Μια εργασιακή σχέση στηρίζεται στον στενό προσωπικό δεσμό που δημιουργείται μεταξύ των μερών, εργοδότη και εργαζομένου. Η σύμβαση εργασίας, για όσο χρόνο λειτουργεί, συνεπάγεται και αυξημένες δυνατότητες επέμβασης στην προσωπική σφαίρα του άλλου μέρους απ’ ό,τι οι άλλες ενοχικές σχέσεις και επομένως δημιουργεί αυξημένες παρεπόμενες υποχρεώσεις και για τα δύο μέρη. Το σύνολο αυτό των παρεπόμενων υποχρεώσεων από το μέρος του εργαζομένου χαρακτηρίζεται ως «υποχρέωση πίστης» (και από μέρος της θεωρίας ως «υποχρέωση καλόπιστης συμπεριφοράς») και από το μέρος του εργοδότη ως «υποχρέωση πρόνοιας». Βέβαια και τα δύο μέρη, εργοδότης και εργαζόμενος, ουσιαστικά βαρύνονται με παρεπόμενες υποχρεώσεις εκατέρωθεν καλόπιστης συμπεριφοράς, οι οποίες είναι ανάλογες με το είδος της εργασίας και τις συνθήκες εκτέλεσής της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή