Οι μεγάλοι ηγέτες εγγράφουν στον πολιτικό τους βίο συχνά και το δικό τους mea culpa. Το θέμα όμως δεν είναι εδώ. Το θέμα είναι τι διδάγματα βγαίνουν από αυτές τις αυτοκριτικές ή και παραδοχές και πώς προσλαμβάνει ο καθείς τα λεγόμενα αυτά. Η Ανγκελα Μέρκελ φεύγει από την καγκελαρία. Και όπως ξέρουμε περιέγραψε ως δυσκολότερη στιγμή της 16ους θητείας της την περιπέτεια της χώρας μας και το γεγονός πως ζήτησε τόσο πολλά από τους έλληνες πολίτες. Η συνταγή λοιπόν ήταν σκληρή ή και λανθασμένη θα λέγαμε, όπως έχουν παραδεχθεί κατά καιρούς και άνθρωποι των αγορών ή του ΔΝΤ. Το ζητούμενο όμως δεν είναι εδώ. Εξάλλου επρόκειτο για πακέτα διάσωσης της δικής μας χώρας και συνέχισης της οργανικής της σχέσης με την ΟΝΕ, την ΕΕ, το κεκτημένο ετών.

Το μείζον θέμα που προκύπτει για μία ακόμη φορά με αφορμή τώρα τα λεγόμενα της απερχόμενης ηγέτιδος είναι η δική μας στάση. Πώς φτάσαμε μέσα στα χρόνια να ετεροκαθοριζόμαστε από συνταγές και επιβαλλόμενα μέτρα λόγω συχνά των δικών μας αλόγιστων πολιτικών. Εμείς τινάξαμε τα δημοσιονομικά μας στον αέρα, εμείς χαράξαμε ένα στρεβλό μοντέλο κατανάλωσης αλλά και παραγωγικής δομής της χώρας μας. Αρα τα όσα λέει η Μέρκελ πρέπει να χτυπήσουν το καμπανάκι του συλλογικού μας αναστοχασμού, όχι του αγανακτισμένου ελατηρίου που συχνά εκβάλλει σε ακραίες οδούς. Είναι μια ακόμα καλή αφορμή.