Δίνοντας νόημα σ’ αυτό που μοιάζει ακατανόητο

Πάντα σκεφτόμουν τη δουλειά μου, τη δουλειά του ιστορικού, με τους όρους και τα στάδια της τέχνης και της τεχνικής: παραγιός, κάλφας, μάστορας. Ξεκινάς από τα χρόνια των σπουδών σου, μεγαλώνεις, μαθαίνεις να φτιάχνεις το χαρμάνι, να κρατάς τις αποστάσεις σου, να χειρίζεσαι το υλικό σου χωρίς να τραυματίζεις τα χέρια σου. Κι έπειτα, όσο περνά ο καιρός, τα χέρια γίνονται πιο επιδέξια, τα ρούχα σου δεν γεμίζουν σκόνη και νερά, τα μάρμαρα κόβονται στο σωστό πάχος και τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο, βαριά και ακίνητα, όπως τα έβλεπα παιδί στο γειτονικό μαρμαράδικο. Και έρχεται πια μια ώρα που μπορείς να κάνεις ιστορία όχι καλλιεργώντας τους κήπους των άλλων, αλλά το περιβόλι σου. Η ώρα να ιστορήσεις εκείνα που μπορούν να σε πονάνε είτε γιατί ακουμπούν στα δικά σου είτε γιατί είναι αβάσταχτο αυτό που περιγράφουν, όπως πολλές φορές τα ανθρώπινα.