Καθώς ειδεχθείς πράξεις και εγκλήματα γενετήσια και άλλα πρωτόγνωρα για τη χώρα μας αποκαλύπτονται και σοκάρουν, μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει και να υπάρξει είναι για την πολιτική βούληση που έχει να κάνει με την αυστηροποίηση των ποινών. Παράλληλα, το να κλείσουν όλα τα πιθανά παράθυρα για ποινές που αφορούν αδικήματα για παράδειγμα βιασμών ή αιµοµιξιών είναι πρωταρχικό συλλογικό χρέος αν θέλουμε να λεγόμαστε ευνομούμενη κοινωνία και κυρίως μια κοινωνία που σέβεται τις γυναίκες. Τα αθροισμένα και πολλά εγκλήματα που αφορούν τις γυναίκες δε, αποτυπώνουν, πέραν της δομημένης και ριζωμένης πατριαρχικής χροιάς της κοινωνίας, και τη στρεβλή πρόσληψη που υπάρχει για εκείνες.

Τα διάφορα παράθυρα των ποινών δε, διαμορφώνουν μια αίσθηση ανοχής για τον μελλοντικό δράστη, ενώ σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αποτρεπτικά ένα νέο πλαίσιο που θα χαράσσει τις κόκκινες γραμμές χωρίς γκρίζες ζώνες και ερμηνείες. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συζητείται κάτι τέτοιο και για έναν επιπλέον λόγο: μια ορθή και ισορροπημένη αυστηροποίηση των ποινών θα συμβάλει και στο αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Υπό αυτό το πρίσμα και μετά την πικρή εμπειρία εγκλημάτων όπως στα Γλυκά Νερά και αλλού η βαρύτερη έκτιση της ποινής είναι μονόδρομος όπως και η απάλειψη κάθε κενού του Ποινικού Κώδικα. Είναι χρέος και ανάγκη.