Η μεγάλη πρόκληση

Τα πάντα ρει. Γνωστό από τον Ηράκλειτο. Ολα βρίσκονται σε κίνηση. Τα πάντα αλλάζουν. Κυρίως, όταν κυλά ο χρόνος σαν γάργαρο νερό. Ετσι συμβαίνει και με την Αταλάντα. Πίσω στην ποδοσφαιρική περίοδο ’87-’88. Ο ΟΦΗ αντιμετώπισε όντας τιμωρημένος στην Τούμπα την Αταλάντα για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Νίκη 1-0, ήρθε όμως το 0-2 στο Μπέργκαμο και ο αποκλεισμός από μια διοργάνωση που δεν είχε γιγαντωθεί, όπως καμιά δεν είχε το εύρος και την αίγλη αυτών της σημερινής εποχής. Ούτε η Αταλάντα, ασφαλώς, είναι η ομάδα του παρελθόντος. Mόνο οι γνώριμες μαύρες-μπλε εμφανίσεις έχουν μείνει. Τα πάντα άλλαξαν! Μπροστά μας έχουμε μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, ένα σύνολο που μπορεί να κοιτά στα μάτια τον κάθε αντίπαλο και μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο. Ακριβώς αυτή η πρόοδος είναι που κάνει ξεχωριστή την Αταλάντα και επιβεβαιώνει πως κάτι καλό γίνεται στη γειτονική Ιταλία. Τώρα, διεκδικεί ακόμη και τον τίτλο του πρωταθλητή. Η Αταλάντα που κάποτε ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Παλιά αυτή η ιστορία… Μια ματιά να ρίξεις στο τι κάνει στην Ευρώπη, σε αφήνει άναυδο με τη βελτίωσή της. Και μην πιστέψει ο οποιοσδήποτε ότι επειδή έμεινε πίσω από Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Βιγιαρεάλ στον όμιλο, έχουμε να κάνουμε με ποσότητα αμελητέα. Σφάλμα θα είναι η προσέγγιση αυτή. Η Αταλάντα έχασε σχεδόν τα πάντα στο… ζευγάρι των παιχνιδιών με τους Κόκκινους Διαβόλους, τότε που η αγγλική ομάδα βρισκόταν σε δίνη προπονητολογίας και ήθελε να δραπετεύσει από την εσωστρέφεια. Στο Ολντ Τράφορντ η προσεχής αντίπαλος του Ολυμπιακού έκανε ένα ημίχρονο-όνειρο, προηγήθηκε με σκορ 2-0, αλλά οι Μπέμπηδες με τη θηλιά στον λαιμό γύρισαν το παιχνίδι σε 3-2 και με τον Ρονάλντο να καταθέτει τα διαπιστευτήριά του. Στο Μπέργκαμο, στις καθυστερήσεις ισοφάρισε η Μάντσεστερ, πάλι με τον πορτογάλο αστέρα. Ηταν τα ματς που έδωσαν στη Γιουνάιτεντ φτερά για την πρόκριση και κράτησαν πίσω την Αταλάντα.