Για το «καλό» της Λυδίας

Ενα μωρό 13 μηνών μπορεί να μη μιλάει με λέξεις, μιλάει όμως με το βλέμμα, με το σώμα, με τις κινήσεις του, μιλάει με την ακινησία του. Μιλάει με εκείνο το σαν άψυχη κούκλα σωματάκι που κρατούσε ο πατέρας στην αγκαλιά του και το περιέφερε στην κηδεία της μάνας του «χαϊδεύοντας» μηχανικά το κεφαλάκι του. Δεκατριών μηνών, ένα μωρό είναι ήδη σε θέση να νιώθει κι ας μην καταλαβαίνει. Να νιώθει ότι «για το καλό του» ο πατέρας του το άφησε πλάι στη δολοφονημένη από τον ίδιο μητέρα του. Το άφησε να αγγίζει με τα χεράκια του τη νεκρή μάνα, προσπαθώντας να την κάνει να μιλήσει. Ομως η γλώσσα της μαμάς ήταν ήδη δαγκωμένη, ακυρωμένη και μέσα στο αίμα.