Ντέρμπι κάκιστο με δύο αναγνώσεις

Η κυριακάτικη ισοπαλία του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό (0-0) έχει δύο όψεις: ανάλογα πώς θέλει να βλέπει κανείς το πράγμα. Μπορεί αυτό που είδαμε (και που δεν νομίζω ότι άρεσε σε κάποιον που αγαπά στοιχειωδώς το ποδόσφαιρο) να είναι λόγος για τους δυο Αιώνιους ανακούφισης ή καμπανάκι συναγερμού. Θα σας το εξηγήσω.

Την ήθελες

Για τον Ολυμπιακό το αποτέλεσμα είναι καλό διότι η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς κράτησε τους εννέα βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο - απλά ο δεύτερος άλλαξε και δεν είναι πια η ΑΕΚ, αλλά είναι ο ΠΑΟΚ. Ο Ολυμπιακός πήγε στη Λεωφόρο χωρίς τρεις βασικούς (Σισέ, Αγκιμπού Καμαρά και Μπουχαλάκη), είχε εκτός αποστολής και κάποιους που βρίσκονται στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής (ο Ονιεκούρου, ο Κούντε κι ο Γκάρι Ραντρίγκες θα του ήταν χρήσιμοι) και τουλάχιστον ένα κομμάτι των οπαδών του, περιμένει την επιστροφή του Κώστα Φορτούνη όπως τα παιδάκια τον Αγιο Βασίλη την Πρωτοχρονιά. Μια ισοπαλία στην παραδοσιακά δύσκολη Λεωφόρο δεν είναι κακό αποτέλεσμα: όταν μάλιστα την έχεις ως σκοπό, κυνικά μπορείς να πεις ότι την ήθελες και την πήρες.

Δεν άρεσε

Το πρόβλημα είναι αυτό το «κυνικά»: τόσος κυνισμός δεν αντέχεται. Παρά τα όσα ακούγονται θυμάμαι τουλάχιστον δυο πιο κακές εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε ντέρμπι στη Λεωφόρο: το 2016 ο Ολυμπιακός τέτοια εποχή είχε χάσει με 1-0 (μετά από ένα γκολ του Μπεργκ) και το 2017 είχε επίσης χάσει με 1-0 (μετά από ένα γκολ του Βιγιαφάνιες). Θυμάμαι επίσης ένα ματς που τελείωσε 0-0 το 2008 (όταν είχαμε τον τραυματισμό του άτυχου Λεοντίου) επίσης ανυπόφορο: τότε είχαν πει όλοι ότι έφταιγε πως το ματς έγινε την πρώτη αγωνιστική και οι ομάδες ήταν ανέτοιμες. Ωστόσο σε κανένα από αυτά τα ματς δεν ήταν τόσο φανερή η πρόθεση του Ολυμπιακού να θυσιάσει κάθε ρίσκο για να πάρει μια ισοπαλία: αυτό είναι που δεν άρεσε στον κόσμο του.

Κυνισμός

Η συζήτηση για αυτό τον κυνισμό μεγάλωσε και γιατί φέτος ο Ολυμπιακός δείχνει μια δυσκολία στην παραγωγή φάσεων και στο γκολ. Αν αυτό το ματς ήταν μια εξαίρεση δεν θα μιλούσε κανείς. Αλλά ό,τι έγινε ήρθε σαν ένα λογικό επακόλουθο: αν στο Καραϊσκάκη δυσκολεύεσαι να βρεις γκολ με τη Λαμία, τον Βόλο, τον Ιωνικό, τον Ατρόμητο κ.λπ. κι όταν έχεις φέρει 0-0 με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη τότε αυτό που έγινε στη Λεωφόρο είναι μια λογική συνέπεια. Αλλά μιλάμε για μια λογική που δεν αρέσει στους οπαδούς του Ολυμπιακού: ούτε πιστεύω και στη διοίκησή του. Και μπορεί κανείς να ρωτήσει τον Ζαρντίμ για αυτό ή τον Βίτορ Περέιρα που αποχαιρέτησαν την ομάδα ενώ ήταν πρώτοι.

