«Η ανθρώπινη δύναμη είναι να νικήσεις το αναπόφευκτο»

Η δεύτερη καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου είναι οι «Φοίνισσες» του Ευριπίδη (διδάχθηκαν το 411 – 408 π.Χ.), το έργο με το οποίο ο τραγικός ποιητής παραδίδει μια ανατρεπτική εκδοχή του μύθου των Λαβδακιδών. Η παράσταση ανεβαίνει στην Επίδαυρο, Παρασκευή και Σαββατοκύριακο, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου – την πρώτη του στο αργολικό θέατρο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο συμμαχικός στρατός των Αργείων με επικεφαλής τον εξόριστο Πολυνείκη έχει παραταχθεί έξω από τις πύλες της Θήβας. Στο εσωτερικό, η Ιοκάστη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποτροπής του κακού, καλεί τους δύο γιους της να λύσουν τη διαφορά. Μετά τον χρησμό του μάντη Τειρεσία ο Μενοικέας, γιος του Κρέοντα, πείθεται να θυσιαστεί για το καλό της πόλης. Στο πεδίο της μάχης οι Θηβαίοι παίρνουν το προβάδισμα. Ετεοκλής και Πολυνείκης αποφασίζουν ο νικητής και κάτοχος του θρόνου να κριθεί από τη μεταξύ τους μονομαχία. Η κατάρα του Οιδίποδα για την αδελφοκτόνο μοίρα των γιων του επαληθεύεται και τα δύο αδέλφια σκοτώνονται ο ένας από το χέρι του άλλου. «Κάθε παράσταση ενός έργου του παρελθόντος οφείλει να επαναδιατυπώνει το έργο στο σήμερα, ώστε να επιτρέψει την άμεση επικοινωνία του με το σύγχρονο κοινό» αναφέρει στο σημείωμά του ο Γ. Μόσχος. «Γι’ αυτό και προχώρησα σε κάποιες δραματουργικές παρεμβάσεις παίρνοντας αρκετές ελευθερίες στα χορικά και στο φινάλε του έργου, σε μια προσπάθεια να συνδεθεί ο Χορός πιο οργανικά με τη δράση των επεισοδίων και να δοθεί μια καθαρότερη λύση για το τέλος… Οι Φοίνισσες – αυτή η τραγωδία της διχόνοιας, της εμφύλιας διαμάχης − είναι, ήταν και θα παραμείνουν – όπως φαίνεται −, επίκαιρες. Ενας κόσμος που μένει τυφλός απέναντι στην Ιστορία και αρνείται να μάθει από το παρελθόν, συνεχίζοντας τις καταστροφικές επιλογές του διχασμού». Για την εμφάνισή του ως Πολυνείκη και την παράσταση μιλήσαμε με τον Θάνο Τοκάκη.