κατηγορία με την Εσμπιεργκ. Πριν από τρία χρόνια τέτοια εποχή αγωνιζόταν στην ολλανδική Βίλεμ, μια μικρομεσαία ομάδα της Eredivisie. Εκανε το… αγροτικό του. Χωρίς να παραπονιέται, χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να ζητάει το κάτι παραπάνω. Πίστευε στον εαυτό του και ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Γνώριζε πως όλη η καριέρα είναι μπροστά του για να πετύχει όσα ονειρευόταν. Ο Πέδρο Μαρτίνς είχε τα μάτια του καρφωμένα πάνω του και όταν τον κάλεσε πίσω στον Ολυμπιακό, ο Κώστας Τσιμίκας ήταν έτοιμος.  

Οχι για απλές συμμετοχές, όχι για 20λεπτα, 30λεπτα ή ημίχρονα. Για καθιέρωση στο αρχικό σχήμα. Με τον Ολυμπιακό έκανε παιχνίδια μαγικά. Ονειρεμένα. Καταλάβαινες πως αυτό το παιδί δεν έχει απλά ένα λαμπρό μέλλον, αλλά μπορεί να φτάσει σε κορυφές που δεν φανταζόταν ούτε ο ίδιος. Κατέκτησε μία τέτοια το βράδυ του Σαββάτου. Οχι όποια κι όποια. Το Κύπελλο Αγγλίας είναι ο αρχαιότερος θεσμός του ποδοσφαίρου. Στη Βρετανία το Κύπελλο είναι σαν… ιερό δισκοπότηρο. Και σε αυτό του 2022 το όνομα του Κώστα Τσιμίκα θα είναι για πάντα εκεί. Να το συνοδεύει. Να καμαρώνει. Να ονειρεύεται.

Ενα δικό του πέναλτι χάρισε στη Λίβερπουλ το Κύπελλο. Το 7ο πέναλτι έμελλε να είναι και αυτό που θα έκρινε τον τελικό. Δευτερόλεπτα νωρίτερα ο Μάουντ είχε ευστοχήσει και το αριστερό πόδι του Κώστα Τσιμίκα έκανε τους οπαδούς της Λίβερπουλ να κρατούν την ανάσα τους. Λίγη φόρα, εκτέλεση στη δεξιά γωνία, ξαπλωμένος ο Μεντί αριστερά, δίχτυ, γκολ, Κύπελλο. Η εικόνα αυτού του παιδιού να τρέχει σε όλο το γήπεδο χωρίς να ξέρει τι να πρωτοκάνει είναι μία από τις ωραιότερες και πιο δυνατές εικόνες ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ευχή όλων; Να τον δούμε στις 28 Μαΐου να γίνεται ο πρώτος Ελληνας που θα σηκώσει το Champions League.