Σημάδι

Δεν λέω - προς Θεού - ότι υπάρχει θέμα προπονητή. Ομως πρέπει κι ο Μαρτίνς να προβληματιστεί και είναι προς τιμήν του ότι δεν κρύφτηκε πίσω από δικαιολογίες: αυτό για τον Ολυμπιακό είναι κακό σημάδι. Αλλά κάποιες επιλογές του πρέπει να τις ξαναδεί. Δεν έχει π.χ. νόημα να μην ξεκινά με τον Απόλλωνα ο Τικίνιο (όταν μάλιστα έχει πετύχει δυο γκολ με τον Λεβαδειακό) και να βρίσκεται στη βασική ενδεκάδα την Κυριακή αντί του Ελ Αραμπί, σε ένα ντέρμπι που αν ρωτούσες τους ανθρώπους του ΠΑΟ ποιος δεν θέλετε να αγωνιστεί από τον Ολυμπιακό θα σου έλεγαν όλοι το όνομα του μόνιμου σκόρερ του. Κάποιος θα πει ότι η κριτική σε έναν προπονητή που έχει την ομάδα του πρώτη και αήττητη (σε ένα πρωτάθλημα που ο δεύτερος ΠΑΟΚ έχει πέντε ήττες) είναι υπερβολική. Δεν είναι. Διότι η κριτική δεν πρέπει ποτέ να γίνεται στη βάση μια σύγκρισης με το τι κάνουν οι άλλοι. Οι άλλοι είναι οι άλλοι. Δεν έχουν τον ίδιο κόσμο, ούτε το ίδιο μπάτζετ, ούτε τους ίδιους παίκτες κ.λπ. Το πρωτάθλημα δεν βρίσκεται ούτε στα μισά. Ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει ό,τι έκανε και τα τρία προηγούμενα χρόνια με τον Μαρτίνς στον πάγκο: να βελτιώσει το παραγωγικό του παιχνίδι στον δεύτερο γύρο. Αν δεν το κάνει θα έχει προβλήματα γκρίνιας και εσωστρέφειας.

Προβλέψιμο

Και για την περίπτωση του ΠΑΟ ισχύει η ίδια ακριβώς διπλή ανάγνωση: ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μπορεί να δηλώνει ευχαριστημένος αλλά κυρίως πρέπει να είναι προβληματισμένος όπως κάθε προπονητής που έχει δει την ομάδα του να κρατά την μπάλα, να κάνει ένα συμπαθητικό ματς πρωτοβουλίας αλλά να μην κερδίζει (για την ακρίβεια να μην κάνει καν ευκαιρίες…) απέναντι σε ένα αντίπαλο που έκανε τα απολύτως προβλέψιμα. Αν κάποιος μείνει αποκλειστικά στο ματς του ΠΑΟ μπορεί να συμφωνήσει ότι ο ΠΑΟ είχε μια αδυναμία σε αυτό που λέμε τελική πάσα - και που είναι κάτι που προηγείται της τελικής προσπάθειας. Αλλά το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι κομμάτι πιο σύνθετο: η ομάδα του δεν έχει νίκη σε κανένα ματς που έδωσε φέτος με τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, ενώ πέρυσι, παίζοντας μάλιστα χειρότερο ποδόσφαιρο, τέτοια εποχή καμάρωνε γιατί παρά τα προβλήματά της τους είχε κερδίσει όλους! Ο ΠΑΟ είναι βελτιωμένος στα μικρά, αλλά δυσκολεύεται στα πιο μεγάλα. Εχει ανάγκη μεταγραφών; Ισως. Ενα φορ π.χ. πρέπει να το βρει. Η απουσία του Καρλίτος την Κυριακή φάνηκε. Ο Καρλίτος δεν αγωνίστηκε γιατί είχε κάνει δυο προπονήσεις όλες κι όλες την προηγούμενη εβδομάδα: ο Γιοβάνοβιτς σωστά δεν ρίσκαρε. Αλλά για να γίνει κατανοητό το είδος του αβαντάζ που είχε στην προετοιμασία του αγώνα, αν ο Μαρτίνς δεν χρησιμοποιούσε τους παίκτες που έκαναν τις προπονήσεις που έκανε ο Καρλίτος, ο Ολυμπιακός είναι αμφίβολο αν θα εμφάνιζε μια κανονική ενδεκάδα…

Εξηγήσεις

Ο φόβος της ήττας, η βαθμοθηρία, οι δυσκολίες με τον Covid-19, οι απουσίες των δύο ομάδων αποτελούν καλές εξηγήσεις για το μέτριο θέαμα: όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να γίνεται ακόμα και για τις μεγάλες ελληνικές ομάδες δευτερεύουσα προτεραιότητα το επιθετικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη είναι δεδομένο πως ζούμε σε μια χώρα που θέαμα προσφέρει μόνο ο διαιτητής Φωτιάς. Ο τρόπος που το Σάββατο στην Τούμπα στο ΠΑΟΚ - ΟΦΗ (3-0) μετέτρεψε το 0-1 του ΟΦΗ σε 1-0 σε βάρος του στην ίδια φάση (ακυρώνοντας ένα γκολ και δίνοντας ένα απίθανο πέναλτι με τη χρήση του VAR) τον καθιστά ένα μοναδικό σόουμαν του ποδοσφαίρου μας. Για χάρη του νομίζω ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ ανακοίνωσε ότι σταματά τις βίντεο αναλύσεις του. Μετά το σφύριγμα αυτό του Φωτιά ο Αγγλος το μόνο που θα μπορούσε να κάνει είναι να γυρίσει βίντεο κλιπ τραγουδώντας το «Ποιος να συγκριθεί μαζί σου…».