Μια κραυγή για τον αβίωτο βίο. Μια ελεγεία για τη ζωή και τον κώδικα τιμής του περιθωρίου. Μια τρυφερή ματιά πάνω στην ηθική που «είναι ένα πράγμα ανάλογο με το λούκι στο οποίο έχεις πέσει». Ενα εμβληματικό έργο του νεοελληνικού θεάτρου. Ολα αυτά μαζί και ξεχωριστά είναι «Ο φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη που παίζεται έως τις 15 Μαΐου στο θέατρο Βικτώρια σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου. Η παράσταση, τοποθετημένη δραματουργικά στη δεκαετία του 1970 σε ένα μικροαστικό σπίτι, αναδεικνύει τις προσπάθειες τεσσάρων προσώπων, θυτών και θυμάτων, να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία. «Με συγκινεί ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο Ευθυμιάδης αυτούς τους ανθρώπους, που ουσιαστικά είναι έξω από τη ζωή. Είναι ένας κόσμος της φυλακής, αλλά στο τέλος αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν μια ηθική πιο ισχυρή από τη δική μας «κανονικότητα». Σκύβει με πολλή αγάπη ο συγγραφέας πάνω σε αυτό το θέμα» αναφέρει στο «ΝΣυν» ο Αντώνης Αλεξίου, ο οποίος πρωταγωνιστεί δίπλα στους Τζώνυ Θεοδωρίδη, Γιώργο Χριστοδούλου και Λουκία Παπαδάκη. «Το έργο επίσης καταπιάνεται και με την κανονικότητα τη δική μας που τελικά είναι σαν να εθελοτυφλούμε, σαν να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να αδιαφορούμε για τα θέματα και τα προβλήματα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή