Ο ήλιος έλουζε τη μέρα και τα άσπρα πουκάμισα των εφήβων έλαμπαν. Ανάμεσα στο πλήθος που περπατούσε ρυθμικά στη μαθητική παρέλαση στον Αγιο Δημήτριο ξεχώριζε το εβένινο δέρμα του Σαϊντού Καμαρά. Ομως, το νεανικό πρόσωπό του, που ήταν περήφανα όρθιο και απολύτως σεβαστικό την ώρα αυτού του τελετουργικού της εθνικής μνήμης και τιμής, δεν ήταν ξένο. Ο Σαϊντού ήταν στο σωστό μέρος, τη σωστή ώρα, εκεί όπου ανήκει. Ανάμεσα στους συμμαθητές του που μετά την παρέλαση τον κρατούσαν αγκαλιά. Την ώρα που τον πλησιάζουν δημοσιογράφοι, περίεργοι για την ιστορία ενός παιδιού που θα απελαθεί αφού παρελάσει, στις γραμμές των εκφράσεών του μπορούσε να διακρίνει κανείς ότι μέσα στα εφηβικά του μάτια κρύβεται ένα σύννεφο, από αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να μεγαλώνουν πριν την ώρα τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή