Για μια ακόμη σεζόν ο Παναθηναϊκός μένει εκτός Ευρώπης. Τα δεδομένα δεν αλλάζουν. Τα play offs εξελίχθηκαν σε μια διαδικασία που είχε ως χαμένο το Τριφύλλι. Ακριβώς 50 χρόνια μετά το έπος του Γουέμπλεϊ και τη διαδρομή που γαλούχησε γενιές φίλων του Παναθηναϊκού, η ομάδα δεν θα βρεθεί σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ναι, για ορισμένους αυτό έχει γίνει κάτι σαν συνήθεια τα τελευταία χρόνια. Αλλά για τους περισσότερους είναι και κάτι που πρέπει να σταματήσει. Αμεσα. Οι αρμόδιοι ας βρουν τη λύση. Ας ψάξουν κίνητρο για την επόμενη ημέρα. Δεν είναι πως χάνει σε οικονομικό επίπεδο ο ΠΑΟ. Πρόκειται για κάτι σημαντικότερο: δέχεται «μαχαιριές» το πρεστίζ μιας ομάδας που άλλοτε ήταν μόνιμος θαμώνας των ευρωπαϊκών ραντεβού. Ο πήχης χαμήλωσε κατά πολύ. Εγινε μια προσπάθεια να περιοριστούν τα έξοδα, να βελτιωθούν τα οικονομικά και αυτό ορισμένες φορές είναι κατανοητό και ενίοτε γίνεται αποδεκτό. Οταν, όμως, αυτό εξελίσσεται σε κανόνα, κάτι πάει στραβά. Το χειρότερο θα ήταν να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του Παναθηναϊκού. Το να ξεπερνά μόνο τον Αστέρα Τρίπολης στο εξτρά πρωτάθλημα, δεν το λες και επιτυχία. Ηταν μια χρονιά που άρχισε άσχημα, έδειξε στην πορεία να στρώνει, αλλά στο τέλος η γεύση ήταν και πάλι πικρή. Και δυστυχώς, μένει σε όλους. Αυτό που δεν φαίνεται στον ορίζοντα σχετίζεται με το τι θα συμβεί αύριο. Θα ήταν το καλύτερο να υπάρξει ένα πλάνο, ένα στίγμα ώστε να μάθουν όλοι πού και πώς θα πορευτούν. Γιατί ο κύκλος της αποτυχίας έχει ήδη κλείσει. Καιρός είναι να ανοίξει ένας άλλος με φωτεινές ημέρες. Για τον κόσμο που βαρέθηκε να περιμένει…