Γύρω στο 1988 διαβάζω εμμονικά και καθημερινά την ποίηση του Διονυσίου Σολωμού. Ανάμεσα σε σημειώσεις, νότες  και υπογραμμίσεις πάνω στα βιβλία του, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου εμφανίζονται αυτά τα όνειρα που τα κατέγραψα την ίδια στιγμή όπως τα συγκράτησα, δίχως καμιά επεξεργασία. Θα έλεγα πως τα ένιωθα σαν μια παρηγοριά γιατί έμενα πάντοτε με το αίσθημα πως άκουγα συγχρόνως μια σπάνια μουσική, η οποία μου διέφευγε όταν έβγαινα από την κατάσταση του ονείρου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή